Dubbel Mono

  Charles Manson - One Mind



A.F.Th. van der Heijden had het goed gehoord (Het Schervengericht, p. 111-112):

'Ik hoorde je gisteravond zingen en spelen, […] maar publiek stoort je, merkte ik.'
'Ik was dingen aan het uitproberen. Ik wil niet dat de mensen mijn halffabrikaten in hun hart meenemen.'
'Ik kon wat ik hoorde niet in een bepaalde stroming plaatsen.'
'Stromingen…' zei Maddox vol minachting.
'Wat je deed, riep bij mij alleen associaties op met enkele eenlingen.'
'Zoals?'
'Van Morrison.'
'Van Morrison zingt altijd alsof hij een haar op zijn tong heeft. Waarom dan niet meteen gezongen met een uilenbal in de keel?'
'Scott, vertel eens… hoe heb jij gitaar leren spelen?'
'Op de tralies van mijn cel. Het kost wat moeite om ze goed ingedrukt te krijgen, je nagels springen erop stuk, maar het gaat steeds beter… dankzij de akoestiek van de bajes…'
'Laat maar.'
'Popmuziek,' spoog Maddox met diepe verachting. 'Als ik terugkijk op de jaren zestig, zie ik jonge doodgravers die een spade voor onze voeten in de grond staken, en de spleet wijder maakten net zo lang tot er een generatiekloof gaapte. Ze predikten het God Noch Gebod met vloek-, scheld- en schuttingwoorden. Ze brachten ons aan de drugs, en maakten ons zo ongeschikt voor een normaal, werkzaam bestaan. Diezelfde popjongens gebruiken hun progressieve muziekvorm tegenwoordig om er Jezus en de Blijde Boodschap mee aan de man te brengen. Als ik de kans krijg, koop ik hun roadies om, en vraag ze hier en daar een gitaar verkeerd in te pluggen… dat is schoner dan de kogel.'

De volstrekt ongevaarlijke cd One Mind van deze gevaarlijke gek is in z'n geheel hier te downloaden.

|| 2:50 a.m.