Dubbel Mono

zondag, juni 24, 2012

Wovenhand - Live at Roepaen (CD +DVD)

Zou het tekenend zijn voor onze geseculariseerde tijd dat niemand viel over het feit dat Wovenhand in een katholieke kerk optrad? Dat iedereen vol bewondering sprak over de pracht van de rijen flakkerende kaarsen, het licht dat door de glas-in-loodramen naar binnen viel en de gewijde sfeer in Roepaen?

Het theatrale van katholieke godshuizen, het theater dat David Eugene Edwards zelf toevoegde door zijn intense voordracht (en die rare berenmuts) en het publiek dat in een soort aanbidding naar de verrichtingen van Wovenhand als voorgangers keek.
Lees verder...

|| 9:57 a.m.

Human Don't Be Angry - Human Don't Be Angry

Hoeveel albums Malcolm Middleton ook nog zal maken, altijd zal hij herinnerd worden aan Arab Strap. Sinds Aidan Moffat en Middleton elk hun eigen weg opgingen, hebben ze alle vrijheid genomen om andere wegen te exploreren.

Voor Moffat bleven zijn verhalen de kern en dus bleef de nadruk liggen op Sprachgesang, waarbij hij verschillende vormen van begeleiding gebruikte. Malcolm Middleton zocht het in eerste instantie in folk, met voorzichtige experimenten met elektronica. Dat leverde platen op als A Brighter Beat, Into the Woods en Waxing Gibbous, te kwalificeren als aardig tot goed tot verrassend goed.
Lees verder...

|| 9:54 a.m.

zondag, juni 17, 2012

Hunx - Hairdresser Blues

Dacht ik bij zijn vorige plaat nog dat het een marketinggeintje was om Seth 'Hunx' Bogart neer te zetten als de clichématige homoseksuele kapper, nu weet ik wel beter. Hunx is werkelijk kapper in Oakland, Californië. En hij houdt van roze. Maar dat wisten we al na het zien van het hoesje van Too Young To Be In Love.

Tegelijkertijd liet hij op die plaat horen dat hij met zijn mengeling van rammelende garagerock en vrolijke melodieën fijne poppy punkliedjes kon schrijven. Bovendien bleek hij begiftigd te zijn met een meer dan uitstekend ontwikkelde popfeel en een ferme tik van de Phil Spector-molen had gehad. Zijn nieuwe plaat, Hairdresser Blues, klinkt een stuk anders.
Lees verder...

|| 12:58 a.m.

woensdag, juni 13, 2012

Vive La Fête - Produit de Belgique
Grand Prix, Jour de Chance, Disque d’Or: zou iemand - uitgezonderd misschien Karl Lagerfeld - de laatste drie platen van Vive La Fête tegenwoordig nog aandacht gegeven? In België haalden ze vrij eenvoudig de albumlijsten, maar ik vrees dat op het moment dat Danny Mommens en Els Pynoo hun band besluiten op te heffen, ze vooral herinnerd zullen worden vanwege de platen waarmee ze hun carrière startten.

De ietwat rafelig klinkende ep ’s en de daaropvolgende full-lengths die Danny - toen nog Cool Rocket - Mommens in zijn huiskamerstudio opnam met eega Els Pynoo brachten iets opwindends. Kille wave, gemengd met electro, een duivelse bas en het gekir, gekreun en de vrolijke Franstalige kreetjes van een blonde zangeres, het was het toppunt van coolness.
Lees verder...

|| 10:27 a.m.

Klerkx and The Secret - Final Desire

Opvallend hoe Rob Klerkx en zijn band The Secret evolueren. Van americana naar een soort groot opgezette rock, een stilistische stap die niet helemaal voor de hand ligt. Maar als je de stap van britpop naar americana kunt maken, dus van Rob Klerkx’ belangrijkste werkgever, Moke, naar zijn eigen band Klerkx and The Secret, lijkt de overgang al een stuk kleiner.

