Dubbel Mono

zondag, mei 31, 2009

 
De Anale Fase - Uittocht

Toen Spinvis zijn zoontje "Alles in de wind" liet zingen, kreeg het kinderliedje plotseling een hele andere lading: de zo onschuldig lijkende tekst drong binnen in z’n ware betekenis, namelijk die van een soort moordballade.



Hetzelfde effect weet het Belgische duo De Anale Fase in hun beste momenten ook te bereiken op hun debuutplaat Uittocht. Joeri Cnapelinckx en Anna Vercammen lijken soms wel wat op The Moldy Peaches. Ze spelen kleine, naar huisvlijt ruikende liedjes. Hun teksten staan vol regels die soms naar het morbide, soms naar het vunzige, maar heel vaak ook naar het ontroerende neigen.

Lees verder...
|| 3:24 p.m.

zondag, mei 24, 2009

 
Bill Callahan - Sometimes I Wish We Were An Eagle

Echtscheidingsplaten.Elke platte emotie en elk oppervlakkig gepsychologiseer mag ingezet worden wanneer een muzikant zijn verdriet uit wil venten. (Of stomweg te gelde wil maken - de alimentatie moet tenslotte ook betaald worden.) De beroemdste zal wellicht Bob Dylan's Blood On The Tracks zijn, of misschien Here My Dear van Marvin Gaye. Meer recent hadden we het diep-droevige Sea Change van Beck en Jaap Boots’ Afkuil.



Ook de toch al niet van levenslust en -vreugde overstromende Bill Callahan en zijn lief Joanna Newson gingen recent elk hun eigen weg. Deze treurnis leverde Sometimes I Wish We Were An Eagle op, het inmiddels dertiende album van de man die zich voorheen met de namen Smog en (Smog) tooide.
Lees verder...
|| 2:19 a.m.

vrijdag, mei 22, 2009

 
Waylon Jennings - Waylon Forever / Ricky Skaggs - Highways & Heartaches

Kort voor zijn te vroege dood in 2002 werkte country-outlaw Waylon Jennings samen met zijn zoon Shooter en diens band, The 357’s. De resultaten van die opnames krijgen we nu pas te horen en - eerlijk is eerlijk - het zou ook niet fair zijn om ze eerder uit te brengen. Zo willen we ons Waylon Jennings niet herinneren.

Lees verder...



De snor, het sneue matje en de treurige manier waarop hij zich heeft laten fotograferen: ik denk niet dat Ricky Skaggs er wat aan kon doen. Gezichtsbegroeing en haardracht en ook de gortdroge jaren tachtig-productie, het hoorde er allemaal bij in die tijd. Sterker nog, Highways & Heartaches werd één van de best verkochte countryplaten van die tijd. Maar wat toen doorging als het beste dat country te bieden heeft, klinkt tegenwoordig meer gedateerd dan de bluegrass waar Ricky Skaggs ook naam mee heeft gemaakt



Lees verder...
|| 8:46 a.m.

zondag, mei 17, 2009

 
Leslie's Motel - Dirty Sheets

Als je in de jaren zestig als soldaat gelegerd was in Fort Knox, dan kende je ongetwijfeld Leslie’s Motel. Het was, laten we zeggen, de low-budget versie van The House of the Rising Sun. $6-no-questions-asked. Met ongetwijfeld niet al te schone lakens.



In het nabijgelegen Louisville, Kentucky kwam begin jaren zeventig een groep jonge muzikanten bij elkaar die zich The Leslie’s Motel Band noemen. Het uniform van die tijd bestond uit lang haar, spijkerbroek met wijde pijpen en wellicht een baard of snor.
Lees verder...
|| 5:37 a.m.

