Dubbel Mono

  Ron Sexsmith - Long Player Late Bloomer

Ron Sexsmith gold voor mij jarenlang als een muzikant bij je wie je altijd goed zat: elke plaat was van niveau, elk liedje getuigde van groot vakmanschap. Een licht-melancholische toon, een fijne rasp in zijn stem en een goede band achter zich. Het enige probleem dat je met deze Canadees zou kunnen hebben is dat niet elke plaat, laat staan elk liedje even spannend was.



Maar verder klonk Ron Sexsmith in alles een sympathieke vent, met een goed gevoel voor wat wij americana-liefhebbers graag horen. Aan zijn uiterlijk is nog steeds niets veranderd, over de kwaliteit van zijn liedjes hoor je mij ook niet klagen (maar ook niet plots juichend uit mijn stoel springen: degelijke kwaliteit als altijd), maar er is op Long Player Late Bloomer wel degelijk iets nieuws te horen.
Lees verder...

|| 9:55 a.m.