Dubbel Mono

woensdag, juni 29, 2011

 
Peter Stampfel & The Worm All-Stars - A Sure Sign of Something

De oorsprong van A Sure Sign of Something, zo legt Peter Stampfel uit in het uitgebreide tekstboekje, ligt in Nederland. Al in 2007, toen hij in Rotterdam optrad in Worm (vandaar de naam van zijn begeleidingsband, The Worm All-Stars, afkomstig uit dit Instituut voor Avantgardistische Recreatie), werden de eerste plannen gemaakt voor dit album.



Het heeft vier jaar geduurd, maar dan hebben we ook het misschien wel mooist gemaakte cd-hoesje van dit jaar in handen. De legendarische folkie (psych-folkie is een betere naam) Peter Stampfel nam vijftien nummers op met Nina Hitz, Alan Purves (onder meer op neusfluit!) en Lukas Simonis.
Lees verder...
|| 10:10 a.m.

zondag, juni 26, 2011

 
Hunx and his Punx - Too Young To Be In Love

Het hoesje laat nog een klein beetje twijfel bestaan: Too Young To Be In Love van Hunx and his Punx is of de soundtrack bij de undergroundversie van Grease II of een onversneden homo-erotische plaat.



Maar als zanger Seth (Hunx) Bogart zingt dat zijn ‘boyfriend’s coming back’ ("He’s Coming Back") is het wel duidelijk. Humor heeft hij ook: "Lover’s Lane" krijgt een iets andere lading dan we zouden verwachten en Bogart schijnt er zowaar een kapsalon in thuisstad Oakland op na te houden (al kan dit laatste uiteraard een grappig marketingverhaaltje zijn).
Lees verder...
|| 1:43 a.m.

woensdag, juni 22, 2011

 
Mama Rosin together with Hipbone Slim & The Kneetremblers - Louisiana Fun
Breng een Zwitserse cajunband samen met een trio Londense rockabillies onder de vlag van het roemruchte Voodoo Rhythm en het resultaat is Louisiana Fun. Pardon, het resultaat héét Louisiana Fun.



Dat is iets anders, inderdaad. De CD die Mama Rosin en Hipbone Slim en zijn band hebben opgenomen opent met het donkere en ietwat afwachtende "Voodoo Walking". Bij de tweede track, "Gettin’ High", komt het cajun-instrumentarium voorzichtig tevoorschijn.
Lees verder...
|| 9:06 a.m.

zondag, juni 19, 2011

 
Rodney DeCroo - Queen Mary Trash

De vanuit Vancouver, Canada opererende singer-songwriter Rodney DeCroo is een noeste werker. Dit vierde album - geen van de drie eerdere is mij ooit opgevallen - beslaat meteen twee CD’s. Vierentwintig liedjes in totaal.



En daar schuilt meteen een van de twee redenen waarom dit album wisselend ontvangen zal worden. Want uiteraard is niet elke track raak. Aan de andere kant: alleen de allergrootsten weten twee dozijn nummers op te nemen die blijven boeien.
Lees verder...
|| 1:26 a.m.

woensdag, juni 15, 2011

 
Shiner Twins - Four Souls, One Heart

Onbevangen luisteren naar het nieuwe album van Shiner Twins is bij voorbaat onmogelijk. Elke bespreking van deze plaat zal voor een deel gaan over de plotselinge dood van bassist Dick Wagensveld. Overleden na een optreden, afgelopen april. 53 jaar nog maar.



Het zou het allemaal nog een stuk pijnlijker maken als Four Souls, One Heart, het derde album van dit (uiteraard) viertal, een matige cd zou zijn. Maar gelukkig lijken er de laatste tijd geen beroerde rootsalbums meer gemaakt te worden, althans niet in Nederland.
Lees verder...
|| 8:38 a.m.

zondag, juni 12, 2011

 
Super Preachers - The Underdog

The Underdog klinkt als een verzameling singles, of misschien zelfs als een compilatiealbum van verschillende acts. Achter de zestien tracks staat dan wel telkens de naam van François Charles, maar als de credits zestien keer naar een andere componist zouden verwijzen, zou je het ook geloven.



Want zo klinkt Super Preachers, de band rond Charles: als een studiogezelschap dat zichzelf als een kameleon kan aanpassen aan de omgeving. Waarbij die omgeving vooral bepaald wordt door de ingehuurde zangers en zangeressen.
Lees verder...
|| 12:45 a.m.

donderdag, juni 09, 2011

 
Exene Cervenka - The Excitement of Maybe

Het gaat niet zo goed met Exene Cervenka. Een tournee en een aantal showcases op SXWS moet ze dit jaar al afzeggen. Ze is namelijk gediagnosticeerd met MS. Maar hoe zeer ze daar ook onder lijdt: ze blijft werken. Twee jaar na het fabuleuze Somewhere Gone heeft de voormalige zangeres van onder veel meer het legendarische X, The Original Sinners en Auntie Christ toch weer een nieuwe plaat uitgebracht.



The Excitement of Maybe is de titel en de dertien liedjes (twaalf als je de CD koopt, dertien als je vinyl aanschaft) klinken allemaal weer als een klok. Hoewel haar stem de nodige braampjes heeft opgelopen - mag het, als je 55 bent, een ongeneeslijke ziekte onder de leden hebt en ook nog eens een groot deel van je leven op tour bent geweest? - zingt ze fantastisch.
Lees verder...
|| 10:28 a.m.

zondag, juni 05, 2011

 
Howe Gelb & A Band of Gypsies - Alegrias

Zou het er dan toch nog eens van komen? Dat Howe Gelb niet meer in de schaduw van zijn bandleden van Giant Sand hoeft te staan? Want Howe Gelb, wel de voorman van Giant Sand, verscheen zowaar in De Wereld Draait Door. Op instigatie van Carice van Houten, die zich bij DWDD mag profileren als fan van allerlei al dan niet obscure singer/songwriters. Maar wat doet de meest eigenwijze muzikant van Arizona?



Hij speelt Chunk of Coal, afkomstig van Blurry Blue Mountain, zijn vorige plaat. Alegria is, in Nederland althans, zijn nieuwste. De woestijnklanken van Howe Gelb worden hier gekoppeld aan de hartverscheurend melancholische klanken van de flamenco uit Cordoba.
Lees verder...
|| 10:15 a.m.

woensdag, juni 01, 2011

 
Loveland - Order To Love

Het verhaal achter Loveland’s album Order To Love klinkt alsof het verzonnen is door een marketing-afdeling, maar is tegelijk te mooi om niet te vertellen. Het is 1995 en twee jonge Duitsers, broer en zus Lenny en Lana besluiten een bandje op te richten, Cox Orange.



Ze spelen een mix van garagerock en Californische psychedelica, maar hun band is geen lang leven beschoren. Want al twee jaar later, in 1997, zetten ze er een punt achter. Vervolgens is het een tijdje stil rond de twee. Tot ze in 2005 opduiken in de zoveelste versie van The Fuzztones achter de eeuwige garagerocker Rudi Protrudi. Lenny Slivar en Lana Loveland, zoals ze zichzelf nu noemen, laten Protrudi horen wat ze ooit met z’n tweeën opgenomen hebben. Hij is onder de indruk, laat ze hun materiaal opnieuw opnemen en duikt zelf met ze de studio als bassist.
Lees verder...
|| 1:10 p.m.