Dubbel Mono

woensdag, oktober 26, 2011

 
Leendert van der Valk - Duivelsmuziek. Op de fiets van Memphis naar New Orleans

De beste blues klinkt donker, vies, onheilspellend, rauw en primitief. Het is dus een prima idee van Leendert van der Valk om zijn reisverslag Duivelsmuziek. Op de fiets van Memphis naar New Orleans te beginnen met een hoofdstuk waarin Leendert en zijn reisgenote, fotograaf Winnifred Wijnker, ergens in Memphis, Tennessee zijn.


Op de fiets. In het pikkedonker, tijdens een broeierige nacht, fietsend op de vluchtstrook die bezaaid ligt met glas. Het getto waar ze zich bevinden nodigt niet uit om te overnachten. Het is een reis met ontberingen, maar als je over de blues wilt praten, moet je wat meegemaakt hebben, nietwaar?
Lees verder...
|| 1:13 a.m.

zondag, oktober 23, 2011

 
DJ Shadow - The Less You Know The Better
Instrumentale hiphop, abstracte hiphop, triphop: Josh Davies aka DJ Shadow heeft zich wat rare termen aan moeten laten leunen. De hogepriester van de sample - er wordt her en der beweerd dat Endtroducing… het eerste volledig gesamplede album uit de popgeschiedenis is - probeerde niet voor niets geen tweede plaat als zijn debuut te maken.



Opvolger The Private Press had mooie momenten, maar klonk te fragmentarisch en grosso modo werd dat met de opeenvolgende releases steeds meer het geval. Maar met de jaren (het duurde ook steeds wel erg lang voor er een nieuwe full-length in de bakken lag) bleef er weinig meer over dan Die Ene Grote Plaat.
Lees verder...
|| 10:29 a.m.

 
Black Cassette - Black Cassette
Voordat Soulwax vooral een dj-outfit werd, richtten de broertjes Stephen en David Dewaele zich op schurende, maar in retrospectief redelijk brave rock. Hun debuut Leave The Story Untold had weinig te maken met doorbraakalbum Much Against Everyone’s Advice, laat staan met het dance-georienteerde werk van 2ManyDJ’s.



Luisterend naar Black Cassette, de eerste plaat van de gelijknamige band, bekruipt me hetzelfde gevoel als bij Soulwax: hier gaat meer gebeuren.
Lees verder...
|| 10:26 a.m.

woensdag, oktober 12, 2011

 
The Rott Childs - Riches Will Come Thy Way - A Musical

Ik zou er niet zomaar opgekomen zijn, maar met de naam The Rott Childs verwijst deze band naar de beroemde bankiersfamilie Rothschild. En zo is er meer vreemds. Een hoesje als een album van Queen.



En wat te denken van de naam van hun debuutalbum, Riches Will Come Thy Way, dat de toevoeging A Musical heeft mee gekregen? Maar zelfs de Ramones hebben een musical gekregen, dus we hoeven nergens meer van op te kijken.
Lees verder...
|| 1:40 a.m.

zondag, oktober 09, 2011

 
Bonnie 'Prince' Billy - Wolfroy Goes To Town

Gek eigenlijk, voor iemand die in zo’n tempo platen uitbrengt: Wolfroy Goes To Town is de eerste full-length onder zijn belangrijkste pseudoniem sinds 2009. Nu is een tempo van een album per twee jaar voor veel bands en muzikanten volstrekt onhaalbaar, maar als je Will Oldham heet, gelden er andere regels.



Als ik de bijdragen aan platen van anderen buiten beschouwing laat, heeft hij in de afgelopen twee jaar twintig keer een 7”, 10” , CD-single, CD of digitale single op de wereld losgelaten. Met dat in het achterhoofd is het teleurstellend dat Wolfroy Goes To Town slechts tien nummers bevat.
Lees verder...
|| 7:07 a.m.

donderdag, oktober 06, 2011

 
Stuart Moxham - Six Winter Mornings

In de categorie Wat Zou Er Toch Gebeurd Zijn Met… gooien de leden van Young Marble Giants ongetwijfeld hoge ogen. Want uit het blote hoofd zou ik werkelijk geen idee hebben waar de broers Stuart en Phil Moxham en Alison Statton zich sinds het verscheiden van hun band mee bezig hebben gehouden.



En eerlijk is eerlijk, als Six Winter Mornings niet op de deurmat was beland, zou ik er ook niet over nagedacht hebben. Een snelle zoektocht op het net leverde de persoonlijke website van Stuart Moxham op, ongetwijfeld vormgegeven ergens in 1998 en opgezet rond hABIT-records, het platenlabel dedicated to the post-Young Marble Giants music of Stuart Moxham.
Lees verder...
|| 4:45 a.m.

zondag, oktober 02, 2011

 
The Pussywarmers - The Chronicles of The Pussywarmers

De titel van het nieuwe album van The Pussywarmers - nog steeds een van de meest bizarre bandnamen die ik ken - klinkt een stuk beschaafder dan hun vorige, My Pussy Belongs To Daddy.



Maar geloof me, hun muziek is nog steeds geen toonbeeld van verfijning, chique omgangsvormen en keurigheid. Wat die kronieken uit de titel betreft, die lijken te slaan op de avonturen waar dit Italiaans sprekende vuilnisbakkenorkest uit Zwitserland zich aan bezondigd heeft. Of ze het zelf meegemaakt hebben valt uiteraard te betwijfelen, maar de overgave waarmee dit combo ze ten gehore brengt, zorgt ervoor dat je het graag wilt geloven.
Lees verder...
|| 11:54 a.m.