Dubbel Mono

zondag, september 26, 2010

 
Sheryl Crow - 100 Miles From Memphis

Het excuus is dat "I Want You Back" van The Jackson Five het eerste singletje was dat Sheryl Crow kocht. De onderliggende boodschap is duidelijk: met 100 Miles From Memphis vult mevrouw Crow geen writer’s block op en ook probeert ze niet gemakzuchtig aan de verplichtingen van haar platencontract te voldoen.



Nee, het is de rechtvaardiging van haar besluit om een album op te nemen dat ver verwijderd is van wat ze normaliter doet: popliedjes maken met een countryfeel. En haar geboorteplaats in MIssouri is nu eenmaal zo’n 100 mijl verwijderd van Tennessee. Tsja.
Lees verder...
|| 12:16 a.m.

zaterdag, september 25, 2010

 
Mary & Me - Songs For Johnny

Een Belgisch muzikaal duo van man en vrouw: Vive la Fête is ongetwijfeld de naam die het eerst boven komt drijven. Waar Els Pynoo en Danny Mommens beter op hun plek lijken op de catwalk dan op poppodia, zou het zomaar eens kunnen zijn dat Elke Andreas Boon en Pieter-Jan De Waele de status van Vive la Fête over gaan nemen.



Deels putten Mary & Me overigens uit hetzelfde vaatje: de erfenis van de new wave gluurt bij beiden om de hoek. Maar dat is dan ook de enige overeenkomst. Els Pynoo presenteert zich als een ijskoningin, terwijl Elke Andreas Boon warmbloedig over komt en een vele malen soepeler stem heeft.
Lees verder...
|| 10:35 a.m.

zondag, september 19, 2010

 
David Dondero - # Zero With A Bullet

Hij mag dan klinken als Conor Oberst, tot diens vriendenkring behoren en ook op zijn platenlabel getekend hebben, David Dondero houdt er een eigen geluid op na. Hij houdt evenveel van blues, country en folk als zijn beschermheer, maar is bovenal een liedjesmaker. Een klassieke liedjesmaker.



Luister er zijn zevende album, # Zero With A Bullet maar op na. Alle klassieke vormen-voor-de-man-met-gitaar komen voorbij.
Lees verder...
|| 7:37 a.m.

 
The Main Street Gospel - Love Will Have Her Revenge

Natuurlijk zijn ze nooit weggeweest, de vroege jaren zeventig. Toen de gitaren breder uitwaaierden dan ooit, de gitaarsolo’s langer werden dan ze waren en gezichtsbeharing uiterst hip was. Het mooiste bewijs daarvan is uiteraard het succes van Exile On Main St., het magnum opus van The Rolling Stones. En dan heb ik het zowel over de oorspronkelijke uitgave als de reissue van eerder dit jaar.



Maar al mag dit op country, gospel en groovende rock leunende tijdperk nooit echt uit de belangstelling van muzikanten zijn weggeweest, 2010 - veertig jaar later, is blijkbaar een goed moment om mooie albums uit te brengen die eer betonen aan die jaren. Zie The Main Street Gospel.
Lees verder...
|| 7:31 a.m.

 
Reverend Deadeye - The Trials & Tribulations Of…

De homepage van Reverend Deadeye is verdwenen, al wordt de naam nog steeds geclaimd door een provider. Je kent dat wel, zo’n pagina waar dan een handvol links op staan die meer of minder te maken hebben met de oorspronkelijke eigenaar. En jawel: de eerste link is hier die van het EO-magazine.



