Dubbel Mono

zondag, maart 29, 2009

 
Yonin-Bayashi - Ishoku Sokuhatsu

Kijk eens naar de hoes van Ishoku-Sokuhatsu. Je ziet een soort luiaard met fel rode ogen, omgekeerd hangend zoals luiaards dat doen. Dit exemplaar rookt er nog een pijp bij ook. Ergens op de achtergrond draait een schildpad zijn hoofd om. Als je de hoes omdraait zie je waar de luiaard zich aan vast houdt. Geen tak, maar de slurf van een olifant. Far out? Nou en of. Groovy? Niet bepaald.



Deze plaat blijkt een rare mengvorm van gelikte pop, suffe jazzrock en uitgesponnen proto-hardrock bevatten. En toch geldt de band Yonin-Bayashi (wat kwartet schijnt te betekenen; een eerste line-up heette San-Nin, wat inderdaad trio betekent) als een legendarische Japanse rockband.
Lees verder...
|| 2:20 a.m.

woensdag, maart 25, 2009

 
Mark & The Spies - Give Me A Look

Lekker hoor, al die nederbeatbandjes. Mark & The Spies komen uit Veenendaal en hoe anachronistisch dat ook mag klinken (zoiets als een countryact uit Rusland), de Britse beatboom uit de jaren zestig wordt bijzonder fijn door ze neergezet.



Dat bleek al uit hun eersteling uit 2007 en nu zijn ze toe aan een opvolger. Deze tweede plaat Give Me A Look opent met liedjes die geschreven zijn in het idioom dat The Beatles muntten op hun eerste paar platen.
Lees verder...
|| 12:36 p.m.

zondag, maart 22, 2009

 
The Kaplan Brothers - Nightbird

Een originele vinylversie van Nightbird van The Kaplan Brothers doet ongeveer $250 op eBay. En dat terwijl volgens vrijwel elke gangbare norm deze plaat een misbaksel van jewelste is. Stel je voor: twee broers vormen in de jaren zestig een lounge-act. Ze verdienen hun geld met optredens in hotellobby’s, maar hun ambities rijken hoger. Zo maken ze eind jaren zestig twee platen met loungeversies van bekende songs ("Hava Nagilia", "Green, Green Grass of Home").



Bijna tien jaar later, in 1978 en met een derde broer in de gelederen, komt het resultaat van hun meest ambitieuze project op de markt. Het is een conceptalbum, bestaande uit acht eigen tracks en twee covers. De bekendste daarvan is van King Crimson’s "Epitaph", dat omgesmolten is tot, ja tot wat eigenlijk? Stel je de ingrediënten eens voor: een crooner die vol pathos, maar vooral vaak erg vals zingt. Daarnaast een bak strijkers en een op hol geslagen Mellotron die een mix van loungemuziek, gedateerde filmmuziek uit de jaren zestig, een countrylick hier en een musicalliedje daar neerleggen.
Lees verder...
|| 10:14 a.m.

woensdag, maart 18, 2009

 
Aretha Franklin - Sunday Morning Classics

Het lijkt wel of er in de wereld van de soul alleen maar groten zijn, hele groten en de allergrootsten. De laatste categorie krijgt met de jaren een stem als goede wijn: hoe ouder hoe beter. Meer diepte, meer intensiteit en - misschien dat daar de oorzaak ligt - meer vakmanschap.



Des te verbazingwekkender is het om recente opnames van Aretha Franklin te beluisteren.Voor velen de grootste soulzangeres ooit, maar de vrolijke en corpulente dame die zich tegenwoordig aan het publiek vertoont, lijkt een volkomen andere te zijn dan degene die zich sinds de jaren zestig de Queen of Soul kan laten noemen. Dat bewijst Sunday Morning Classics maar weer eens, een boxje met drie CD’s waarop de ingehouden en (relatief) rustige kant van Aretha Franklin te horen is.
Lees verder...
|| 12:53 p.m.

zondag, maart 15, 2009

 
Bonnie 'Prince' Billy - Beware

'You are enjoying a promitional copy of Beware, the new album by Bonnie "Prince" Billy.' Dat genieten is betrekkelijk, als elke track op mijn promo twee keer doorsneden wordt door een stem die je dat vertelt. Het genieten van dit album zal zowiezo betrekkelijk zijn. De tegenwoordig met een oudtestamentische baard getooide Will Oldham zorgde al in 2004 voor een waterscheiding tussen zijn fans. Hij maakte toen de in veel ogen volkomen overbodige en vooral ook veel te gladde plaat Bonnie Prince Billy Plays Greatest Palace Music. Met één enkele zwaai verving hij het tot dan toe relatief krakkemikkige, op lo-fi gebaseerde geluid voor een tot in de puntjes verzorgde studiosound en nam hij met een keur aan Nashville-studiomuzikanten zijn eigen werk nog eens onder handen.



