Dubbel Mono

zaterdag, juni 24, 2006

 
Fred de Vries - Club Risiko: De jaren tachtig toen en nu

Als de big bang van de punk in de jaren ’76 tot ’79 plaatsvond met alle nihilisme en destructief gedrag dat hoort bij het opruimen van de oude stellingen, dan zijn de jaren tachtig de periode van de opbouw en het opnieuw uitvinden. Dat is wel een enorme tegenstelling met het algemene beeld van grauwe steden, krakersrellen, doemdenken, de neutronenbom en de trits Reagan, Thatcher, Lubbers.



Toch is het de ongebreidelde creativiteit en vooral do-it-yourself het belangrijkste dat overgebleven is uit die tijd. Dat blijkt wel uit Club Risiko, het boek dat Fred de Vries schreef.
Lees verder...
|| 10:54 a.m.

donderdag, juni 15, 2006

 
Zea - Insert Parallel Universe

Drie albums onderweg en Zea klinkt nog even opgefokt en rusteloos. De hyperbeats op Insert Parallel Universe worden nog even sneller ingezet en de gecontroleerde chaos op basis van samples, elektro, knallende beats en gitaren klinkt heftiger dan ooit. Als het verschijnsel ADHD een muzikale pendant heeft dan heet het Zea.



Maar twee elementen in die schijnbare chaos maken Zea zo bijzonder: als eerste het gevoel voor humor dat Arnold de Boer in zijn teksten en vooral in de titels van zijn liedjes ten toonspreidt. "My Bed is a Monument of Hate Against My Job" is de opener en "Boredom for Beginners" heeft een tekst die grimmiger is dan de titel doet vermoeden: ‘Going to load my gun and start to shoot at everyone […] I'm lost and really bored'.
Lees verder...
|| 11:38 a.m.

dinsdag, juni 13, 2006

 
Magneta Lane - Dancing With Daggers

Er zijn van die bands die bij eerste beluistering direct weggezet kunnen worden als Sonic Youth-soundalikes. Gelukkig komen ze niet meer zovaak voorbij, maar de tweede helft van de jaren negentig was het schering en inslag. De gitaarmuren, de lijzige zang: ik dacht dat we er vanaf waren. Na de eerste tonen van Magneta Lane 's Dancing With Daggers wist ik het wel. Maar na een volledige draaibeurt drukte ik op repeat. En nog eens, en nog eens.



De zwaar op de popfeel van Magnapop leunende melodieën en de prettig-ouderwetse gitaarmuren kruipen onder je huid. Waarom dan toch die eerste scepsis? Omdat ze uit Canada komen? Omdat de drie dames van Magneta Lane er erg goed uitzien? Omdat ze als begin-twintigers de hoogtijdagen van Sonic Youth en Magnapop nooit hebben meegemaakt? Omdat hun cd-hoesje lijkt op een oude 4AD-hoes?
Lees verder...
|| 3:25 a.m.

zaterdag, juni 03, 2006

 
Twisted Sister reissues

Nu ze ook slachtoffer zijn geworden van het reünie-virus en met dunner en grijzend haar en dreigend bollende bierbuiken boven de spandex broeken rondlopen, is Twisted Sister definitief uncool geworden. Zelfs als Dee Snider zijn hoektandjes weer laat bijvijlen wordt het nooit meer wat. Maar eigenlijk is het nooit wat geweest met ze en dat vonden ze zelf ook.



In het voetspoor van de poedelrockers van Mötley Crue, Ratt en Poison werden ze zowaar een mega-act, maar het aardige was dat Dee Snider en consorten het concept van het geföhnde haar en je zusters make-up vooral belachelijk leken te maken. Wel hadden ze een aantal briljante songs die door even hilarische videoclips beroemd werden: "We’re Not Gonna Take It", "I Wanna Rock" en hun geweldige cover van "Leader of the Pack".
Lees verder...
|| 8:58 a.m.

 
From Abba To Zappa

|| 8:55 a.m.

 
Gina Villalobos - Miles Away

Toch aardig dat de kritiek op de vorige plaat van Gina Villalobos weerlegd wordt op haar nieuwe cd, Miles Away. Rock 'N’ Roll Pony was te netjes en vooral de begeleidingsband klonk te braaf om de muziek voor de 'dirty country rock’ door te laten gaan die Gina Villalobos pretendeerde te maken. Miles Away brengt haar een stuk verder in die richting.



Deze derde cd (de vierde als we haar liveplaat Live meetellen) geen mijlen ver verwijderd (pun intended) van Rock 'N’ Roll Pony, maar een grote stap in de goede richting is het wel.
Lees verder...
|| 3:23 a.m.