Helemaal als je je bedenkt dat hij drumt bij Moke en hier zingt en gitaar speelt. En - misschien niet geheel onverwacht - lopen er nog meer lijntjes van de muziek van Moke naar deze derde semi-soloplaat van Rob Klerkx.
Lees verder...

|| 10:25 a.m.

zaterdag, juni 09, 2012

Bombay Show Pig - Vulture / Provider

Tot voor kort was Bombay Show Pig een driemanschap, maar vlak voor dit album bleek de kern uit nog maar twee leden te bestaan: drummer /zangeres Linda van Leeuwen en gitarist / zanger Mathias Janmaat die overigens ruimschoots hulp van anderen kregen.

Linda van Leeuwen zal nooit The Voice of Holland winnen, maar ze pakt elk wannabe-zangeresje in met haar vermogen om de ene keer te klinken als PJ Harvey (dan weer fluisterend, dan weer krijsend) en het volgende moment mooie koortjes te produceren wanneer Mathias Janmaat de leadzang doet.
Lees verder...

|| 5:37 a.m.

Cosmic Michael - Cosmic Michael / After A While
Een paar jaar geleden in San Francisco’s beroemde hippiewijk Haight Ashbury vond ik het wel vermakelijk, al die oude hippies die daar rondhingen. Na een week vond ik ze vooral vervelend. Geen busrit zonder bedelende zotten en geflipte langharigen die warrige verhalen ophingen.

Nu ik het verhaal van Cosmic Michael ken, denk ik nog wel eens aan ze. Want op het hoogtepunt van flower power, in 1969, maakte een geheimzinnige, onbekende hippie uit New York een titelloze plaat met psychedelische nummers. Cosmic Michael noemde hij zichzelf en hij schreef klassieke psychedelische nummers over geestverruiming, moeder Aarde en andere vrolijke, tijdsgebonden onderwerpen.
Lees verder...

|| 5:35 a.m.

Harold Schellinx - Ultra / Vinyl - Collectorbox / VA - Dokument + Ten Highlights

Uitgeverij Lebowski is bezig met het opnieuw onder de aandacht brengen van de vroege jaren tachtig, zich concentrerend op de toenmalige underground. Geen wonder, want uitgever Oscar van Gelderen speelde zelf een rol in die underground als lid van het allang vergeten Nietzsche Embracing A Horse.

Harold Schellinx, insider, want ooit lid van The Young Lions, schreef voor Lebowski het uitputtende Ultra. Opkomst en ondergang van de Ultramodernen, een unieke Nederlandse muziekstroming (1978-1983). Uitputtend en soms ook ietwat vermoeiend, want de geschiedenis van DIY-beweging Ultra wordt beschreven aan de hand van zijn eigen observaties, herinneringen, privé-beslommeringen, interviews met andere muzikanten en een poging om een en ander in historisch perspectief te zetten.

Lees verder...

|| 5:31 a.m.

dEUS - Following Sea
Ongetwijfeld ben ik niet de enige die dEUS eigenlijk een beetje aan het afschrijven was. De eerste drie albums gelden als klassiek, alles erna is aardig, soms goed, soms koud, kil en vervelend. Blijkbaar was het de spanning en het botsen van karakters (al dan niet dankzij de vele personeelswisselingen) gedurende de eerste drie jaar die de noodzakelijke, vruchtbare bodem vormden.

Na de trits Worst Case Scenario, In A Bar, Under The Sea en The Ideal Crash werd er langer tijd genomen in de studio en kon men blijkbaar te goed aan elkaar wennen. Uiteraard is dat psychologie van de koude grond, maar het zou wel eens de verklaring kunnen zijn waarom dEUS zo plotseling met een nieuwe plaat komt.
Lees verder...

|| 5:29 a.m.

zondag, juni 03, 2012

Beach House - Bloom
Zelden is de recenserende goegemeente het zo eens over een band. Werden de eerste twee platen van Beach House ontvangen als sympathieke, melancholische zomeralbums die wel wat minder lo-fi en minder in hetzelfde tempo gespeeld mochten zijn, hun derde, Teen Dream, werd door vrijwel iedereen enthousiast ontvangen

De nummers waren sterker, het soms al te brakke geluid had plaatst gemaakt voor een wat strakkere sound en er werden zowaar verschillende tempi gebruikt. Nu twee jaar later de vierde plaat is uitgekomen, zijn de meningen weer gelijk.
Lees verder...