Dubbel Mono

zondag, oktober 31, 2010

 
The Keys - Fire Inside
Ooit heetten ze Murry The Hump, waren het NME-helden en deden ze sessies voor John Peel. Sindsdien waren ze volkomen vergeten, tot ze hun naam veranderden in The Keys. Wederom mochten ze optreden voor John Peel en brachten ze twee EP’s uit.


Dit jaar is dan eindelijk hun eerste full-length verschenen en gaat het combo uit Cardiff de wereld veroveren. Althans, in een betere en rechtvaardiger wereld. Maar in een wereld waar fijne, zwaar op de betere muziek uit de jaren zestig leunende liedjes met een alternatief randje hoogstens een linkse hobby kan zijn, vrees ik het ergste voor ze.
Lees verder...
|| 4:46 a.m.

woensdag, oktober 27, 2010

 
Belle & Sebastian - Write About Love

Mijn eerste opwelling was om maar geen stukje te schrijven over Write About Love. File Under kan het beter bij de eerder gepubliceerde tekening laten, want de hoes is verreweg het mooiste aan deze plaat.



Van wie zou bijvoorbeeld het onzalige idee gekomen zijn om Norah Jones als gastzangeres uit te nodigen voor het nieuwe album van Belle & Sebastian?
Lees verder...
|| 3:19 a.m.

zondag, oktober 24, 2010

 
Dax Riggs – Say Goodnight To The World

De vergelijking met andere vocalisten die huns ondanks de blues diep in hun ziel mee torsen, ligt voor de hand. Denk aan Layne Staley, denk aan Mark Lanegan. Dax Riggs, ooit als metalhead een carrière gestart, is er ook zo eentje.



Say Goodnight To The World is niet zijn eerste soloplaat, maar wel het album waarmee hij mij voor het eerst bereikt heeft. En hoe.

Lees verder...
|| 2:57 a.m.

zaterdag, oktober 23, 2010

 
Justin Townes Earle - Harlem River Blues

Het is niet alleen de achternaam die hij van zijn vader heeft gekregen, maar ook de muzikale genen en een voorliefde voor genotsmiddelen. Een paar weken geleden maakte Justin Townes Earle bekend zijn tour uit te stellen om zich op te laten nemen in rehab. Daarnaast is zijn tweede naam afkomstig van grootmeester Townes Van Zandt - een nog groter muzikant en zo mogelijk nog groter liefhebber van genotsmiddelen.



Dan ben je voorbestemd, zou je denken. Harlem River Blues is inmiddels al het derde album van Earle junior en net als bij de vorige twee platen zal lof zijn deel zijn. En terecht. Want - en ook hierin lijkt hij op zijn vader - Justin Townes Earle is een vakman als het gaat om liedjes schrijven.
Lees verder...
|| 9:53 a.m.

 
Neil Young - Le Noise

Le Noise: Canada is tweetalig, de muren van feedback worden soms weer breed opgetrokken en, de derde verklaring voor de titel, de producer is Daniel Lanois. Het grapje is te flauw voor woorden, maar op de een of andere manier wel passend bij Neil Young.



Laat je niet op het verkeerde been zetten door de vermelding dat dit album een man-met-gitaar-plaat is. Naast de gitaar - de prachtige witte Gretsch die mooi in beeld komt in Le Noise - The Film - zijn het ook feedback, echobakken en de andere effectapparatuur van Daniel Lanois die rollen opeisen. Om met de laatste te beginnen: ik ben niet bepaald een fan van ’s mans sound en ook de effecten op Neil Youngs stem irriteren hier en daar ('Angry World' en 'Walk With Me').
Lees verder...
|| 9:51 a.m.

 
Chief - Modern Rituals

Rock ‘n’ roll is puberaal, lomp, wild en vooral heel erg van de onderbuik. En niet van het hoofd. Natuurlijk is dat veel te kort door de bocht, maar het Chief’s eigen schuld dat ik met deze oprisping moet beginnen.



Want zelf noemen ze weliswaar klassieke Westcoastpop uit begin jaren zeventig als hun vertrekpunt, het Amerikaanse kwartet is wel zo intelligent om aan wie het maar wil horen te vertellen dat ze een aantal jaren in New York gewoond en vooral gestudeerd hebben. En dat laten ze dan ook weer slim in hun muziek doorklinken middels de lijzige, quasi-verveelde zang van voorman Evan Koga (wie riep daar Julian Casablancas?).
Lees verder...
|| 9:48 a.m.

zondag, oktober 10, 2010

 
Sixtyniners - Too Drunk To Truck

Een Nederlandse band op het onvolprezen Voodoo Rhythm, dat hadden we nog niet. En aangezien dat Zwitserse label gespecialiseerd is in de ranzigste vormen van rock ‘n’ roll, is onze interesse meteen gewekt.



Qua ranzigheid worden we niet teleurgesteld. De Sixtyniners spelen een vorm van hilbilly country en rock ‘n' roll dat ogenblikkelijk een trailer park voor je geestesoog doet verschijnen: bewoond door volgetatoeerde bewoners met brede bakkebaarden, kapotte pickup-trucks in de tuin, een omver geschopte barbecue naast de bijna ingestorte veranda en een hele, hele grote berg lege flessen.
Lees verder...
|| 1:34 a.m.

woensdag, oktober 06, 2010

 
Ginger - Going Through Arlanda

Een band als Ginger heeft genoeg aan MySpace als homepage. Want oei, wat klinkt het soms spacey, dit studiodebuut van Ginger. Met veel zelfkennis en een ondertoon van trots noemen ze zichzelf een jamband en dat lijkt behoorlijk accuraat.



Openingstrack 'T-10' kent een mooi, filmisch intro met een zwaar aangezette filmstem die het heeft over een raketlancering of iets dergelijks. Vervolgens dendert het nummer, inclusief een ingehouden middenstuk, ruim elf minuten door. Spacey en als een uitgesponnen jam.
Lees verder...
|| 12:06 p.m.

zondag, oktober 03, 2010

 
Phantom Puercos - III

Laten we beginnen met een minpunt, dan hebben we dat vast gehad: het Nederengels van zanger Tonnis van der Luit is soms tenenkrommend. De teksten lopen al niet altijd even soepeltjes, maar het accent waarmee ze gezongen worden maakt het nog net even erger. Zo, dan kunnen we het nu over de muziek zelf hebben.



Want die is juist fantastisch. Het Nijmeegse kwartet Phantom Puercos speelt hun americana alsof ze het zelf uitgevonden hebben en alsof ze zelf de grenzen ervan gaan bepalen.
Lees verder...
|| 4:35 a.m.

zaterdag, oktober 02, 2010

 
Ernst Jansz - Dromen van Johanna

Oeps. Officiele homepage van de schrijver/musicant (sic). Het staat er echt als je de naam Ernst Jansz googelt. Dat belooft niet veel goeds voor iemand die het op zich genomen heeft om een album te maken met vertalingen van Bob Dylans liedjes. Eerder was dat al gedaan door het illustere schrijvers- en vertalersduo Erik Henkes en Robert-Jan Bindervoet. Maar zij zongen er niet bij.



Ernst Jansz, groot geworden in CCC Inc. en Doe Maar, doet dat uiteraard wel. En de eindconclusie is dat hij dat stijlvol gedaan heeft. In de loop der jaren heeft ook de stem van Ernst Jansz een aardig braampje gekregen. Hij brengt dan wel niet het schuurpapieren geluid van de grote meester voort, maar daar moeten we - al is het maar voor de verstaanbaarheid - vooral blij mee zijn.

Lees verder...
|| 10:37 a.m.