Dubbel Mono

donderdag, april 30, 2009

 
Impossible Hair - What Is The Secret of Impossible Hair?

De hoes van What Is The Secret of Impossible Hair? verraadt in elk geval één ding over de band Impossible Hair. Naast een gevoel voor mooie plaatjes, koesteren ze ook een gevoel voor humor: de serieus kijkende gitarist en de stokstijf staande toetsenist en de prachtige billen van de schaars geklede danseres op de voorgrond.



De bizarre bandnaam, de curieuze foto: humor, maar gelukkig zonder dat we er als luisteraar last van hebben. De dertien liedjes op hun debuut zijn zeer genietbare indieliedjes die onbeschaamd putten uit de recente popgeschiedenis.
Lees verder...
|| 1:23 a.m.

zondag, april 26, 2009

 
Markowski - Sleeping In Trees

'Rootsy pop with a country flavor', staat het ergens op de website van Markowski. Maar daarmee doet Sonja Markowski zich toch echt tekort. Minimaal twee andere unique selling points kleuren het werk van de naar haar genoemde Rotterdamse band.



De belangrijkste daarvan is uiteraard Sonja Markowski zelf. Ze is een Duitse die in Rotterdam het conservatorium bezocht, het daar niet in klassiek of jazz zocht, maar in een vorm van Americana. Ik zeg met nadruk ‘een vorm van’, want daarmee komen we bij dat andere onderscheidende element van haar band: haar manier van zingen raakt aan het theatrale.
Lees verder...
|| 10:52 a.m.

donderdag, april 23, 2009

 
VA - Clap Your Hands And Stamp Your Feet

Het is een vooravond aan het begin van de jaren zeventig. De woonkamer: schrootjes aan de muur, vurenhouten meubels in de zitkuil. Vader met pijp, moeder met een sherry, de kinderen frisgewassen voor de tv. Ad Vissers Toppop. 'Allemaal van de klets', bromt vader vanachter zijn krant. Moeder kijkt op van haar macramé-werkje. 'Ach, dat valt toch wel mee.' De kinderen kijken met grote ogen naar het beeldscherm dat de muzikanten in zwartwit tot hen brengt.
Slade, The Sweet, Marc Bolan's T-Rex of Gary Glitter zullen het geweest zijn.



Maar misschien ook wel het oerhollandse Lemming dat "Father John" zingt, of Catapult dat "Let Your Hair Hang Down" in de hitlijsten ziet. Wellicht BZN (dat nog niet naar paling ruikt, getuige hun "Sweet Silver Anny"). Of Bonnie St. Claire die, geruggesteund door Unit Gloria, zich door "Clap Your Hands And Stamp Your Feet" werkt. Nederlandse glamrock.
Lees verder...
|| 2:03 p.m.

zondag, april 19, 2009

 
Enablers - Tundra

Poëzie en muziek kennen een lange gezamenlijke traditie. Poëzie en popmuziek een iets minder lange, maar wel buitengewoon interessante gezamenlijke geschiedenis. Van de beatschrijvers die hun werk lieten ondersteunen door jazz, via de proto-hiphop van de Last Poets en de punk- en podiumdichters (Anne Clark, John Cooper Clarke) tot bijvoorbeeld David Berman van The Silver Jews.



Een jongere loot aan deze stam is Pete Simonelli die zich laat begeleiden door zijn eigen band, Enablers. Maar de samenwerking is zo hecht, dat als het persbericht het me niet verteld had, ik Enablers als reguliere band had besproken
Lees verder...
|| 2:43 p.m.

vrijdag, april 17, 2009

 
The Norvins - Time Machine

We hebben het hier al eens eerder opgemerkt: rock ‘n’ roll is geen exclusief Angelsaksische uiting. De Amerikanen mogen dan wel de uitvinders zijn en de Engelsen de grote navolgers (of, zo je wilt ontdekkers), ook aan de rest van deze aardkloot is de meest opwindende muziekvorm aller tijden niet onopgemerkt voorbij gegaan. Of we nu in Zwitserland, Italië of Frankrijk zijn, altijd en overal zijn er weer mensen die het wiel opnieuw uit denken te vinden. Een paar akkoorden, een denderend drumstel, een ronkende bas en een zanger die z’n teenage-angst verwoordt, meer is er eigenlijk niet nodig.



