Dubbel Mono

dinsdag, mei 31, 2005

 
Richmond Fontaine - The Fitzgerald

The Fitzgerald uit de titel van de nieuwe plaat van Richmond Fontaine schijnt een hotel annex casino in Reno te zijn, de tweede gokhoofdstad van de Verenigde Staten en tevens de geboorteplaats van frontman Willy Vlautin. Maar met glitter, glamour en andere kitsch heeft deze plaat niets van doen.



Zanger/gitarist Willy Vlautin klinkt op The Fitzgerald alsof hij al zijn geld vergokt heeft, nadat hij zijn baan en zijn huis kwijt is geraakt en ook zijn vrouw en zijn hond hem hebben verlaten. Alleen in een hotelkamer, omringd door lege drankflessen en een volle asbak, voorzichtig zoekend naar woorden om zijn ellende te beschrijven en akkoorden om die treurnis te begeleiden.
Lees verder...
|| 8:46 a.m.

zondag, mei 29, 2005

 
Watskeburt?
wordt zelfs door DM gewaardeerd en dat hij niet de enige is, wist hij ook wel.



Maar dat hun site door z'n bandwith heen is? De tekst kwam ik zowaar ook tegen.
|| 11:09 a.m.

 
CD's branden
is zo 2004. Als je echt hip bent, brand je je eigen vinyl!



[via Coen, via Attu]
|| 11:00 a.m.

dinsdag, mei 24, 2005

 
Achterstallige stukken 2:

The Len Price 3 - Chinese Burn

Goeie garagebands hebben weinig origineels in zich en doen daar als het goed is ook erg hun best voor. Mooier dan dezelfde outfits, dezelfde (Brian Jones!-) kapsels, koortjes, een fijn jengelende Rickenbacker en een minimaal drumstel is er niet. De hoesjes van je platen en de flyers van je shows een lekkere retro-look meegeven, de eerste platen van The Who en The Kinks uit je hoofd leren en daar ga je.



The Len Price 3 kennen het procédé. Ze spelen dan ook op vintage analoge spullen en zijn niet vergeten om hun garagepopliedjes op te nemen in mono.
Lees verder...

*

Old 97's - Drag It Up

Op sommige bands kun je bouwen. De ene omdat ze keer op keer fantastische albums afleveren, de andere omdat plaat na plaat linea recta richting vuilstort kan. Maar er zijn ook bands waarvan elke CD weer prima is, soms zelfs goed, maar die het maar niet lukken wil om boven een lullig saaie zeven uit te komen.'De Old 97’s zijn zo’n band. Vijf platen uitgebracht in ongeveer tien jaar en geen een maal een echte misser. Vooruit, Satellite Rides was wel heel erg gladjes gedaan, maar ook weer niet echt beroerd.



Eerlijk gezegd was ik ze al een beetje uit het oog verloren – logisch ook, want ze hadden een pauze van drie jaar ingelast. Maar de break en misschien ook de overstap naar hun nieuwe label New West heeft Old 97’s goed gedaan.
Lees verder...
|| 9:05 a.m.

zondag, mei 15, 2005

 
Meindert Talma & The Negroes

Op de zesde CD van Meindert Talma zijn The Negroes weer terug. Werd de vorige plaat, Kriebelvisje, nog ingespeeld met muzikanten uit andere bands van het Excelsior-label, op zijn nieuwe CD zijn de vertrouwde Negroes – Nyk de Vries en Janke en Jan Pier Brands – weer terug. Wellicht dat er daarom niet voor een titel is gekozen. Een andere reden kan zijn dat Meindert niet eerder zo zelfverzekerd klonk.



