Dubbel Mono

  Robert Pollard - The Crawling Distance

Zullen we maar eens stoppen met zeuren over Robert Pollard? Over hoe goed Guided by Voices ooit was en hoe jammer het dus was dat ze in het vaarwater van de goed geproduceerde stadionrock terecht kwamen? Hoe kort zijn liedjes zijn, hoe kort zijn albums? Hoezeer de kwaliteit moet lijden onder de snelheid waarmee hij platen uitbrengt? Dat het zo godallemachtig wisselvallig is, wat Pollard doet?



Maar dat we hem desondanks een warm hart toe blijven dragen? Want hij mag dan bij tijd en wijle de reputatie van slordige performer, drankorgel en chaoot met verve cultiveren, hij is ook de meester van de fijne melodietjes. Weinig songsschrijvers kunnen zulke niet-uit-je-hoofd-te-branden catchfrases en – al leek dat steeds minder vaak voor te komen - briljante liedjes schrijven.
Lees verder...

|| 10:02 a.m.