Dubbel Mono

zaterdag, augustus 28, 2010

 
The Reverend Peyton's Big Damn Band - The Wages

Dominee Peyton heeft zijn vijfde album afgeleverd en Gode Zij Dank, er is wederom niet al te veel veranderd in zijn kerkdiensten en preken. De Reverend vloekt, tiert en gaat tekeer met een vrolijkheid zoals we die niet van elke kansel af horen komen. Het enige verschil met het vorige album is een personeelswisseling: The Wages is de eerste plaat met nieuwe drummer Aaron "Cuz" Persinger.



Maar ook deze nieuwe misdienaar doet zijn werk op dezelfde wijze als zijn voorganger: ter meerdere eer en glorie van Zijn Werkgever en diens plaatsvervanger-voor-de-duur-van-dit-album, Reverend Josh Peyton himself.

Lees verder...
|| 10:30 a.m.

 
Bill Kirchen - Word To The Wise

Folk, rock ‘n’ roll, rockabilly, blues en country: meestergitarist Bill Kirchen beweegt zich al ruim veertig jaar in deze genres. Zijn Telecaster is zijn handelsmerk en hij is dan ook niet voor niets gekroond tot Titan of the Telecaster. Nu betekent zo’n titel natuurlijk helemaal niets als de eigenaar zich vooral verliest in spierballenvertoon op zijn gitaar, maar ik geloof dat Bill Kirchen daar een veel te bescheiden man voor is met bovendien een te fijnzinnig gevoel voor mooie, klassiek aandoende liedjes.



Zijn nieuwste album, Word to the Wise, bevat elf stijlvaste nummers die weliswaar een soepel vakmanschap verraden, maar toch ook ietwat bedaagd klinken. Net als zijn vorige album, Hammer of the Honky Tonk Gods, kan de kritiek hier hetzelfde zijn: het is allemaal wel erg netjes en braaf.
Lees verder...
|| 10:26 a.m.

maandag, augustus 23, 2010

 
Lowlands 2010

Top 5:

The National
Mark Lanegan
Band of Horses
Mumford & Sons
Beach House

(Bubbling under: Moss, Blood Red Shoes, Peggy Sue, Tame Impala)

Tegenvallers: Godjansufi (niet zozeer een tegenvaller, als wel een bespotttelijke vertoning)
|| 11:34 a.m.

woensdag, augustus 18, 2010

 
Dylan LeBlanc - Paupers Field

Wij in Nederland mogen Tim Knol hebben, een youngster die zich op verbluffende manier met de muziek van veel oudere voorgangers bezighoudt, in de Verenigde Staten hebben ze Dylan LeBlanc. Twintig jaar, gezegend met een diepkoperen stemgeluid en de geesten van Townes Van Zandt en Hank Williams die goedkeurend over zijn schouder kijken.



Eerlijk gezegd schiet ik met die laatste vergelijkingen een beetje ver door, want liedjes zoals Townes en Hank die maakten zijn op Paupers Field niet te vinden.
Lees verder...
|| 10:47 a.m.

zondag, augustus 15, 2010

 
Kapitan Korsakov - Well Hunger

De eerste tonen van opener "When We Were Hookers" wierp me in ene ruim twintig jaar terug. De jaren dat Soundgarden nog niet in de eredivisie van de grunge stond, maar logge en vettige gitaarherrie maakte. De jaren dat Nirvana Bleach net uitbracht en The Jesus Lizard furore maakte.



Na die eerste maten laat Kapitan Korsakov horen dat voor hen die tijd niet is stil blijven staan. Uitstapjes richting industrial ("Sylvie") en noise ("*** Me") geven het karakter aan, overstuurde herrie de atmosfeer. Het heeft even geduurd voor Kapitan Korsakov deze plaat opnam, want de band bestaat al een paar jaar. Blijkbaar moest er eerst een geoliede podiumpresentatie neergezet worden om een album te maken dat qua intensiteit een live-ervaring kon evenaren.
Lees verder...
|| 10:00 a.m.

woensdag, augustus 11, 2010

 
The Pedro Delgados – Sing High, Sing Low

Sing High, Sing Low, het tweede album van The Pedro Delgados, is al een paar maand uit – ergens in april belandde de CD op mijn bureau -, maar het duurde tot deze week voor ik er serieus aandacht aan ging besteden.



Zo had ik de punky bluegrass van Reverend Peyton’s Big Damn Band nodig om mij eraan te herinneren dat er in Nederland ook een band rondliep die op dezelfde energieke manier hun lekker ouderwetse liedjes spelen.
Lees verder...
|| 12:36 p.m.

zondag, augustus 08, 2010

 
Beach House – Teen Dream

De klacht dat de karige instrumentatie en het steeds terugkerende lome tempo (tja, je heet Beach House of je heet het niet) op de eerste twee platen van Beach House soms tot verveling leidde, begrijp ik wel.



En ik heb zo’n idee dat het Amerikaans-Franse duo Alex Scally en Victoria LeGrand dat zelf ook wel begrijpen. Want hun eerste CD voor SubPop klinkt als een nieuwe stap in hun ontwikkeling. Weliswaar is de grondtoon - dromerige, lofi-achtige popliedjes met toetsen en slidegitaar als hoofdinstrumenten – gebleven, toch hebben ze geprobeerd nieuwe wegen in te slaan.
Lees verder...
|| 10:01 a.m.

woensdag, augustus 04, 2010

 
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Hawk

Eerlijk is eerlijk: de grootste verrassing op Hawk is het feit dat Isobel Campbell en Mark Lanegan een derde in hun sublieme samenwerking hebben opgenomen. Willy Mason is de gelukkige, een singer/songwriter uit de club rond Conor Oberst. Zijn achtergrondvocalen zijn prima in orde, maar vormen niet de hoofdmoot van Hawk.



Want na de prachtige albums Ballad of the Broken Seas en Sunday At Devil Dirt hebben Campbell en Lanegan in grosso modo dezelfde stijl een nieuwe plaat afgeleverd. Eentje die zeker zo goed gelukt is als hun vorige collaboraties. Hun combinatie van georkestreerde pop, country, folk en lichte jazz is niet uniek, maar wel bijzonder.
Lees verder...
|| 1:28 a.m.

zondag, augustus 01, 2010

 
Emil Friis - The Road to Nashville

Singer/songwriter Emil Friis mag dan wel Denemarken als geboorteland in zijn paspoort hebben staan, muzikaal gezien stond zijn wieg aan de overkant van de oceaan. Dat laat hij horen op zijn inmiddels derde album, dat hij dan ook The Road to Nashville gedoopt heeft.



Een bijzonder divers palet aan roots-georiënteerde genres brengt hij op deze plaat. En mits je tegen zijn nasale, niet altijd even zuivere en soms zelfs ietwat zeurderige stem kunt, heb je ook een overtuigende staalkaart aan rootsmuziek in handen. De titel had misschien beter 'Many roads to Nashville' kunnen zijn.
Lees verder...
|| 7:46 a.m.