Dubbel Mono

zondag, augustus 30, 2009

 
Yim Yames - Tribute To EP

Achter de naam Yim Yames gaat ‘gewoon’ Jim James schuil, voorman van My Morning Jacket. De naam die achter Tribute To ingevuld kan worden is die van George Harrison. De jongste Beatle, de stille Beatle, de Hare Krishna-Beatle. En ook de Beatle met de curieuze solocarrière: een liedje hier en daar voor de Beatles mogen bijdragen en na het uiteenvallen van die band met een baanbrekende triple op de proppen komen, All Things Must Pass.



Weliswaar was dit al zijn derde soloplaat, maar de eerste die een wereldhit opleverde, "My Sweet Lord". En uiteraard krijgen we die ook te horen op deze EP, samen met vijf andere tracks uit het oeuvre van George Harrison. Opgenomen in 2001, na het overlijden van Harrison, wordt deze sessie nu pas uitgebracht
Lees verder...
|| 10:59 a.m.

woensdag, augustus 26, 2009

 
Sutcliffe - z/t

Het leukste van Wilfried de Jongs sportprogramma Holland Sport heten de interviews te zijn, de scherp getekende kop van de presentator zelf en de oprechte manier waarop het programma gemaakt is. Het zal allemaal wel. Het allerleukste van VPRO’s eigen sportprogramma is volgens mij de band die zo nu en dan een miniem stukje mag spelen om de overgangen tussen de verschillende items weer te geven. Ocobar heten ze en ze spelen een instrumentale versie van de woestijncountry van Calexico en Giant Sand met een stevige knipoog naar surf.



Eigenlijk weet ik niet of ze behalve dit programma nog meer doen. Hun laatste plaat is al een jaar of vier oud. Maar mochten ze stoppen, dan weet ik nog wel een opvolger om Holland Sport van een soundtrack te voorzien. Sutcliffe heten ze, ze hebben by far de lelijkste hoes van het jaar gemaakt en komen ook nog eens uit Duitsland,
Lees verder...
|| 12:11 p.m.

dinsdag, augustus 25, 2009

 
Bananaz - dvd

De flauwste producten uit de filmgeschiedenis moeten wel muziekdocumentaires zijn. Een bandje wordt gevolgd, zowel bij het optreden als backstage. Steeds dezelfde liveshots, dezelfde beelden van het publiek, dezelfde scènes tussen bandleden in kleedkamers, met handdoeken om tussen podium en kleedkamer, en ruziënd in de studio.



Er zijn niet heel veel uitzonderingen. D.A. Pennebaker’s Don’t Look Back met Bob Dylan natuurlijk, Runnin' Down A Dream over Tom Petty en ook het recente meesterwerkje Anvil! The Story of Anvil schieten me te binnen. Ceri Levy (die eerder een film maakte over Blur) produceerde en regisseerde deze film over Gorillaz, het project van Blur’s Damon Albarn en Jamie Hewlett.
Lees verder...
|| 12:29 p.m.

donderdag, augustus 20, 2009

 
VA - Raks! Raks! Raks!

Altijd gedacht dat een band als die in de film Heavy Metal in Baghdad alleen maar in deze tijd van internet kon ontstaan? Want hoe zou iemand in de jaren zestig, wonend in Iran, kennis kunnen nemen van revolutionaire westerse ontwikkelingen in de popmuziek? De opkomst van beat, rock ‘n’ roll, soul - hoever reiken kortegolf-radio’s helemaal?



Weliswaar hebben we het dan over het Iran van de sjah en niet die van de ayatollahs, maar toch. Raks! Raks! Raks! 27 Golden Garage Psych Nuggets from the Iranian 60s Scene smokkelt een beetje ("R.E.S.P.E.C.T." psychedelisch of een garagestomper?), maar biedt toch een verbluffende staalkaart van de popmuziek die er in de jaren zestig zelfs in het Midden-Oosten gemaakt werd.
Lees verder...
|| 1:58 p.m.

