Dubbel Mono

maandag, september 29, 2003

 
De quiz
leverde deze week 2 uit 10 op, maar dat mag niet aan mij liggen, gezien de vier vragen en twee foute constructies die ik voorgeschoteld kreeg.
|| 1:33 a.m.

zondag, september 28, 2003

 
De platenkast
is bijgewerkt,



ditmaal met de platenkast van Stop The Noise.
|| 3:15 p.m.

zaterdag, september 27, 2003

 
VOLKOREN staat voor Hollandse degelijke en gezonde muziek
At The Close of Everyday is een topband. Ik heb niks met reli-muziek, maar 16 Horsepower is meer dan een topband. Dus dit is een fijn interview. Tot de regel 'Hollandse degelijke en gezonde muziek'. Kan iemand mij helpen de smaak van spruitjes, Winterhulp en gezonde Hollandse jongens uit mijn rock 'n' roll te spoelen?
|| 5:15 p.m.

|| 4:52 p.m.

|| 4:46 p.m.

donderdag, september 25, 2003

 


[via FileUnder]
|| 12:23 p.m.

maandag, september 22, 2003

|| 1:27 p.m.

 
History of Rock Written by The Losers
The social misfits who chronicle rock seek not only to log facts, but also to influence public opinion about obscure rock issues, something most people care little about.

[via The Next Big Thing]
|| 1:23 p.m.

 


[via Attu]
|| 12:58 p.m.

 
De quiz
van deze week leverde de bedroevende score op van maar liefst 4 uit 10.
|| 11:01 a.m.

donderdag, september 18, 2003

|| 2:21 p.m.

|| 2:03 p.m.

dinsdag, september 16, 2003

|| 10:34 a.m.

 
Which Will Oldham/Palace/Bonny Prince Billy-album are YOU?

days in the wake


You're still feeling your way around the place. You're doing some pretty admirable things with the tools you have. You're wide-eyed and can be pretty damn sweet at times. You're "Days in the Wake".
|| 10:03 a.m.

maandag, september 15, 2003

 
Zwan
stopt er mee en Billy Corgan gaat een solocarriere beginnen:

billy: zwan broke up. a couple people asked me, 'why didn't you tell
anybody', and im just done with that part of my life of trying to run
around and generate news.

-someone asks why they broke up

billy: there isn't enough time here to tell you the whole story. its the
same thing that you see on 'behind the music' a thousand time- sex,
drugs and rock and roll, and im not having any sex or doing any drugs so
you figure it out.

-any plans to put together another band or is it to early?

billy: my heart was really in the smashing pumpkins and when that ended
i think it was naive of me to think that i could form something that
would mean that much to me. i really enjoyed my time in zwan but at the
end of the day without that deep sense of family and loyalty it just
becomes like anything else. in some cases i felt that the band members
viewed it as something they could decide to do or not to do. and out
attitude in the smashing pumpkins was a do or die proposition and that
got us through all the bad time that we went through, particularly with
the pumpkins where you had two band members with serious drug problems.
and without that sense of family rock and roll is certainly not worth
the trouble. so umm, im ready now... im 36 years old and ready for a
solo career.


Zie ook NME en Rolling Stone.

[via RJ]
|| 3:10 p.m.

 
De popquiz
is terug, maar helaas: De tweede helft van de laatste cyclus van de popquiz. Nog zes te gaan en helaas is het dan sluss. Overigens, wederom een brave zeven voor mij.
|| 10:58 a.m.

zondag, september 14, 2003

 
Arab Strap
heeft de videoclip voor hun nieuwe single The Shy Retirer online gezet. The Shy Retirer-EP komt morgen uit zodat je het niet alleen hoeft te doen met hun nieuwe live en alleen bij shows te verkrijgen live-plaat The Cunted Circus. Waarvan je zowiezo moet hopen dat 'ie er nog is wanneer ze - aan het eind van hun Europese tour - Nederland aan doen (11 november in Vera, Groningen en 12 november in de Paradiso in Amsterdam).
|| 3:22 p.m.