Dat The Norvins uit Parijs komen en gezien de foto’s op het hoesje al een tijdje geen tieners meer zijn (en ook geen twintigers of dertigers), maakt dan ook niets uit. Hun gitaren zijn gedrenkt in fuzz, het Farfisa-orgeltje klinkt zo smerig als maar kan en elke gedenkwaardige plaat uit 1965 kennen ze van binnen en van buiten.
Lees verder...
|| 10:26 a.m.

maandag, april 13, 2009

 
Creature With The Atom Brain - Transylvania

Kreeg het legendarische monster Dracula hulp van de Ierse schrijver Bram Stoker om de wereld te veroveren, de Belgische muzikant Aldo Stuyf heeft meesterproducer Chris Goss uitgenodigd om zijn monster een zetje te geven.



Creature with the Atom Brain heet het monster - naar de zombie uit de gelijknamige pulpfilm en/of het liedje van Roky Erikson - en Transylvania is zijn vierde of vijfde full-length. Log en onverstoorbaar doordenderend, ongeveer zoals onze favoriete stonerbands uit de jaren zeventig dat deden, speelt The Creature.
Lees verder...
|| 3:01 a.m.

 
iH8 Camera - z/t

Ze schijnen live volledig op improvisatie te leunen. Dus wanneer iH8 Camera in 2006 in Duitsland spelen, op een festival dat het Burg Herzberg Festival heet, dan geven ze de teksten van hun nummers (in dit geval een betere term dan liedjes of nummers) Duitse titels: "Breitenbach am Herzberg", "Grebenau", "Schlitz", "Niederaula" of "Ottrau".



Maar als ik opener "Breitenbach am Herzberg" beluister, krijg ik niet het idee dat het volledig live en onvoorbereid tot stand is gekomen, zo hecht klinken de muzikanten. Dat ook niet zo gek, want deze leden van de Antwerpse maffia zijn berucht om hun wisselende contacten. Als je de lijst bekijkt op de MySpace-pagina van iH8 Camera, zie je zo ongeveer elke band die je uit die contreien kent voorbij komen. Plus een aantal namen waar je nog nooit van gehoord hebt, maar die het ongetwijfeld ook meerdere malen met meerdere muzikanten gedaan hebben.
Lees verder...
|| 2:56 a.m.

zondag, april 05, 2009

 
Neil Young – Fork In The Road

'Just a song won’t change the world', zingt Neil Young op zijn nieuwe plaat, Fork In The Road. Hij kan het weten, want sinds Ohio worden er nog steeds mensen doodgeschoten bij demonstraties en - veel recenter - zijn Living with War heeft de oorlog in Irak niet beëindigd. Ome Nelis weet het dus wel: niet bij liedjes alleen.



Toch is Fork In The Road wel weer een oproep tot maatschappelijke verandering. Als ik de teksten goed interpreteer moeten we allemaal aan de milieuvriendelijke auto. Of deze plaat daarbij kan helpen weet ik niet. Wel dat er voor een klassieke, enigszins invloedrijke protestsong één belangrijke voorwaarde geldt: het moet een goed nummer zijn. Wat zeg ik, het moet een briljant nummer zijn. Alleen dan is er kans dat er weerklank volgt. En zoals de laatste jaren zo vaak met Neil Young: briljante liedjes horen we niet meer op zijn nieuwe platen.
Lees verder...
|| 4:49 a.m.

vrijdag, april 03, 2009

 
The Epstein - Last of the Charanguistas

Mocht je - zoals ondergetekende - het idee koesteren dat nieuwe alt.countrybandjes eerst in Nederland opgepikt worden, voor andere Europese landen ze ontdekken, dan haalt The Epstein dat idee grandioos onderuit.



In 2007 stonden ze al op Glastonbury (als winnaars van de Emerging Talent Competition). Nu kan dat komen doordat hun thuishaven Oxford is, de thuisbasis van stiff-upperlip-Britain, roeiers en Engelse detectives. En dan toch een dwarse vorm van Americana maken - het is niet het enige anachronisme dat The Epstein koestert.
Lees verder...
|| 1:22 a.m.