Dubbel Mono

zaterdag, mei 29, 2010

 
Melnik - Melnick City

De eerste volledige cd van Melnik, Melnik City, levert een knoepert van een dilemma op: is het schaamteloos kopiëren van Een der Groten in de popmuziek een schande wanneer je het zo lekker doet dat het eindresultaat een heerlijk album is? Of laat ik het anders formuleren: als die Grote Muzikant al in geen tijden een plaat gemaakt heeft die bij zijn statuur past en je verwacht ook niet meer zo’n cd van de Grote Muzikant, is Melnik City dan een troost?



En verwacht je nog wel die opleving van de Grote Muzikant, is Melnik City dan op zijn minst iets om het wachten te bekorten? Het antwoord daarop is wat mij betreft: ja.
Lees verder...
|| 12:39 a.m.

woensdag, mei 26, 2010

 
Mary Gauthier - The Foundling

Als we de zes platen die Mary Gauthier tot nu toe maakte naast elkaar leggen, dan hebben we zo’n beetje haar biografie te pakken lijkt het wel. Van haar debuut Dixie Kitchen tot haar jongste cd The Foundling, steeds weer neemt ze haar eigen leven onder de loep en legt zo haar geschiedenis bloot.



Althans, zo lijkt het. Want een personage in een tekst, ook al wordt die aangeduid met 'I', valt natuurlijk nooit honderd procent samen met de schrijver of, in dit geval, zanger van die tekst. En ook bij Mary Gauthier mogen we de hoofdpersonen uit haar liedjes niet naadloos samen laten vallen met de zangeres en liedjesschrijfster zelf. Maar bij The Foundling - hoe afstandelijk en veralgemeniserend dat 'The' ook klinkt – lijkt iets anders aan de hand.
Lees verder...
|| 12:48 p.m.

woensdag, mei 19, 2010

 
The National - High Violet

Drie kwartier doen ze er over om zichzelf neer te zetten als makers van de plaat-van-het-jaar-tot-nu. Of beter: na opener "Terrible Love" weet ik het al. The National heeft drie jaar na doorbraakplaat Boxer met High Violet laten horen dat ze een van de meest relevante bands van dit moment is.



Het lichtjes op americana gebaseerde geluid van eerdere platen is nu ingeruild voor een sound waarin het vooral de jaren tachtig zijn die overheersen, maar een paar keer wordt er nog teruggegrepen op eerder werk. Dat komt vooral dankzij de stemmen van Sufjan Stevens (op "Afraid of Everyone") en Bon Iver's Justin Vernon (op afsluiter "Vanderlyle Crybaby Geeks").
Lees verder...
|| 12:52 p.m.

zondag, mei 16, 2010

 
Jackie Leven - Gothic Road

Een groter verschil kun je je haast niet voorstellen, maar toch is het zo: Gordon Brown, tot afgelopen week prime minister van Groot-Brittannië en Jackie Leven, troubadour-extra-ordinaire, kennen elkaar. Weliswaar uit hun schooltijd, maar toch. Gordon Brown zal ongetwijfeld de geschiedenis in gaan als de Labourpremier die Engeland overdroeg aan de Conservatieven. Geen wonder, want hij is constant in de schaduw van zijn voorganger aan het werk geweest.



Jackie Leven kent even weinig succes en ook hij is eeuwig in de schaduw van anderen blijven staan. Curieus, want hoewel hij al sinds begin jaren zeventig muzikaal actief is, blijft hij interessante platen maken. Elk nieuw album van de oude punk- (Doll by Doll) en folkheld (solo en met anderen) wordt met belangstelling begroet en vaak positief ontvangen. En dat gaan we ook weer doen met zijn nieuwste plaat.
Lees verder...
|| 1:40 a.m.

woensdag, mei 12, 2010

 
Tangarine & Friends - A Mystery That Binds Us, Still

Als de wet nog steeds op gaat dat het niet de winnaar van de Grote Prijs van Nederland is die het meest succes zal hebben, maar juist de bands die lager scoorden, dan zal dat een steuntje in de rug zijn voor Tangarine & Friends.



Lees verder...
|| 12:38 p.m.

zondag, mei 09, 2010

 
Lynx Lynx - This Tribe of Yours

De nummers op This Tribe of Yours vormen een amalgaam van elementen die op zich niks bijzonders zijn: opgefokte blues, rauwe garagerock, meerstemmige zang, mannelijke en vrouwelijke vocalen, een ranzig orgeltje, hier en daar een psychedelisch randje en vooral bakken met fuzz.



Maar samengevoegd horen we ze niet elke dag zo. Natuurlijk liggen de voorbeelden van Lynx Lynx voor het grijpen en het kwartet uit Dortmund voegt er zelf ook een paar toe op hun website: MC5, The Gories, Led Zeppelin, Creedence Clearwater Revival en Howlin’ Wolf.
Lees verder...
|| 9:36 a.m.

woensdag, mei 05, 2010

 
Lee Harvey Osmond - A Quiet Evil

Er is plots een naam voor de soort muziek die Jim White maakt: acid folk. Als we rekkelijk zijn kunnen we daar wellicht ook de platen van de betreurde Sparklehorse onder vangen. In elk geval is het de aanduiding die Tom Wilson, de voorman van Lee Harvey Osmond, aan zijn eigen, twisted americana meegeeft.



In het collectief Canadezen rond deze Tom Wilson vinden we muzikanten terug van The Cowboy Junkies en als je je iets voor kunt stellen bij een omschrijving als Cowboy Junkies on acid, dan zou je zowaar in de buurt kunnen zitten van het soort liedjes dat Tom Wilson maakt.
Lees verder...
|| 12:36 p.m.

zondag, mei 02, 2010

 
Magnapop - Chase Park

Begin jaren negentig, toen Ruthie Morris en Linda Hopper en hun band voor het eerst door Nederland toerden, kocht ik een shirtje: groen, met een rood logo. Een paar jaar later, het zal de tour voor hun derde plaat Rubbing Doesn’t Help zijn geweest, was mijn t-shirt te vaak gewassen en kocht ik een nieuwe.



Daarna werd het jarenlang stil rond Magnapop, tot ze ergens in 2003 weer in Nederland optraden. Het werd mijn derde, exact hetzelfde shirtje. Alsof er nog steeds een paar dozen onder het bed van Linda Hopper hadden gestaan. Het duurde weer drie jaar voor hun vierde plaat - Mouthfeel - in de winkels lag. Wederom was er niet veel verschil met de voorgaande platen.
Lees verder...
|| 2:42 a.m.

zaterdag, mei 01, 2010

 
De Pin Up Club - Rode Beat

Geen idee of Eus van den Nieuwendijk en Frank Haanenbrink - die andere twee van De Pin Up Club - ook zoveel tatoeages hebben, maar voorman Johannes de Boom heeft genoeg optredens met The Shavers gedaan om iedereen te laten zien dat hij een wandelende pin up-verzameling is. De volslanke voorman en gehandicapte geweldenaar was al een paar jaar geleden gestopt met het surf- en rockabillycombo The Shavers. Zijn door reuma geteisterde lichaam leek het optreden niet meer aan te kunnen.



Toch zag je hem sinds een jaar of twee weer op het podium, al dan niet in rolstoel, begeleid door Van den Nieuwendijk en Haanenbrink. De strakke surf en rockabilly van zijn vorige band heeft Johannes de Boom ingeruild voor moddervette blues en ranzige garagerock. Met het door zijn eigen stichting Oog& Oor uitgegeven Rode Beat laat De Pin Up Club horen waar ze voor staan.
Lees verder...
|| 1:15 a.m.