Dubbel Mono

woensdag, oktober 28, 2009

 
David Bazan - Curse Your Branches

David Bazan kreeg een boel naar zijn hoofd toen mensen eens goed naar de teksten van zijn band Pedro the Lion gingen luisteren. Bazan bleek christen en daar nog voor uit te komen ook! Na vier albums die meer dan de moeite waard zijn (dankzij of ondanks hun christelijk-religieuze inslag) bestaat Pedro the Lion officieel niet meer.



Curse Your Branches is de eerste full-length van David Bazan en eerlijk gezegd is er niet zo heel veel veranderd. Het kan dan zo zijn dat hij zijn geloof afgelegd heeft, zoals ik hier en daar lees, zijn obsessie met goed en kwaad blijft.
Lees verder...
|| 11:05 a.m.

zondag, oktober 25, 2009

 
Yoko One Plastic Ono Band - Between My Head And The Sky

Aan de drums in opener "Waiting For The D Train" zou je het kunnen horen: de Japanse mix-meister Cornelius heeft zich bemoeid met de nieuwe plaat van Yoko Ono. Ook zoonlief Sean Lennon - als co-producer en bandleider - speelt een rol op het eerste album van de Plastic Ono Band sinds de jaren zeventig. Yuka Honda (van Cibo Matto) vult tenslotte het kwartet aan.



Between My Head And The Sky is vooral een vrolijke en levendige plaat - en dat van een inmiddels 76-jarige legende. Haar gevoel voor avant-garde maakt dat we nog steeds een heleboel kunnen verwachten en ook krijgen van haar.
Lees verder...
|| 3:11 a.m.

woensdag, oktober 21, 2009

 
The Black Heart Procession - Six

De eerste drie platen van The Black Heart Procession werden gewoon genummerd: 1, 2 en Three. De platen vier en vijf kregen 'echte' titels: Amore del Tropico en The Spell. Met deze verandering werd ook de stijl gewijzigd: van kale, tot op het bot uitgeklede donkerte, pogingen om de diepste duisternis te beschrijven met behulp van een minimaal instrumentarium - gitaar, drums, toetsen - werden de arrangementen voller en de liedjes bijna weelderig.



Gothic, inderdaad. Een soort indie-noir waarin zowaar een soort wereldmuziek een plek vond. Door hun zesde album weer een nummer als titel te geven, laten Pall Jenkins en Tobias Nathaniel zien dat ze weer teruggrijpen op het geluid van hun eerste trio platen.
Lees verder...
|| 11:52 a.m.

zondag, oktober 18, 2009

 
Tom Russell - Blood and Candle Smoke

Een aangenaam soort distantie, dat is wat Tom Russell uitstraalt. Niet dat zijn liedjes geen urgentie kennen, integendeel zou ik willen zeggen. Maar als je in de donkerste dagen van de Biafra-oorlog (1967-1970) in het door deze burgeroorlog verscheurde Nigeria zat, een tijdlang in Europa gewoond hebt, taxichauffeur in New York geweest bent en een opleiding tot criminoloog gevolgd hebt, dan raken de zaken je toch anders dan wanneer je je hele leven in een klein dorpje op het Amerikaanse platteland hebt doorgebracht.



Hij legt het uit, in opener "East of Woodstock, West of Viet Nam", in "Criminology" en in "Guadalupe". De verhalen die hij vertelt zijn oprecht, soms hartverscheurend en met het volledige begrip voor alle idioten, low-lifes en anderen die de onderkant van de samenleving bevolken.
Lees verder...
|| 10:24 a.m.

donderdag, oktober 15, 2009

 
The Dadds - Idées Choc & Propos Chic

Je plaat openen met een nummer dat je "De musica mediocrita" noemt, is een voorzet waarmee je twee dingen kunt doen: of je kopt ‘m steenhard in, of je werkt ‘m keurig weg. Maar uiteraard is dat afhankelijk van de cd-van-dienst. En dan begin ik te twijfelen.



Want de zwaar op The Kinks leunende sixtiesrock van The Dadds is niet slecht te noemen. Als bonus geldt dat de broertjes Davies hun invloed hebben laten gelden op de teksten van deze Fransozen. Ook het rammelende Farfisa-orgeltje is uiteraard een pluspunt.
Lees verder...
|| 1:45 p.m.

zondag, oktober 11, 2009

 
The Tumblin' Gogo's - Our Fall From Grace

'Like to get high on a Saturday night / Like to get drunk on a Saturday night / Stay with me ‘till the morning light / allright!'. Als het alleen om de teksten ging, zou The Tumblin’ Gogo’s rap aan de kant kunnen worden geschoven, afgaande op opener "I Like to Get High".



Maar de structuur van deze track is niet de standaard voor rockabilly. Het begint met een doordonderende beat die meer belooft dan alleen een aftikken-intro-couplet-refrein-schema. Net zoals het afsluitende "Our little Ghost", dat met z’n bijna tien minuten, z’n countrybegeleiding-met-surf-licks en verhalende tekst het hokje van rockabilly vakkundig afbreekt.
Lees verder...
|| 8:00 a.m.

vrijdag, oktober 09, 2009

 
Jack Rose and The Black Twig Pickers - s/t

De Jack Rose uit de bandnaam en de voorman van de band The Black Twig Pickers, Mike Gangloff, zou je kunnen kennen van de improv-droneband Pelt. De vrije vormen die de twee in deze band toepassen, vind je niet terug op deze titelloze plaat.



Dit project zou je kunnen zien als een poging om de oorsprong van Amerikaanse muziek terug te halen: de roots van country en folk zoals die aan het begin van de twintigste eeuw geklonken moeten hebben. Verwacht geen brave volksmuziek, netjes opgeschreven door een dorpsleraar en even netjes uitgevoerd door suffe traditionalisten.
Lees verder...
|| 1:39 a.m.

zondag, oktober 04, 2009

 
Monsters of Folk – Monsters of Folk

Van Blues Explosion naar Folk Implosion en van Monsters of Rock naar Monsters of Folk: er wordt wat afgelachen wanneer muzikanten uit verschillende bandjes bij elkaar komen. Maar het project van Jim James, Conor Oberst, M. Ward en Mike Mogis (respectievelijk van My Morning Jacket, Bright Eyes en solo, zichzelf en Bright Eyes), klinkt behoorlijk serieus.



Uiteraard zal het als grap bedoeld zijn toen ze een jaar of vijf geleden voor het eerst samen speelden. Een aantal jaren en opnamesessies later is het project uitgegroeid tot een serieuze superband, met een professionele marketingcampagne (u had toch ook al een tijdje geleden "Say Please" gedownload?) en een plaat die meer wil zijn dan een geintje.
Lees verder...
|| 1:04 p.m.

zaterdag, oktober 03, 2009

 
Nick Cave & Warren Ellis - White Lunar

Nick Cave heeft een Januskop. Hij is natuurlijk een meer dan groots liedjesschrijver, een fantastische performer en hij schrijft niet onverdienstelijk. Maar of hij nu op een podium staat, in zijn werkkamer songs componeert of een roman of filmscript schrijft, altijd heeft hij twee kanten: die van de romanticus en die van de door de duivel bezetene.



The Death of Bunny Munro, zijn zojuist verschenen tweede roman is een rollercoaster die het destructieve leven en de dood van Bunny Munro vertelt, maar tegelijk laat zien hoe een kind van zijn vader kan houden. Als voorman van The Birthday Party liet hij het podium ontploffen, maar evengoed zit hij solo in Carré achter een piano.
Lees verder...
|| 12:38 a.m.