 
Chaplin Harness - Chaplin Harness

Eigenlijk is het wel toepasselijk dat de website van reissue-label Gear Fab er nogal eens uit ligt. Voor informatie over de bands waarvan ze de verloren gegane of onbetaalbaar geworden platen opnieuw uitbrengen moet je ook regelmatig de diepste krochten van het internet afstruinen.



En zelfs dan is het resultaat vaak maar mager. Zoals bij Chaplin Harness, een band waarvan niet veel meer boven tafel valt te halen dan dat ze uit New Jersey komen, dat hun debuutplaat in 1969 is opgenomen en waarvan oorspronkelijk niet meer dan 50 exemplaren - een testpersing - het daglicht zagen. Elk van die exemplaren is uiteraard een vrijwel niet te betalen verzamelaarsobject geworden.
Lees verder...
|| 1:56 p.m.

 
Smokestack Lightnin’ / The Seatsniffers - Roadmasters

Wat Spooner Oldham, Hank Williams, Charlie Rich, Garth Brooks, Art Neville en The Cramps gemeen hebben? Allemaal figureren ze op de dubbele EP die Smokestack Lightnin’ en The Seatsniffers samen maakten.



De Duitsers namen een klein half uurtje met zes liedjes op en de Belgische Seatsniffers doken de studio in voor zeven rootsy tracks. Daarbij kozen beide bands niet voor de makkelijkste weg, maar werden minder voor de hand liggende liedjes gekozen. Spooner Oldham is verantwoordelijk voor de titeltrack en opener "The Roadmaster" (Smokestack Lightnin’) en zet meteen de toon: dampende rock ‘n’ roll, geboetseerd uit country, blues, rockabilly en rhythm & blues.
Lees verder...
|| 1:33 p.m.

 
Hot Club of Cowtown - Wishful Thinking

De naam verraadt de professie: Django Reinhard't's Hot Club de France op het Amerikaanse platteland. Dus in plaats van een viool krijgen we een fiddle en ook is er een damesstem toegevoegd. Een donkere Parijse jazzclub verplaatst naar een honkeytonk?



Niet helemaal, want de Western Swing van Hot Club of Cowtown blijft altijd keurig binnen de lijntjes. Dat Bob Wills zo’n nette behandeling krijgt in "Can’t Go On This Way" lijkt passend, net als "Georgia" van Hoagy Carmichael. Maar bij "The Long Way Home" van Tom Waits fronste ik de wenkbrauwen.
Lees verder...
|| 1:30 p.m.

donderdag, augustus 06, 2009

 
The Reverend Peyton’s Big Damn Band - The Whole Fam Damnily

De secularisatie neemt toe en het kerkbezoek neemt af. Niet dat het nieuws is uiteraard, want met al die zijige dominees, suffe pastors en watjes van priesters die je uitnodigen om een gebouw des Heeres te bezoeken, is er toch geen moer aan? Al die dienaren Gods zouden heel wat kunnen leren van de manier waarop Reverend Peyton het aanpakt.



Met een stem als een stoomwals nodigt hij je niet uit om een dienst bij te wonen, nee, hij schreeuwt, vloekt en scheldt je zijn kerk binnen met zijn Big Damn Band. The Whole Fam Damnily is de vierde full-length waarop hij zijn gospel predikt.
Lees verder...
|| 11:10 a.m.

zondag, augustus 02, 2009

 
The Bitter Tears - Jam Tarts in the Jakehouse

Het lijkt me sterk dat The Bitter Tears de naam van hun bandje geleend heeft van het gelijknamige album van Johnny Cash uit 1964. Tekstueel zijn er moeilijk overeenkomsten aan te wijzen en muzikaal al even weinig: de rudimentaire country van The Man in Black is een wereld van verschil met de bizarre liedjes van Alan Scalpone en zijn band. (Al klinkt "The Love Letters" zowaar als een poging om de traditie van The Carter Family hoog te houden.)



Toch putten zowel Johnny Cash als The Bitter Tears in zekere zin uit dezelfde bron, namelijk die waar de Amerikaanse popgeschiedenis begon: eeuwenoude ballades en folkliedjes, verhalend over vreemde gebeurtenissen en nog vreemdere personages.
Lees verder...
|| 11:43 a.m.