vrijdag, september 12, 2003

 
RIP Johnny Cash
|| 8:44 a.m.

woensdag, september 10, 2003

 
Pixies To Reunite For Tour In April 2004
The source [...] also claims that if all goes well a studio album will follow.
|| 1:25 p.m.

dinsdag, september 09, 2003

 
De platenkast
werd voor de tweede dag in successie uitgebreid. Dank aan Ing, Jaco Kazius en Bas Verbeek.
|| 11:47 a.m.

 
VPRO Stopt Per Direct Met Moordlijst
Twee intrigerende zaken: per direct en Dit betekent ook dat zo'n tien VPRO medewerkers niet meer hun lijstjes zullen bijdragen aan de lijst.
Kan iemand me uitleggen waarom de VPRO-medewerkers dan ook hun bijdragen stoppen? Als de Moordlijst zou overstappen naar een concurrent a la KinkFM kan ik me er iets bij voorstellen, maar anders?
De reacties uit het professionele circuit staan ook al op 3voor12: Het werd toch steeds meer een voorkeurslijstje van muziekjournalisten van middelbare leeftijd dan eentje van frisse muziekliefhebbers (Plato-baas).
De eerste reacties op het forum van De Subjectivisten komen ook los.
|| 11:07 a.m.

maandag, september 08, 2003

|| 10:10 a.m.

 
De Platenkast
is weer uitgebreid. Bijdragen zijn uiteraard nog steeds welkom.
|| 10:08 a.m.

zondag, september 07, 2003

 
Serious Music
heeft een stapeltje links met verslagen van Lowlands 2003. Daarnaast nog meer aardige links en andere dingen (u ziet: ik was nog niet uitgelezen daar).
|| 1:12 p.m.

 
Dubbel Mono @ Huntenpop 2003
Zichzelf afgeserveerd, bijgeschreven in het lijstje van volgende-popmuzikant-die-sterft-aan-zijn-levensstijl, een trieste karikatuur van de grootheid die hij was en berucht om zijn dronken en onverstaanbare gemompel op het podium. Als hij ueberhaupt verscheen op het podium. Ziehier: Shane MacGowan.
Zaterdagavond, Huntenpop 2003: ietwat onvast ter been, met een grote grijns om zijn vrijwel tandeloze mond, een helrood drankje in zijn hand en een zonnebril op zijn voorhoofd. Die zonnebril liet hij kapotvallen (en later ging hij er zelfs bovenop zitten) en zijn handen trilden verdacht. Maar hij was vrolijk, maakte grapjes ("how well did the band play this song and how much better did I wrote it" - jawel, hij was goed te verstaan), zong weliswaar onvast, maar met veel lol. Natuurlijk zijn de hoogtijdagen van The Pogues al een tijdje voorbij, maar met The Popes achter zich leek hij gisteren in topconditie (voor zijn doen uiteraard). Het publiek wilde klassiekers (Rainy Night In Soho, If I Should Fall From Grace With God, Boys from the County Hell), kreeg ze te horen en werd meegesleurd in de maalstroom (de pun Streams of Whiskey mag u zelf invoegen) van dronkemansverdriet en dronkemanslol. Geweldige show.

Dat had Kaizers Orchestra ook - zo langzamerhand de perfecte festivalband - maar de gedachte dringt zich of ik dit volgend jaar nog een keer wil horen. Hoe lang is zo'n act (hoe overdonderend ook) houdbaar en wat moet je in godsnaam op je tweede plaat gaan doen? Geweldige entertainers, een briljante timing en ook nog goeie liedjes (denk aan Krang of De Kift met meer lawaai). Maar wie laat zich een volgende keer weer omverblazen door knallen op olievaten en een charmant-arrogante zanger? Goeie act, veel speelplezier en veel succes bij het publiek. Voor zolang het optreden duurt.

