Dubbel Mono

woensdag, oktober 31, 2007

 
Creature With The Atom Brain - I Am The Golden Gate Bridge

Een eerdere release van deze band rond Aldo Struyf en Dave Schroyen (beiden afkomstig uit Millionaire) werd door File Under volkomen met de grond gelijk gemaakt. Of dat terecht was of niet, laat ik graag in het midden. Feit is dat met I Am The Golden Gate Bridge, hun eerste op cd verschenen release, de kritieke punten weerlegd worden. Een gebrek aan liedjes en een teveel aan gitaargeneuzel, zei u?



Welnu, twaalf tracks kent deze nieuwe plaat en ook hier voeren de psychedelische gitaarrifs de boventoon. Maar ergens op de lijn tussen Millionaire, Queens of the Stone Age en Butthole Surfers vind je nu wel degelijk liedjes. Met een kop en staart zelfs.
Lees verder...
|| 1:26 p.m.

maandag, oktober 29, 2007

 
Update Porter Wagoner:

Zoals in de reacties een bericht eerder al vermeld, is die laatste tournee gisteren begonnen.



Zie ook hier, hier en hier.
|| 12:20 p.m.

zaterdag, oktober 27, 2007

 
Porter Wagoner in het ziekenhuis

The last of the rhinestone cowboys. Nu ja, in elk geval de grootste. Alle Grote Ouwe Knakkers ontvallen ons dit jaar: Lee Hazlewood, Jan Wolkers en met een beetje pech gaat dus ook Porter Wagoner aam zijn laatste tournee beginnen.



Het is misschien een beetje voorbarig, maar als afscheid heeft hij in elk geval een pracht van een comebackplaat gemaakt, The Wagonmaster.
|| 10:16 a.m.

 
Windows Vista op vinyl



Ooit gaat het goed komen met deze wereld.

[via Enschede aan Zee]
|| 10:12 a.m.

woensdag, oktober 24, 2007

 
Neil Young - Chrome Dreams II

Het zal ongetwijfeld met aardse zaken als rechten, studiotijd en geen zin om weer die stoffige studiokelder in te duiken te maken hebben. Maar het enigma Neil Young doet de wenkbrauwen weer fronsen: waar blijven de beloofde andere cd's uit de Archives-serie? En waarom brengt hij nu Chrome Dreams deel II uit, terwijl deel I nooit officieel is uitgebracht? Sowieso: waarom die titel, terwijl de hele plaat is opgehangen aan twee prijsnummers, "Ordinary People" en "No Hidden Path"?



In de traditie van epische songs vol dynamiek, gitaarerupties, emotionele zang waar ook "Powderfinger", "Cortez the Killer" en bijvoorbeeld "Cowgirl in the Sand" thuishoren, passen deze twee tracks. Niet dat de pracht van eerder genoemde klassiekers gehaald wordt, maar het niveau is zeker acceptabel. Jammer alleen van die blazers, al herinneren ze er wel weer aan dat "Ordinary People" geschreven is in de tijd van This Note's For You. Voor "No Hidden Path" gelden overigens grosso modo dezelfde kwalificaties.

Lees verder...
|| 8:51 a.m.

zaterdag, oktober 20, 2007

 
Jim White - Transnormal Skiperoo

Na de rauwe en weerbarstige plaat die Jim White met Johnny Dowd maakte als Hellwood, is hij met Transnormal Skiperoo weer terug op het pad dat hij voor zichzelf uitgestippeld heeft. Basale folk en country, in meer of (zoals hier) mindere mate overgoten met electronische achtergrondgeluiden en gepresenteerd op een bedje van ambient sfeer. De teksten zitten vol bizarre vergelijkingen en de onderwerpskeuze gaat van religie tot godsdienstwaanzin, van pastorale beelden tot de diepe treurnis van armoede en ellende. Maar altijd is het decor het zuiden van de Verenigde Staten en de weemoedige stem van Jim White de gids.



Dan kan hij wel beweren dat hij Transnormal Skiperoo - zijn vierde plaat in tien jaar - zo genoemd heeft omdat het staat voor een nieuwe staat van bewustzijn die hem soms overvalt, muzikaal gezien is er weinig veranderd. En dat is maar goed ook, want wederom is het een genot om je mee te laten voeren in de bizarre wereld van Jim White.

