Dubbel Mono

woensdag, november 30, 2011

 
The Bongolian - Bongos For Beatniks

Eigenlijk ligt het voor de hand: de opzwepende dreun van de big beat zonder enige sample, met een band en echte instrumenten uitvoeren. In plaats van die samples en gierende synthesizers gewoon een ouwe Hammond of ander retro-orgel gebruiken.



Dan klinken die dansvloerkillers uit de eerste helft van de jaren negentig plotseling heel anders: de ene keer als een opgevoerde versie van exotica, muzak voor space age bachelor pads en de andere keer als uit de bocht gevlogen rhythm & blues of seventiesfunk.
Lees verder...
|| 10:19 a.m.

maandag, november 28, 2011

 
Wooden Wand & The Briarwood Virgins – Briarwood

James Jackson Toth is een bijzonder muzikant. Alsof er niet zoiets bestaat als marketing, verstandig omgaan met wat je opneemt en hoe je dat dan uitbrengt, lijkt het alsof hij maar wat doet. Handvol liedjes klaar? Opnemen en uitbrengen. Hoe? Ouderwetse cassette, cdr, vinyl, volwaardige cd, een compilatie hier, een verzamelaar daar.



En als het even kan onder steeds een andere naam. Grosso modo is zijn favoriete terrein dat van de folk. Meestal is het de leipe variant die door geestverwanten als Devandra Barnhart en Akron/Family geëxploreerd wordt, maar voor Briarwood sloeg James Jackson Toth een andere weg in.
Lees verder...
|| 10:03 a.m.

zaterdag, november 19, 2011

 
Dry The River – Weights & Measures EP
Hoe zou dat gaan bij zo’n band? Dat alle leden credits krijgen voor de compositie snap ik nog wel, maar ook de teksten worden volgens het hoesje geschreven door zowel Peter Liddle, als door Scott Miller, Matthew Taylor, John Warren en William Harvey.



Een fijn kringgesprek waarin ieder een regel voor zijn rekening neemt? Het zou zowaar nog passen ook bij de poppy folk-met-grote-gebaren waar Dry The River zo goed in is.
Lees verder...
|| 10:38 a.m.

vrijdag, november 04, 2011

 
The Smiths - Complete


Laten we beginnen met het mierenneuken: de titels achterop Strangeways Here We Come zijn voor de oude fans - want veertigers - niet meer te lezen. En er wordt gejokt met de titel. Want er missen wat liedjes. Weliswaar gaat het om b-kantjes - "Wonderful Woman" bijvoorbeeld -, maar Complete is niet compleet als het gaat om de gehele output van The Smiths.



Wel compleet zijn ze, als het gaat om de liedjes an sich. Als er in die verdoemde jaren tachtig een bandje was dat het lukte om dicht (en soms zelfs heel erg dicht) in de buurt van de perfecte popsong te komen, dan waren dat wel Morrissey / Marr en co. Nu de acht CD’s hier voor me liggen, keurig uitgevoerd als verkleinde versies van de originele vinylschijven, inclusief het postertje bij Rank, valt weer op hoeveel klassiekers er in die krappe vijf jaar dat de band bestond, bij elkaar geschreven zijn.
Lees verder...
|| 6:24 a.m.