Dubbel Mono

maandag, juni 30, 2008

 
The Lackloves - Cathedral Square Park

Het is misschien niet eerlijk om meteen met namen als Big Star en The Posies aan te komen zetten, maar wanneer je powerpop maakt, zijn dat nu eenmaal de Grote Onaantastbaren Die Het Geheim Bezaten: een superieur gevoel voor melodie, fijne harmonieën en precies de juiste dosis ruige gitaren om de boel in balans te houden.



Maar wat het Geheime Ingrediënt was: een lichte onderhuidse kriebel van gevaar. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar ergens prikt er iets gemeen onder je hersenpan. Is die kriebel er niet, dan is powerpop niet meer dan een opgevoerd brommertje. Het oogt allemaal wel stoer, maar een beetje motoragent heeft je zo te pakken.
Lees verder...
|| 9:55 a.m.

zondag, juni 29, 2008

 
Karine Polwart - This Earthly Spell

Het zijn die lome, slome zomeravonden waarop de liedjes van Karine Polwart het mooist klinken. De dag was eigenlijk te warm om te werken en de luchtvochtigheid maakte dat je al bij het opstaan een filmpje zweet op je rug voelde. Wanneer de straatverlichting net aan is gegaan, er in de verre verte sporadisch wat verkeer te horen is en je in de buiten in de avondlucht een beetje verkoeling probeert te vinden, werkt haar vierde CD, This Earthly Spell het best.



Een glas koude witte wijn zou goed passen, het liefst met een ijsklontje. Voor puristen en wijnkenners een vloek, maar met dit weer mag het, en van puristen wil je geen last hebben. Zeker niet met dit weer.
Lees verder...
|| 8:35 a.m.

woensdag, juni 25, 2008

 
Camper Van Beethoven - Popular Songs of Great Enduring Strength And Beauty

Toen ik in de jaren tachtig op de middelbare school zat, waren er duidelijk afgebakende groepen. De alto's waren buiten sigaretjes aan het roken, de sportbillies hadden hun vaste tafels in de kantine, de kakkers stonden bij elkaar in de ene hoek en de hardrockers zaten op een muurtje in de andere hoek. Ook de muzikale voorkeuren waren gescheiden. De alto's hadden hun alternatieve muziek, de sportbillies ontdekten hiphop, de kakkers wilden dansen op de hitparade en de hardrockers headbangen.



Pas aan het eind van de jaren tachtig, toen ik de middelbare school verliet, werden de hokjes opgeheven. Hardrockers ontdekten hiphop, alto's hardrock, sportbillies gingen rappen en alleen kakkers wilden verder dansen. Juist toen Camper Van Beethoven stopte.
Lees verder...
|| 8:46 a.m.

zondag, juni 22, 2008

 
Shindiggers - Maximum Beat

Zoals ze down under een heftiger variant van het Europese rugby spelen dat ze Australian Rules Football noemen, zo lijkt de Aussie-variant van rock 'n' roll ook altijd net iets heftiger dan wat wij gewend zijn. Denk maar aan Beasts of Bourbon of The Saints of voor mijn part AC/DC. De opgepunkte beat, r&b en rockabilly die het kwartet Shindiggers speelden, klinkt op z'n best dan ook alsof je midden in die schijnbare chaos op een ovalen footy-field staat.



De eerste paar jaar van hun bestaan - midden jaren tachtig - leverde drie EP's en een album op, maar vooral een onafzienbare lijst optredens. (Alleen al in Melbourne speelden ze in drie jaar tijd vijfhonderd shows.) Onderlinge ruzies en slechte betalingen maakten dat ze er in 1987 mee stopten.
Lees verder...
|| 3:49 a.m.

woensdag, juni 18, 2008

 
My Morning Jacket - Evil Urges

Ik beschouw mijzelf als een tolerant en ruimdenkend mens. Als een band debuteert met prachtige, breekbare lofi en het geluid zich vervolgens ontwikkelt naar een brede rocksound, stevig geworteld in de jaren zeventig en niet vies van wat elektronica, is dat een weg die ik begrijp en waardeer. Mits uiteraard de liedjes hoogstaand blijven.



De manier waarop My Morning Jacket opent op Evil Urges zorgde bijna voor dat ik mijn gebruikelijke tolerantie samen met het schijfje het raam uitsmeet. Drie tracks die het slechtste van de jaren tachtig lijken te na te doen: een aalgladde productie, een falsetstem waar een discoprins jaloers op zou zijn, bakken violen en misplaatste elektronica.
Lees verder...
|| 8:22 a.m.

maandag, juni 16, 2008

 
Barbara Breedijk - April's Fool

Is er in Nederland een golf van vrouwelijke singer/songwriters actief? Stevie Ann, Marike Jager en Charlie Dee - om er een paar te noemen - lieten goed van zich horen. De Grote Prijs heeft ze ongetwijfeld geholpen en datzelfde concours hielp ook Barbara Breedijk aan optredens en publiciteit.



