Dubbel Mono

  Dubbel Mono @ Huntenpop 2003
Zichzelf afgeserveerd, bijgeschreven in het lijstje van volgende-popmuzikant-die-sterft-aan-zijn-levensstijl, een trieste karikatuur van de grootheid die hij was en berucht om zijn dronken en onverstaanbare gemompel op het podium. Als hij ueberhaupt verscheen op het podium. Ziehier: Shane MacGowan.
Zaterdagavond, Huntenpop 2003: ietwat onvast ter been, met een grote grijns om zijn vrijwel tandeloze mond, een helrood drankje in zijn hand en een zonnebril op zijn voorhoofd. Die zonnebril liet hij kapotvallen (en later ging hij er zelfs bovenop zitten) en zijn handen trilden verdacht. Maar hij was vrolijk, maakte grapjes ("how well did the band play this song and how much better did I wrote it" - jawel, hij was goed te verstaan), zong weliswaar onvast, maar met veel lol. Natuurlijk zijn de hoogtijdagen van The Pogues al een tijdje voorbij, maar met The Popes achter zich leek hij gisteren in topconditie (voor zijn doen uiteraard). Het publiek wilde klassiekers (Rainy Night In Soho, If I Should Fall From Grace With God, Boys from the County Hell), kreeg ze te horen en werd meegesleurd in de maalstroom (de pun Streams of Whiskey mag u zelf invoegen) van dronkemansverdriet en dronkemanslol. Geweldige show.

Dat had Kaizers Orchestra ook - zo langzamerhand de perfecte festivalband - maar de gedachte dringt zich of ik dit volgend jaar nog een keer wil horen. Hoe lang is zo'n act (hoe overdonderend ook) houdbaar en wat moet je in godsnaam op je tweede plaat gaan doen? Geweldige entertainers, een briljante timing en ook nog goeie liedjes (denk aan Krang of De Kift met meer lawaai). Maar wie laat zich een volgende keer weer omverblazen door knallen op olievaten en een charmant-arrogante zanger? Goeie act, veel speelplezier en veel succes bij het publiek. Voor zolang het optreden duurt.

Keith Caputo speelde na Kaizers Orchestra. Was ook hij ver weggezakt na het succes met Life of Agony, dapper ploeterend gaat hij door met naar metal neigende popsongs. Allemaal opgebouwd rond zijn dramatische stemuithalen. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk saai en heb ik niks gehoord dat ook maar in de verste verten deed denken aan de impact van Rivers Run Red. Terugverlangen wel ja. Misschien nu Life Of Agony het weer met hem gaat proberen.

Eerder op de dag pikten we stukken mee van John Coffey (jonge, maar stijlvolle band; jammer van de saaie zang), Blend (uitstraling: 0, liedjes: 8), Nirika (saaie nu-metal), Arjen de Groot (singer/songwriter zonder publiek) en Ysis (charmant combo van jonge meisjes op gitaren en cello, aangevuld met een bassist). Allemaal winnaars van regionale popwedstrijden die elk een half uurtje kregen om hun ding te doen. Leuke tussendoortjes.

Van de grotere namen viel de industriele metal van Mindstab op in positieve zin (geef die zanger een broek die niet steeds afzakt en laat de lullige pogingen tot interactie met het publiek achterwege: "Wie vangt dit gratis t-shirt?" [... tot de gelukkige vanger:] "Hoe heet je?" "..." "Hoe?" "Wouter?" "Veel plezier met je t-shirt!" Om zich vervolgens weer in een angstaanjagende song te storten.) Te stompzinnig voor woorden waren de LA Doors, waar ik dus ook maar niets over zal zeggen.
Bettie Serveert en Seedling deden hun ding, de een met meer, de andere band met minder succes. De Betties bleken in de geboortestreek van gitarist Peter Visser te spelen en dus kwamen zijn ouders even op het podium. Verder horen ze thuis in de categorie bands die klaarblijkelijk geen slechte show kunnen geven. En valt weer eens op dat Peter Visser een briljant gitarist is.
Seedling had het een stuk moeilijker, ongetwijfeld vanwege de onbekendheid met hun prachtige liedjes. Enthousiast, bevlogen en hun leven wagend (de tent was zo lek als een mandje - "Het zweet valt van het dak"). Verdienen een indie-hit en een groot publiek.

En zo breng je zomaar een dagje stuk op een kleine festivalweide waar vijf tenten onderdak bieden aan een stuk of 35 bands. De centraal gelegen biertent vormt het middelpunt vanwaar je kunt uitzwerven naar de podia om grotere en kleinere bandjes te bekijken. Sympathiek is de term die zich opdringt. Zelfs de security swingt mee en dan maken de soms halflege tenten en het ontbreken van het beloofde videoscherm voor Nederland - Oostenrijk niets meer uit.

Update: een dag eerder speelde Kaizers Orchestra in de Melkweg. Vido Liber doet verslag.

|| 3:40 a.m.