Lees verder...
|| 9:15 a.m.

woensdag, oktober 17, 2007

 
Kelly Willis - Translated From Love

Het is ongetwijfeld niet strikt noodzakelijk om met ijzeren regelmaat een plaat uit te brengen als je een carrière in de steigers wilt zetten als singer/songwriter. Kelly Willis doet het in elk geval niet, hoewel ze zo langzamerhand toch een aardig publiek heeft weten op te bouwen. Haar eerste platen kregen - we spreken over de eerste helft van de jaren negentig - niet of nauwelijks respons. Eind 1999 leek er met What I Deserve zowaar een kleine doorbraak aan te komen. Toen dat niet lukte kwam drie jaar later pas Easy uit en nog weer vier jaar later Happy Holidays.



Blijkbaar heeft ze nu ritme of rust en zelfvertrouwen te pakken, want amper een jaar later verschijnt Translated From Love. Chuck Prophet, ooit voorman van Green On Red, maar nu al weer tijden solo bezig, hielp haar een handje met de productie en een aantal liedjes.

Lees verder...
|| 2:14 p.m.

woensdag, oktober 10, 2007

 
Bob Dylan - Dylan

Hadden we nog geen Bob Dylan-verzamelaars? Briljant getiteld Dylan, heeft Columbia/Legacy een dikke veertig jaar werk op drie schijfjes geperst. Elk van die schijfjes vertegenwoordigt een periode uit 's mans schrijfdrift. CD 1 neemt de vijf jaar (1962-1967) van zijn debuut tot John Wesley Harding (dat zijn dus wel acht platen, plus een verzamel-lp). De tweede CD loopt van The Basement Tapes (de opnames stammen uit 1967 en inderdaad, de release uit 1975) tot aan Empire Burlesque (1967-1985). CD 3 neemt de periode 1985 tot en met 2006 (Knocked Out Loaded tot Modern Times).



Op de grote hits na - die staan er allemaal op - zal de grootste discussie dus gaan om de persoonlijke favorieten (waarom godverdegodver maar twee liedjes van zijn beste plaat Time Out Of Mind?) en over de twee waterscheidingen.

Lees verder...
|| 12:24 p.m.

woensdag, oktober 03, 2007

 
Dean Martin - Forever Cool

'Dino' was zijn bijnaam en 'cool' de noemer waaronder hij opereerde. Van alle crooners die de jaren vijftig telde was Dean Martin degene waar Elvis misschien wel het meest door beïnvloed werd. Voor mijn gevoel is dat meteen zijn belangrijkste bijdrage aan de popmuziek. En toch, en toch: Capitol Records vond het een cool idee om een duettenplaat uit te brengen waar de stemmen van onder meer Robbie Williams, Shelby Lynne, Joss Stone, Charles Aznavour en Kevin Spacey (!) samen gaan met die van Dean Martin.



Als er iets niet meer cool lijkt, dan is dit het wel. Maar die rare combinatie van stemmen werkt soms wel degelijk. Joss Stone stelt zich vooral erg aan in "I Can't Believe That You're In Love With Me" en Robbie Williams' bijdrage lijkt niet heel erg gelukkig te zijn ingepast in het arrangement.
Lees verder...
|| 12:40 p.m.

maandag, oktober 01, 2007

 
Blanche - Little Amber Bottles

De erfenis van Johnny Cash kan niet in betere handen zijn dan in die van Dan John Miller. In de biopic I Walk The Line speelt hij Luther Perkins, gitarist van diens Tennessee Two. Samen met eega Tracee Mae (alleen hun namen duiden al op een diepe verbondenheid met het Amerikaanse platteland van een paar decennia geleden) en hun band Blanche brengen ze odes aan Lee Hazlewood, de Carter Family en Johnny Cash. Overigens zonder die namen expliciet te noemen.



Opener "I'm Sure of It" zou van Lee Hazlewood kunnen zijn, "Last Year's Leaves" van Johnny Cash en "A Year From Now" komt van de Pernice Brothers. En dan heb ik het alleen nog maar over de eerste drie liedjes. ("The World's Largest Crucifix" is één van de beste tracks die The Handsome Family nooit hebben opgenomen.)

Lees verder...
|| 1:59 p.m.