Keith Caputo speelde na Kaizers Orchestra. Was ook hij ver weggezakt na het succes met Life of Agony, dapper ploeterend gaat hij door met naar metal neigende popsongs. Allemaal opgebouwd rond zijn dramatische stemuithalen. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk saai en heb ik niks gehoord dat ook maar in de verste verten deed denken aan de impact van Rivers Run Red. Terugverlangen wel ja. Misschien nu Life Of Agony het weer met hem gaat proberen.

Eerder op de dag pikten we stukken mee van John Coffey (jonge, maar stijlvolle band; jammer van de saaie zang), Blend (uitstraling: 0, liedjes: 8), Nirika (saaie nu-metal), Arjen de Groot (singer/songwriter zonder publiek) en Ysis (charmant combo van jonge meisjes op gitaren en cello, aangevuld met een bassist). Allemaal winnaars van regionale popwedstrijden die elk een half uurtje kregen om hun ding te doen. Leuke tussendoortjes.

Van de grotere namen viel de industriele metal van Mindstab op in positieve zin (geef die zanger een broek die niet steeds afzakt en laat de lullige pogingen tot interactie met het publiek achterwege: "Wie vangt dit gratis t-shirt?" [... tot de gelukkige vanger:] "Hoe heet je?" "..." "Hoe?" "Wouter?" "Veel plezier met je t-shirt!" Om zich vervolgens weer in een angstaanjagende song te storten.) Te stompzinnig voor woorden waren de LA Doors, waar ik dus ook maar niets over zal zeggen.
Bettie Serveert en Seedling deden hun ding, de een met meer, de andere band met minder succes. De Betties bleken in de geboortestreek van gitarist Peter Visser te spelen en dus kwamen zijn ouders even op het podium. Verder horen ze thuis in de categorie bands die klaarblijkelijk geen slechte show kunnen geven. En valt weer eens op dat Peter Visser een briljant gitarist is.
Seedling had het een stuk moeilijker, ongetwijfeld vanwege de onbekendheid met hun prachtige liedjes. Enthousiast, bevlogen en hun leven wagend (de tent was zo lek als een mandje - "Het zweet valt van het dak"). Verdienen een indie-hit en een groot publiek.

En zo breng je zomaar een dagje stuk op een kleine festivalweide waar vijf tenten onderdak bieden aan een stuk of 35 bands. De centraal gelegen biertent vormt het middelpunt vanwaar je kunt uitzwerven naar de podia om grotere en kleinere bandjes te bekijken. Sympathiek is de term die zich opdringt. Zelfs de security swingt mee en dan maken de soms halflege tenten en het ontbreken van het beloofde videoscherm voor Nederland - Oostenrijk niets meer uit.

Update: een dag eerder speelde Kaizers Orchestra in de Melkweg. Vido Liber doet verslag.
|| 3:40 a.m.

 
30 Worst Albums of All Time
Hell is a seething mosh pit of unspeakable suffering, where the agonized shrieks of the damned echo forever. Here’s the soundtrack.

De argumentatie staat hier.
[via Maurice]
|| 2:23 a.m.

woensdag, september 03, 2003

|| 10:42 p.m.

dinsdag, september 02, 2003

 
Bonnie Prince Billy's
aanstaande Greatest Hits-verzamelaar neemt vastere vormen aan. De plaat zal voornamelijk bestaan uit opnieuw opgenomen songs uit zijn Palace-dagen:
The finished album should feature most of the best-known songs from Oldham's Palace days, including "Brute Choir," "I Am a Cinematographer," "Ohio River Boat Song," "Riding," "You Will Miss Me When I Burn" and "I Send My Love to You." Drag City, his record label, has announced the disc as a fall release, but [producer Mark - DM] Nevers predicts the album won't be ready until early 2004.
|| 11:43 a.m.

maandag, september 01, 2003

 
Draai Om Je Oren
Ik wou dat ik de titel van dit Nederlandstalige jazzweblog verzonnen had.
|| 2:18 p.m.