Haar debuutalbum April's Fool laat horen dat ze niet vast zit aan één stijl, maar blues, americana, folk en jazzy geluiden kan afwisselen. Ze heeft veel podiumervaring en ging backpackend naar Denemarken waar ze zich ook muzikaal liet horen. Of dat de oorzaak is, weet ik niet, maar op deze plaat klinkt ze behoorlijk zelfverzekerd.
Lees verder...
|| 10:10 a.m.

zondag, juni 15, 2008

 
Silver Jews - Lookout Mountain, Lookout Sea

David Berman draagt een droevig stempel. Het stempel van een voormalig bandlid die zich een grotere naam verwierf in indie-land. En hoewel de songs van Silver Jews meer voer voor fijnproevers zijn dan die van zijn voormalige counterpart, leek Berman sneller van de radar te verdwijnen dan mij lief was.



Zijn vorige plaat die het net niet had, suggesties van een worsteling met drank en/of drugs en een pauze van drie jaar deden zijn naam geen goed. Toch is de kans groot dat David Berman over tien jaar nog een carrière heeft. Eén van zijn sterkste punten - naast de markante bariton - is zijn tekstdichterschap.
Lees verder...
|| 2:17 a.m.

vrijdag, juni 13, 2008

 
Matthew Ryan - Matthew Ryan Vs. The Silver State

Twee zinnetjes in het persbericht vallen erg op: 'to honour his older brother whose life was spiralling out of control' (toen Ryan Webb zijn naam veranderde in Matthew Ryan) en 'his brother was sentenced to 30 years in prison'. Tsja. Dit soort ellende doet het uiteraard prima in singer-songwriterland, maar of we met deze kennis iets opschieten bij het beluisteren van Matthew Ryan's elfde plaat, Matthew Ryan Vs. The Silver State, vraag ik me af.



Ook zonder dat we weet hebben van dit soort droefenis komen de liedjes wel aan. Zijn prettig-donkerbruine stem die vaak net iets over de rand van zijn eigen kunnen gaat, zorgt daar wel voor. En anders wel zijn opstandige teksten waarin de melancholie net niet onder de oppervlakte wil blijven.
Lees verder...
|| 6:03 a.m.

zondag, juni 08, 2008

 
The Shivas - Where Have You Gone To?

Het blijft problematisch: een band die zo overduidelijk de liefde verklaart aan een bepaalde periode uit de popmuziek. De mooiste respons is uiteraard dat het wiel weliswaar veel eerder is uitgevonden, alleen nog niet door hen. De 'hen' waar het hier om gaat zijn The Shivas, vier jonge jochies uit Canada met een overduidelijke voorkeur voor muziek uit de tweede helft van de jaren zestig in het algemeen en de psychedelica uit die tijd in het bijzonder.



Maar hun helden - The Doors, Jefferson Airplane, The Velvet Underground - kenden veertig jaar geleden hun hoogtijdagen. Hoogste tijd dus dat een nieuwe generatie eens gaat bekijken hoe ze dat toen deden.
Lees verder...
|| 5:08 a.m.

woensdag, juni 04, 2008

 
Zeno Tornado & The Boney Google Brothers - Rambling Man

De grootste Hank Williams-fans van Zwitserland was ik eigenlijk een beetje uit het oog verloren. En eerlijk gezegd valt me nu pas op wat voor enorme fans Zeno Tornado & The Boney Google Brothers zijn, want Rambling Man (ja, de titel hielp ook mee) is hun eerste plaat die zo geproduceerd en gearrangeerd is dat het kwartje snel kon vallen.



De dope infected dirty blue grass music and country for fucked up people klinkt een stuk minder smerig dan voorheen. De tweede track van Rambling Man geeft een mogelijke verklaring: 'I am sober for four days / And I think I am doing o.k. / I am sober yodeleeyeah'. De afsluitende zin gaat te ver om direct een conclusie aan op te hangen, maar voor de volledigheid geef ik 'm wel: 'But fun was another day'.
Lees verder...
|| 12:04 p.m.

dinsdag, juni 03, 2008

 
|| 11:23 a.m.

zondag, juni 01, 2008

 
Bonnie 'Prince' Billy - Lie Down In The Light

Is het nou de opvolger van de laatste echte full length van de Bonnie Prince - The Letting Go uit 2006 - of is deze release een tussendoortje? Het valt bij Will Oldham soms moeilijk uit te maken. Feit is dat Lie Down In The Light onverwacht komt - al zijn we ook dat wel gewend van hem - en dat het zijn beste plaat is sinds I See A Darkness.



Alle elementen die onze favoriete droefsnoet de afgelopen jaren gebruikte horen we hier terug. Van de bas van broer Paul Oldham, de gitaren van Emmett Kelly en de vervreemdende en soms ronduit bizarre teksten ('what's plenty is / one god / six tongues / five breaths / four lungs') tot de prachtige duetten.
Lees verder...
|| 10:36 a.m.