 
De platenkast

heeft wederom uitbreiding gekregen: Ketelmuziek leverde nieuwe foto's van zijn nieuwe kasten.

|| 5:34 a.m.

woensdag, mei 13, 2009

 
Booker T. Jones - Potato Hole

Zou het lukken om een stukje over Booker T. Jones te schrijven zonder "Green Onions" te noemen? Nee dus, in de eerste zin kom ik er al niet onder uit. Hoe hij zich ook wendt of keert, zijn naam en die van zijn partners in crime Donald "Duck" Dunn, Al Jackson Jr. en Steve Cropper (The M.G.’s) is voor eeuwig verbonden met die ene, uit een toevallige jamsessie ontstane hit. Het zorgde er meteen voor dat Booker T. Jones misschien wel beroemdste Hammond-organist ter wereld (herstel: Hammond B3-organist) werd en de sound bepaalde voor platenlabel Stax.



Maar dan hebben we het over meer dan 35 jaar geleden. Booker T. werkt nog steeds en treedt ook nog steeds op. Potato Hole is zowaar zelfs een nieuwe studioplaat, opgenomen voor ANTI-records.
Lees verder...
|| 1:29 p.m.

zondag, mei 10, 2009

 
The Handsome Family - Honey Moon

En ik maar denken dat The Handsome Family elke keer exact dezelfde plaat maakt. Verhalen verpakt als oude legendes of smakelijk vertelde bakerpraatjes, gezongen door Brett Sparks met zijn donkerbruine bariton en geschreven door zijn geliefde-sinds-25-jaar, Rennie Sparks.



In elk liedje valt wel een dode, of wordt er minimaal gerefereerd aan de eindigheid van het bestaan. Het decor is meestal het droevige, troosteloze platteland van de Verenigde Staten. Muzikaal is het even spaarzaam als ouderwets, traditionele verandasongs, walsjes, een countryblues.
Lees verder...
|| 2:08 a.m.

vrijdag, mei 08, 2009

 
Platenkast Galore!

Hells bells! Het heeft een paar maand geduurd, maar de platenkast is weer aangevuld.





Bruno Music is de inzender. Wil je ook een foto van je platenkast op Platenkast? Mail dan naar jpprenger@gmail.com.
|| 12:29 p.m.

donderdag, mei 07, 2009

 
The Blues Kings - Money Lover

Als je iets negatief wilt zeggen over blues, en zeker over blues die gespeeld wordt door muzikanten uit Drenthe, dan zou je de vergelijking kunnen trekken met hunebedden. Ooit waren het majestueuze symbolen van dood en verlies en een halfbegrepen erfenis van een verdwenen cultuur. Maar nu gelden ze als saai, als je één hunebed hebt gezien, ken je ze allemaal. Als je één keer een bluescafé bent binnengelopen, ken je al dit soort bands: vier man, eentje met een mondharmonica en allemaal blijven ze bezig binnen die twaalf maten.



Als je iets positiefs wilt zeggen over blues, en zeker over blues die gespeeld wordt door muzikanten uit Drenthe, dan zou je ook de vergelijking kunnen trekken met hunebedden. Trots staan ze nog steeds op hun plek, onverzettelijke symbolen van een al lang vergeten manier van leven, maar nog steeds vol kracht. Voor een oppervlakkige toerist lijken alle hunebedden op elkaar.
Lees verder...
|| 12:43 p.m.

zondag, mei 03, 2009

 
Kid Congo Powers & The Pink Monkey Birds - Dracula Boots

De muzikale paden van Barry Adamson en Kid Congo Powers hebben elkaar meermalen gekruist. Beiden maakten deel uit van The Bad Seeds en uiteraard speelden ze op elkaars albums. Blijkbaar hebben die kruisbestuivingen effect gehad: voor zowel Barry Adamson als voor Kid Congo Powers geldt dat het ze tegenwoordig niet zozeer om liedjes te doen is, als wel om het neerzetten van een sfeer.



En ook daarin kunnen ze elkaar tegenwoordig de hand schudden. Want nu Kid Congo Powers zijn flirts met electro en industrial achter zich gelaten heeft, rest de zoektocht naar donkere beats en subtiel grotestadslawaai.
Lees verder...
|| 1:46 a.m.