Dubbel Mono

donderdag, januari 29, 2009

 
Hush Arbors - s/t

Het is meer een EP, zo kort is de titelloze plaat die Hush Arbors eind vorig jaar uitbracht. Aan het lijstje met links op de homepage van dit project van Keith Wood kun je al zien waar je hem moet plaatsen: Akron/family, Current 93 (waarvan hij een los-vast bandlid is) en Six Organs of Admittance vormen samen de driehoek waarin Keith Wood zich blijkbaar thuisvoelt.



Maar hij heeft meer bekende vrienden. Zo stond hij met Andrew W.K., Alex Neilson en Matt Sweeney op het podium en speelde hij met Thurston Moore. Op eigen kracht maakt hij nummers die in de basis folky zijn maar waar hij een psychedelische draai aan geeft.
Lees verder...
|| 1:03 p.m.

zondag, januari 25, 2009

 
Johnfish Sparkle - Johnfish Sparkle

Het klassieke powertrio is natuurlijk net zo uit de tijd als het spijkerjasje met opgenaaide emblemen, het lange sluike haar met middenscheiding en de druipsnor. Als drie Italianen - die er stuk voor stuk uitzien alsof Blue Cheer nog steeds de grootste band van het moment is - besluiten dat klassieke powertrio weer tot leven te roepen, is het lastig om niet te gaan grijnzen.



Johnfish Sparkle noemen ze zich, een titel voor hun debuutplaat hebben ze niet, maar wel een grote liefde voor dampende seventies blues en proto-hardrock. Cream, The Who en Led Zeppelin noemen ze als grootste invloeden en dat is erg eerlijk van ze.
Lees verder...
|| 1:00 p.m.

donderdag, januari 22, 2009

 
Robert Pollard - The Crawling Distance

Zullen we maar eens stoppen met zeuren over Robert Pollard? Over hoe goed Guided by Voices ooit was en hoe jammer het dus was dat ze in het vaarwater van de goed geproduceerde stadionrock terecht kwamen? Hoe kort zijn liedjes zijn, hoe kort zijn albums? Hoezeer de kwaliteit moet lijden onder de snelheid waarmee hij platen uitbrengt? Dat het zo godallemachtig wisselvallig is, wat Pollard doet?



Maar dat we hem desondanks een warm hart toe blijven dragen? Want hij mag dan bij tijd en wijle de reputatie van slordige performer, drankorgel en chaoot met verve cultiveren, hij is ook de meester van de fijne melodietjes. Weinig songsschrijvers kunnen zulke niet-uit-je-hoofd-te-branden catchfrases en – al leek dat steeds minder vaak voor te komen - briljante liedjes schrijven.
Lees verder...
|| 10:02 a.m.

zondag, januari 18, 2009

 
Alison Krauss - A Hundred Miles or More: Live From The Tracking Room (DVD)

Het oorspronkelijke idee was het maken van een tv-special rond Alison Krauss. A Hundred Miles or More, de verzameling niet eerder op een cd gezette songs uit 2007 was een mooie aanleiding. Deze keer mocht haar begeleidingsband Union Station wel mee doen, maar ook de gastmuzikanten-van-naam werden de studio ingelokt.



Het live uit de titel slaat namelijk niet op een optreden voor publiek, maar op een intiem optreden in een opnamestudio, afgewisseld met interviewtjes. Het geheel duurde - conform de wetten van de tv - ongeveer een uur en is nu op dvd verschenen.
Lees verder...
|| 4:41 a.m.

woensdag, januari 14, 2009

 
Little Joy - Little Joy

Wat is dat toch met die jongens van The Strokes? Als ze bij elkaar zijn maken ze agressieve, arrogante, bij tijd en wijle furieuze, maar in elk geval altijd lekker schurende New Yorkse rock. Gaan ze solo aan de slag, dan veranderen ze in vooral relaxte liedjesschrijvers. Eerder bewees gitarist Albert Hammond Jr. het met zijn niet helemaal geslaagde, maar toch alleszins plezierige soloalbum Como Te Llama.



Strokes-drummer Fabrizio Moretti doet nu bijna hetzelfde met Little Joy. Een beetje lekker schurend en als het even kan nog steeds een ietwat schots en scheef ("No One's Better Sake", "Keep Me In Mind"). Maar de grondtoon is zowaar lief. De liedjes zijn rustig, schetsmatig en alles behalve gebaseerd op hoekige jaren tachtig rock.
Lees verder...
|| 11:51 a.m.

zondag, januari 11, 2009

 
Amy Speace - The Killer In Me

Een stief jaar nadat we hier in Europa het voortreffelijke Songs For Bright Street in de platenbakken zagen verschijnen, verschijnt hier alweer de vierde plaat van Amy Speace en haar begeleidingsband The Tearjerks.



In de VS schijnen ze The Killer In Me pas in maart te mogen horen. Da’s jammer voor ze, want wederom is het een geval van alle dertien buitengewoon goed.
Lees verder...
|| 6:12 a.m.

woensdag, januari 07, 2009

 
A Life, A Song, A Cigarette - Black Air

Oostenrijk is geen land met een grote traditie als het gaat om popmuziek. Sterker nog, hoeveel bands van enige importantie komen er uit de Alpen? Ik geef je er eentje: A Life, A Song, A Cigarette.



De Sachertorte die dit Weense sextet tot hun tweede plaat heeft gemaakt, bestaat uit een stevige basis van indie, overgoten met flink wat Britpop en geglazuurd met een laag Americana. Zoals je bij een goede Sachertorte een mooie dot slagroom krijgt, zo bestaat het toefje dat Black Air afmaakt uit de productie van ex-Posie Ken Stringfellow. Of het resultaat lekker is?
Lees verder...
|| 11:37 a.m.

maandag, januari 05, 2009

 
Record Cover Galore (the return of)

Platenhoezen, maar dan van Lego.









[via Joyce]
|| 12:06 p.m.

zondag, januari 04, 2009

 
Johnny Casino and The Secrets - I Am Who I Am, Not Who You Want Me To Be

Eerst maar een misverstandje uit de wereld helpen: we hebben het hier niet over Johnny Casino & The Gamblers, het jaren '50-orkestje dat in de film Grease optreedt. Met The Secrets of zijn eerdere begeleidingsband Easy Action, de Australiër Johnny Casino waar we het hier over hebben, is er eentje van een andere soort rock 'n' roll.


Vuiger, ruiger, met een klein hartje, maar met heftige gitaren. Booze en tattoos, zullen we maar zeggen. Maar gelukkig ook met meer diepgang dan de gemiddelde bluesrockact die in je plaatselijke drankhol de vrijdagavond van een soundtrack mag voorzien.
Lees verder...
|| 8:07 a.m.

vrijdag, januari 02, 2009

 
VA - Psychedelic States Wisconsin in the 60s

De reeks telt nu zeventien cd's. Dat betekent dat we nu ongeveer een derde gehoord hebben van deze reeks exploraties van reissuelabel Gear Fab Records naar verborgen gebleven schatten uit de jaren zestig. Het nieuwste deel staat in het teken van garagebandjes uit Wisconsin.



De bekendste zoon van deze staat is communistenvreter Joe McCarthy. Daarnaast hebben ze het grootste popfestival ter wereld, Summerfest. Of die twee gegevens een vruchtbare bodem voor muziek zijn, weet ik niet. Wel dat ook dit deeltje uit de Psychedelic States-reeks weer vol schatten staat.
Lees verder...
|| 7:40 a.m.