Maar de Reverend mag zich dan wel een christelijke titulatuur hebben aangemeten, zijn muziek heeft niet veel te maken met wat er bij de EO beluisterd wordt. Het eenmans vuilnisbakkenorkest van dominee Deadeye heeft zich gespecialiseerd in basale Deltablues, ranzige garage en schuimende rock ‘n’ roll. Met christelijke teksten, dat wel.
Lees verder...
|| 7:18 a.m.

woensdag, september 08, 2010

 
Judy Collins - Paradise

Het vorige album van de inmiddels 71-jarige folkdiva Judy Collins was een matige exercitie waarop ze klassieke Beatles-tracks coverde. Op Paradise opent ze met een zo mogelijk nog klassieker nummer, namelijk "Over The Rainbow". Dat is wel even slikken. Aan de andere kant getuigt het van lef en gezien haar status is het niet zo eens zo gek dat ze zich hier aan waagt.



Jammer dat het resultaat - vooral door de galm op haar stem - maar matig bevalt. Beter is het tweede liedje: een duet met Joan Baez waarin beide grootheden "Diamonds and Rust" van de laatste een waardige behandeling geven. En zo gaat het verder, tien songs en een fikse handvol grootheden lang.
Lees verder...
|| 1:18 p.m.

zondag, september 05, 2010

 
Julius Victor - From The Nest

Vieze hippies? Moet je de foto achterop het boekje bij de cd-uitgave van From The Nest eens bekijken. De leden van het volkomen - behalve bij fanatieke verzamelaars van zeldzame proto-hardrockplaten - vergeten Julius Victor lieten zich fotograferen met ontbloot bovenlijf, bloemetjes in hun haar en overgoten met iets dat lijkt op een mengsel van ketchup en eierstruif.



Vieze hardrockers, zou je ook kunnen zeggen. Want de acht tracks op dit album klinken als het soort proto-hardrock dat eind jaren zestig, begin jaren zeventig opdook. Het geluid van Julius Victor is doordrenkt van blues, maar ook van soul, vooral dankzij de stem van de zanger
Lees verder...
|| 12:13 p.m.

 
Pete Molinari - A Train Bound For Glory

Het verbaasde me niks dat Pete Molinari een uitnodiging kreeg om op te treden in Later With… Jools Holland. Molinari heeft exact de juiste uitstraling en muziek. Hij ziet er uit als een typisch Engelse, maar zeer beschaafde popster van voor de rock ‘n’ roll-revolutie, inclusief de juiste tv-genieke looks.



Hij beschikt over een paar goede one-liners en bovenal die prettige, rootsy, lekker in het gehoor liggende liedjes waar Jools Holland zonder moeite zijn pianoriedels bij kan laten horen. Waarmee ik overigens niets negatiefs wil zeggen, niet over Jools Holland en niet over Pete Molinari. Behalve dan dat ook A Train Bound For Glory wellicht net iets te braaf is.
Lees verder...
|| 12:11 p.m.

 
Arab Strap - The Week Never Starts Round Here / Philophobia (Deluxe Double Disc Sets)

Het schijnt dat op de burelen van het roemruchte Schotse platenlabel Chemikal Underground jarenlang het originele schilderij dat Aidan Moffat maakte voor de hoes van Arab Strap 's Philophobia aan de muur hing. Naar mijn smaak vormt dit zelfportret (en de vrouwelijke tegenhanger op de achterkant) een van de lelijkste platenhoezen ooit.



Maar tegelijk is het de verpakking voor een van de beste albums van de jaren negentig. De jeugdvrienden Malcolm Middleton (instrumenten) en Aidan Moffat (zang) lieten met hun band Arab Strap horen hoe Trainspotting werkelijk klonk: geen ranzige, maar romantische junkie chic op opwindende beat, nee, ranzige, doorgekaterde alcoholistenhel op rafelige drums en doorgezopen zang.



Hun eerste twee platen zijn nu opnieuw uitgebracht. In beide gevallen als dubbel-CD met als bonus live-opnames. Bij The Week Never Starts Round Here vinden we de eerste Peel Session van de band en opnames van een optreden in King Tut’s in Glasgow. Op de bonus-CD bij Philophobia staat een tweede Peel Sessie en opnames van T in The Park
Lees verder...
|| 12:09 p.m.