Dubbel Mono

zondag, november 29, 2009

 
VA - Paid In Black 2: A Tribute to Johnny Cash

Het ruige en non-conformistische imago van Johnny Cash zal de belangrijkste reden zijn waarom Johnny Cash zo hoog gewaardeerd wordt in punkkringen. Dat en de schijnbare eenvoud van zijn nummers zullen de reden zijn dat er zoveel tributes uit die hoek opduiken



Hier hebben we er weer eentje, het is zelfs een volume 2. En dan blijkt dat de combinatie horrorpunk (Danzig-fan Mike Zero die "Get Rhythm" doet) en Johnny Cash niet altijd even gelukkig is.
Lees verder...
|| 5:15 a.m.

woensdag, november 25, 2009

 
Exene Cervenka - Somewhere Gone

Ze is een ongrijpbare dame, die Exene Cervenka. Niet eens zozeer vanwege de verschillende namen waar ze zich van bedient (Christene Cervenka, Exene Cerkenkova, Christene Edge), maar vanwege de manieren waarop ze zich presenteert.



De ene keer is ze de zangeres van de legendarische L.A.-punkband X, de andere keer de actrice en spoken word performer, de (ex-)vrouw van acteur Viggo Mortensen en frontvrouw van The Original Sinners. Daar kon ook al jaren solomuzikante aan toegevoegd worden. Somewhere Gone is dan ook niet haar eerste soloplaat, maar misschien wel haar beste album - in welke hoedanigheid dan ook.
Lees verder...
|| 10:18 a.m.

zondag, november 22, 2009

 
Gov't Mule - By A Thread

Het duurde eventjes - een jaar of drie om precies te zijn - voor we een nieuwe Gov’t Mule in handen kregen, maar gelukkig is er niets veranderd. De archetypische stoere jongensrock van Gov’t Mule is nog steeds hetzelfde.



Er gaat eens een muzikant dood (oprichter Allen Woody), er worden wat nieuwe krachten ingehuurd (Andy Hess en Danny Louis), ze krijgen assistentie van beroemdheden (Flea, Billy Gibbons), maar Gov’t Mule blijft Gov’t Mule.
Lees verder...
|| 1:30 a.m.

woensdag, november 18, 2009

 
Komrij & Gauthier - Dansen Op Spijkers

Je moet er tegen kunnen, het superieure chagrijn en het stemgeluid van Gerrit Komrij. Componist/producer/ontwerper Louis Gauthier is een liefhebber. Hij heeft elf gedichten van Het Komrij Wezen op muziek gezet. Uiteraard blijft het kenmerkende knerpende stemgeluid uiterst herkenbaar, maar met een beetje handig knippen en plakken past het keurig in de composities.



De link tussen wat we horen en wat er op papier gezet is - de muziek en de teksten - is niet direct te leggen. Het zou zomaar kunnen dat het andersom ging en dat Louis Gauthier een aantal muzieklandschappen gemaakt had die als basis dienen voor de gedichten.
Lees verder...
|| 12:51 p.m.

 
JC Brooks & The Uptown Sound - Beat of Our Own Drum

De JC Brooks - zonder puntjes, dank u - die zijn naam gaf aan The Uptown Sound ziet er net zo gecoiffeerd uit als zijn muziek doet vermoeden. Stijlvolle retro-soul, met een band die zo live mogelijk probeert te klinken. Niks geen moderne arrenbie maar rauwe soul, het geluid van downtown Chicago.



Op zijn MySpace-pagina wordt de muziek van deze band omschreven als soul / post punk en eigenlijk is dat helemaal niet zo gek bedacht. Want hier geen klagelijke Otis Redding of hitsige James Brown, maar eerder de grote stadsdynamiek van de no wave, eerder de saxofoon van James White die het beton van de straten kon doen splijten.
Lees verder...
|| 12:46 p.m.

zondag, november 15, 2009

 
Los Yetis - Inadaismo A Go-Go!

Dat rock ‘n’ roll ooit de wereld overspoelde als de zondvloed in Bijbelse tijden, mag bekend zijn. Toch sta ik elke keer weer verbaasd waar de meest opwindende muzieksoort ooit voet aan de grond kreeg. Met Los Yetis zijn we in Colombia aanbeland, in de tweede stad van het land, Medellín.



Tegenwoordig kennen we die naam alleen nog maar van de drugskartels, maar ver voordat deze tweede stad van Colombia met cocaïne overspoeld werd, regeerde daar garagerock. We hebben het over het magische jaar 1966. En de koningen van de primitieve, amateuristische, puisterige pokkeherrie waren straatschoffies die zich Los Yetis noemden.
Lees verder...
|| 12:50 a.m.

woensdag, november 11, 2009

 
The Mountain Goats - The Life of the World To Come

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: John Darnielle aka The Mountain Goats heeft wederom een prachtig album afgeleverd. Ook al heeft hij zich met dit album schuldig gemaakt aan iets dat ooit breed verwenst werd. The Life of the World to Come is namelijk een conceptalbum.



Elk van de twaalf liedjes heeft een bijbeltekst als thema. Nu weet ik niet hoe het met de Bijbelkennis van de lezer gesteld is, maar de mijne gaat niet verder dan de titels van de verschillende Bijbelboeken.
Lees verder...
|| 10:37 a.m.

zondag, november 08, 2009

 
Bob Dylan - Christmas in the Heart

Toen ergens half augustus de eerste pepernoten in de winkels opdoken, sloeg de feestdagendepressie in alle hevigheid toe. In augustus! Ik was nog maar net op vakantie geweest! En nu komt Bob Dylan vroeg in oktober al met een kerstalbum, Christmas in the Heart. Bob Dylan!



De misschien wel grootste liedjesschrijver van de 20ste eeuw brengt een plaat met kerstliedjes. Covers ook nog. Het mag dan wel voor een goed doel zijn, mijn humeur bracht het naar een nulpunt. Tot ik de verpakking opende.
Lees verder...
|| 10:09 a.m.

woensdag, november 04, 2009

 
VA - The Best Is Yet To Come. The Songs of Cy Coleman

Eerlijk is eerlijk: ik had Google nodig om er achter te komen wie Cy Coleman nou eigenlijk was. De titels van de liedjes op dit tribute album ("I’ve Got Your Number", "(I’m ) In Love Again", "You Fascinate Me So") deden het wel vermoeden.



Cy Coleman (1929-2004) was een componist en arrangeur (eigenlijke naam: Seymour Kaufman) die voor de groten in de theater- en musicalwereld schreef. Volgens Wikipedia werkte hij zelfs samen met Seth Gaaikema.
Lees verder...
|| 10:23 a.m.

zondag, november 01, 2009

 
The O’s - We Are The O’s

Twee dudes, twee snaarinstrumenten. That’s it. Meer is er niet nodig om een portie authentieke countryfolk te laten horen. Meestal horen we een gitaar en een banjo, een enkele keer wordt het instrumentarium aangevuld met een bass drum of een snaarinstrument dat ik niet direct thuis kan brengen.



Ontspannen en zonder pretenties. Alsof de back porch meestentijds het podium is. Taylor Young en John Pedigo noemen zichzelf The O’s en zo basaal als hun muziek is, zo simpel houden ze het ook met de titel van hun debuutplaat: We Are The O’s.
Lees verder...
|| 10:05 a.m.