 
Dubbel Mono @ Lowlands 2003

De beschuldigende vinger ging naar het publiek dat niet kwam. Lowlandsdirecteur Eric van Eerdenburg: Ook ik vraag me af waarom die 12.000 mensen niet zijn gekomen. Dat kunnen we een keer leien, maar na drie keer gaat het licht uit bij Lowlands, dat moeten de mensen wel beseffen. Goed luisteren, jongens en meisjes, want het is allemaal jullie eigen schuld! De gotspe. Misschien dat het toch beter is om de vinger naar jezelf te wijzen: een matte programmering of een programmering gericht op partypeople, chagrijnig personeel en al te opzichtige pogingen om de bezoeker de laatste centen uit de portemonnee te kloppen, daar leek het de laatste jaren om te gaan bij Lowlands.



Genoeg daarover. Kort samengevat bestond aflevering 11 van Lowlands uit een aantal files (waarvan twee op de A50, dus buiten de schuld van de Lowlands-organisatoren), een handjevol korte buien, één film, een portie cous cous, een Thaise en een Indiaanse hap, veel koffie, gematigd bier en zeventien bandjes.
De hoogtepunten: The Kills stak met kop en schouders boven de rest uit. Even daarvoor bezochten we The Raveonettes en - eerlijk is eerlijk - die vielen me erg mee. Leek het hype-gehalte veel te groot en een complete CD veel te lang, live boeide en overtuigden de tot vier man uitgebreide Raveonettes. De act was perfect voorbereid (kapsel, kleding, houding op het podium) en even goed uitgevoerd. Van de door Sony uitgelokte flashmob was gelukkig niks te merken. Maar waar zangeres Sharin Foo een mooi-ijzige femme fatale speelt, is zangeres VV van The Kills een femme fatale verpakt in heroin chique. Van ijzig tot ruig, van geil tot ranzig geil, het was opwindener dan alles wat er dit jaar in de Flevopolder te zien was. Een tape met drums, één en soms twee gitaren en een stoere blik, meer was niet nodig om de Higher Ground te doen huiveren van opwinding.
Daar konden zelfs The Datsuns de dag erna niet aan tippen, hoe goed hun vuige rock 'n'roll ook gespeeld werd. Ook hier gold weer: de houdingen op het podium klopten (wijdbeens, headbangen, voetje op de monitor, hoofd in de nek), de gitaarsolo's, de snerende zang en de heftige riffs, alles was gemaakt om het rock 'n 'roll-beest vrij te laten: motherfuckers from hell!



Hoe anders was dat even eerder bij Suede: ooit een aardige glamrockband, maar nu hebben ze zich een soort stadionhouding aangemeten die misschien wel past in die afschuwelijk grote Alphatent, maar op mij vooral belachelijk overkwam. Snel vergeten, want PJ Harvey had 's avonds alleen maar haar songs, een drummer en een bassist nodig om mij te overtuigen (nee, dat rokje had er niks mee te maken). De nieuwe songs die ze speelde beloven overigens een terugkeer naar de heftiger nummers van haar eerdere platen. Ook nog: een verbazingwekkend jong publiek leek ze trekken. Maar dat bleken fans van de Foo Fighters te zijn die een plekje vooraan het podium wilden veroveren om hun helden van zo dicht mogelijk te kunnen zien.

De andere act die ik in de Alphatent zag was Beck. Gedurfd begon hij zaterdag na drie opzwepende nummers aan een aantal akoustische songs van Mutations en Sea Change. Met akoustische gitaar, een grote bos krullen en een oud colbertje leek hij een soort blonde Bob Dylan anno 1975. Ik vrees dat ik een van de weinigen ben die het wel een erg goede show vond, ondanks het beroerde geluid.