Om dit stukje in een juist perspectief te kunnen zetten, zal ik het maar meteen toegeven: ik ben dol op die plaat. Dat ik Beware een prachtige cd vind, ligt dus volkomen aan mij en mijn gevoeligheid voor dat Nashville-geluid. Want Beware is wederom een erg verzorgde plaat geworden.
Lees verder...
|| 7:32 a.m.

woensdag, maart 11, 2009

 
Ty Segall - Ty Segall

One-man-bands zijn er altijd geweest en zullen er ook altijd zijn. Solo-artiesten die het even niet kunnen vinden in een bandje en in hun uppie op ontdekkingstocht gaan. Fijn dat er dan even primaire en even onverwoestbare muzikale vormen als blues en rockabilly zijn om te exploreren.



Ty Segall, voorman van garagerockers Epsilons, is zo iemand. Hij zingt zo fanatiek dat de meters regelmatig in het rood slaan en mishandelt zijn instrumenten met een energie die veel bands niet eens in een complete bezetting voor elkaar krijgen. De adrenaline vliegt de speakers uit als hij – absoluut hoogtepunt – "You Should Never Have Openend That Door" van de Ramones speelt.
Lees verder...
|| 12:49 p.m.

zondag, maart 08, 2009

 
Bridge / Jade / Jacks

Over Erebus Records is niet veel te vinden sinds hun website offline is. Jammer is dat, want hun missie is het weer beschikbaar maken van verdwenen platen. Lp's die alleen nog voorkomen in de wishlists van verzamelaars of als schimmig gefluisterd geheim op fora van de fanatiekste liefhebbers besproken worden. Zoals het met dit soort legendarische platen gaat, is het niet alleen de muzikale kwaliteit die voorop staat. Evengoed kan het curiositeitswaarde of een historisch belang zijn om lp's opnieuw uit te brengen. Het Canadese Bridge valt in alle drie de categoriëeen.



Rond dezelfde tijd - begin jaren zeventig - onderzoekt Jade de restanten van de jaren zestig en vormt ze om tot een soort proto-sympho. Net als Bridge maakten ze slechts één plaat, om vervolgens te verdwijnen. Waar Bridge vooral erg vrolijk klinkt, is Jade soms een beetje te serieus. Dit viertal past wel even goed in de tijdgeest: de lange haren, wijde pijpen, bakkebaarden en wietwalmen stijgen veelvuldig op.



In het Japan van die tijd was het tijdperk van Aquarius ook doorgedrongen. Zoals "Dracula" van het Nederlandse ZZ & De Maskers in Japanse oren klinkt, zo klinkt Vacant World van Jacks voor uw recensent. Dit kwartet duikt diep in de experimentelere varianten van de psychedelica.



Lees verder...
|| 1:46 a.m.

woensdag, maart 04, 2009

 
Diana Jones - Better Times Will Come

Dat stemmen op radio-opnames van voor de oorlog zo afgeknepen klinken, schijnt te komen doordat er minder frequenties gebruikt konden worden dan nu. Daardoor klinken niet alleen nieuwslezers van het Polygoon-journaal alsof ze een wasknijper op hun neus hebben, maar ook bijvoorbeeld The Carter Family.



Eigenlijk geldt dat voor alle muziek van, pak 'm beet, vijftig jaar geleden en ouder. Als je naar de stem van Diana Jones luistert, lijkt ze zo uit die vooroorlogse jaren te zijn weggelopen. Ergens op een countryfair in de Midwest, of op een veranda in de Appalachen wordt ze begeleid door een combo'tje.
Lees verder...
|| 8:00 a.m.

zondag, maart 01, 2009

 
The Carolyn Hester Coalition - s/t / The Carolyn Hester Coalition - Magazine

De naam Carolyn Hester duikt wel eens op in verhalen over Bob Dylan. Toen hij namelijk in 1961 in Greenwich Village, New York, aankwam, gaf zij hem een kans om te proeven aan de muziekbusiness. Hij mocht mondharmonica spelen op haar derde plaat. Carolyn Hester hing toen rond in het wereldje waar latere sterren als Joan Baez en Judy Collins zich ook vertoonden.



Maar in tegenstelling tot haar protegé Dylan en beide genoemde dames, werd het met de folkcarrière van Carolyn Hester niets. Zo sloeg ze ooit het aanbod af om met Peter Yarrow en Paul Stookey een trio te vormen. Mary Travers wilde wel en werd wereldberoemd als de Mary in Peter, Paul en Mary. Na een uitstapje richting folkrock, dook Carolyn eind jaren zestig plotseling op in Waco, Texas als boegbeeld van haar eigen band: The Carolyn Hester Coalition.




Hun muziek leunde sterk op de psychedelica die Jefferson Airplane beroemd zou maken. De stem van Carolyn Hester is bijna even krachtig als die van Grace Slick, maar, eerlijk is eerlijk, mist de intensiteit en verborgen diepten. Ze klinkt bij tijd en wijle bijna laidback. Maar gezien de kwaliteit van haar liedjes blijft het bizar dat The Carolyn Hester Coalition zo lang obscuur is gebleven.
Lees verder...
|| 9:56 a.m.