Naast ongegeneerde liefdesverklaringen als opener "Suikerspin", "Dunsje Wyldekat Dunsje" en het grappige en ontwapenende "Myn mokkeltsje is aan het tandenpoetsen" ('ik lig al onder de dekens met alleen mijn onderbroekje aan dat ik gekregen heb van Sinterklaas nu al weer negen jaar geleden toen was de kleur nog paars') vinden we de dreigende Nick Cave-achtige moordballade ("Een smerig karwei" ), het aan Yo La Tengo herinnerende "De Blauwe Fedde" en "Datst Du Net Mear Bestiest" dat van Meinder Talma & The Negroes een vuige versie van Vive la Fete maakt.
Lees verder...
|| 2:37 a.m.

dinsdag, mei 10, 2005

 
Sincerely, Black Lipstick

Velvet Underground, Velvet Underground, Velvet Underground: op de dreun waarmee je die naam steeds maar weer kunt herhalen zijn de liedjes van Black Lipstick gebouwd. Monotoon voortdenderende Moe Tucker-drums ondersteunen de droge voordracht van zanger Philip Neimeyer.



Behalve het complete werk van de Velvet Underground (en wellicht de soloplaten van Lou Reed waar Philip Neimeyer zijn manier van zingen van heeft afgekeken), hebben ze ongetwijfeld ook de beide Nuggets-boxen in de kast staan, direct naast de platen van Pavement en Sonic Youth.
Lees verder...
|| 9:33 p.m.

zondag, mei 08, 2005

 
King Uszniewicz & The Uszniewicztones



Zie ook hier, hier en uiteraard hier.

[via Frommel]
|| 11:33 a.m.

zaterdag, mei 07, 2005

 
Achterstallige Stukken:

Lori McKenna

Ze omschrijft zichzelf als een lucky housewife: "Ik schrijf liedjes en mag vervolgens naar Nederland om ze te laten horen, dat is toch geweldig?"



We spreken Lori McKenna (36) een paar uur voor haar optreden op het Americana festival Blue Highways in Vredenburg, Utrecht. Haar eerste optreden op Europese bodem.
Lees verder...

***

Dirty Projectors - The Getty Adress

Als ik het goed begrepen heb, is een 'glitch' zoiets als een digitaal ongelukje. Een electronisch signaal dat optreedt als een storing. Door signalen zo te manipuleren dat er in meer of mindere mate constante 'glitches' optreden, kun je muziek maken – misschien moet je zeggen: veroorzaken – die je 'glitch music' zou kunnen noemen.



Dave Longstreth, de man achter Dirty Projectors, heeft met The Getty Address zelfs een 'glitch opera' willen maken. Hiervoor heeft hij muziek van The Eagles genomen, in stukken geknipt en vervolgens, digitaal bewerkt, deze stukken weer aan elkaar geplakt. Twee jaar heeft het gekost en met meer dan vijfentwintig mensen is er aan gewerkt.
Lees verder...

***

Blue Highways 2005

Their train ran into a cow; if that ain’t goddamn country I don’t know what is.
Tom Russell wist het wel, toen hij het had over de reden voor de vertraging van Kate en Anna McGarrigle. Of je nu bluegrass speelt (de Tom Russell Band), onvervalste sing/song (de Tom Russell Band), cajun (de Tom Russell Band), een poging tot rockabilly doet (de Tom Russell Band) of folk (Kate en Anna McGarrigle), de ondertitel van Blue Highways is The Ultimate Americana Fest, maar country mag ook.
Er was bij deze zesde editie van het Blue Highways Festival geen hoofdact aan te wijzen. Een groot deel van het publiek kwam ongetwijfeld voor de folk van de Canadese zussen Kate en Anna McGarrigle, maar ook het heropgerichte Son Volt, oervaders van de alt.country, voormalig Green On Red voorman Chuck Prophet en de Tom Russell Band lieten de Grote Zaal vol tot bomvol lopen.
Lees verder...
|| 9:17 a.m.

vrijdag, mei 06, 2005

 
De platenkast



van DJ Nicole is de nieuwste bijdrage voor de platenkast. Mail me als je jouw platenkast ook aan de wereld wilt laten zien.
|| 9:12 a.m.