Terug naar de chronologie (ik vond het programmaboekje zojuist terug). De eerste band die we vrijdags zagen was Calexico. Een paar jaar geleden stonden ze op hetzelfde podium in de Bravo-tent en toen hadden ze een mariachi-orkest bij zich die het publiek liet kolken. Dit jaar deden ze het met een aantal losse gasten, maar het effect was hetzelfde. Briljante band, geweldig optreden. In dezelfde tent trad later Eels op. Volgens een op het terrein gehouden poll een van de hoogtepunten van het festival, maar ik vond het vooral platgeslagen en zichzelf overschreeuwend. Ik begrijp dat een band in een festivaltent andere songs speelt en ze ook wat ruiger probeert te brengen dan in een zaal, maar E. ging wat mij betreft te ver. Of zijn songs passen niet in drie akkoorden boogies of ik was niet in de stemming. U zegt het maar.
Fischerspooner werd even daarna het absolute dieptepunt van het weekend. Een travodiscoshow, weliswaar eerlijk geplaybackt, maar volkomen niet aan mij besteed. Dan liever Apparatschik: Russische legeruniformen die zingen over Soldatski Put en grijnzend het soort muziek brachten dat Ivan Rebrov populair maakte. Feestje.

De volgende dag, de zaterdag, is al jaren de minste qua programmering, maar bracht nu erg veel moois. Naast de eerder genoemde The Kills, The Raveonettes en Beck, glorieerden ook Caesar (geven die wel eens een slecht optreden?), Voicst en Alamo Race Track. De laatste was de ideale band om de dag mee te beginnen: goeie songs (Excelsior-kwaliteit), pit waar het moet en innemend tussen de nummers door. En bovendien had de zanger de meest briljante one-liner die ik in tijden hoorde: "komen wij uiteindelijk niet allemaal uit Groningen?". Topband in wording, geloof me. En als je me niet gelooft: hun debuutplaat is net uit.
Voicst is dat ook, een topband in wording. Felle songs, lekkere gitaren (de adjectieven mag u ook omdraaien) en subiet mijn adrenalinegehalte opvoerend. De EP is net uit. Kopen, okay?
Tussendoor konden we nog een stukje zien van The Polyphonic Spree, maar ik vrees dat deze uitvoering van Jesus Christ Superstar door de cast van One Flew Over The Cucoo's Nest niet voor mij bedoeld was. Elk moment verwachtte/hoopte ik dat de veel te blije sekteleider annex zanger zich zou ontpoppen als het onechte kind van Charles Manson en GG Allin en een machinegeweer op het publiek zou leegvuren. Maar helaas.

De highlights van zondag heb ik al eerder besproken (PJ Harvey, The Datsuns), net als het stukje dat ik zag van Suede. Voor de rest: we ontbeten onder de klanken van Admiral Freebee, een geweldig entertainer die overduidelijk het oeuvre van Bob Dylan en Neil Young op zijn duimpje kende en ook Bruce Springsteens vroege werk niet ongeluisterd in de kast laat staan. Na de funky wave van The Rapture (lekker!) pikten we Grandaddy mee. Een even saaie podiumpresentatie als altijd, maar soms hoef ik alleen maar liedjes te horen en kijk ik wel naar mijn sigaret of in mijn biertje.

Dat waren zeventien bandjes in één weekend. Soms hebben we ze helemaal gezien en gehoord, soms liepen we na een paar songs weg. De ene keer was het heftig, geil of opwindend, of een combinatie daarvan, een andere keer saai en overbodig. Maar er zijn weekenden dat ik minder bandjes bekijk. Volgend jaar weer? Volgend jaar weer. En dan moeten die andere 12.000 mensen ook weer aanwezig zijn, anders wordt de baas boos. Of hij gaat iets anders proberen. Bijvoorbeeld om 60.000 muziekliefhebbers te mobiliseren zonder dat 'ie Henny Huisman, Live, een Elvis-imitator en andere ongein uitnodigt.
|| 1:02 p.m.