Dubbel Mono

zondag, november 30, 2008

 
Boston Spaceships - Brown Submarine

In de hoogstpersoonlijke wereld van Robert Pollard is er niks geks aan een bruine onderzeeër, dus we zullen maar niets achter de bizarre titel van deze plaat zoeken. Boston Spaceships is gewoon het nieuwste project in de oneindige reeks die de hardest working man in rock 'n' roll al op zijn palmares heeft. Wat is er zo bijzonder aan deze plaat dat het niet 'gewoon' een vervolg is op bijvoorbeeld Robert Pollard is Off to Business?



Het zal toch niet zo zijn dat hij zich zo nodig aan zijn eigen belofte, dat die plaat de enige is dit jaar die onder de naam Robert Pollard gaat verschijnen, wil houden? Laten we het er maar op houden dat hij zichzelf opnieuw probeert uit te vinden of simpelweg een nieuw bandje begint. Feit is dat Brown Submarine één van de meest geslaagde Pollard-platen van de afgelopen jaren is geworden.
Lees verder...
|| 7:19 a.m.

woensdag, november 26, 2008

 
The Starliters - Stop Kiddin'

I Kid U Not: in Italië wordt uitstekende rockabilly en honky tonk gemaakt. The Starliters heet het combo en nee, ze hebben niets met Joe Dee te maken. Het Spaanse El Toro bracht tussen alle fijne re-issues ook Stop Kiddin' van The Starliters. Een vluchtige blik op de cover en de foto van een Patsy Cline-lookalike in het binnenhoesje doen niet vermoeden dat het om een hedendaagse productie gaat.



Pas de foto van een Gretsch spelende zanger van middelbare leeftijd geeft het weg. Bij nadere beluistering wordt het overigens duidelijker: het geluid klinkt helderder dan van een act uit de jaren '50 verwacht zou mogen worden. Wat overigens niets af doet aan de kwaliteit van The Starliters.
Lees verder...
|| 1:12 p.m.

zondag, november 23, 2008

 
Warner P. Hodges - Centerline / Charlie Pickett - The Best of Charlie Pickett and Bar Band Americanus

Ooit speelde hij in Jason & The Scorchers. Hun furieuze versie van countryrock was opzwepend, adrenalineverhogend en gaf het doorgesnoven genre een stevige schop onder de kont. De master of the Telecaster die Jason Ringenbergs reputatie hielp vestigen was Warner P. Hodges.



Na het uiteenvallen van The Scorchers verleende hij zijn diensten aan een grote hoeveelheid muzikanten en bands. Blijkbaar moest hij zelf vijftig worden om zijn eigen ei te willen leggen. Dat is Centerline geworden.
Lees verder...



Nee, dan de collectie tracks die de carrière van Charlie Pickett weer voor het voetlicht brengt. Aan het begin van de jaren tachtig stak Charlie Pickett niet alleen Jason & The Scorchers naar de troon, ook The Gun Club en bijvoorbeeld The Replacements hadden in retrospectief een geduchte concurrent.
Lees verder...
|| 1:22 a.m.

woensdag, november 19, 2008

 
Those Dancing Days - In Our Space Hero Suits

Geinig: zou het succes van The Pipettes nu een stroom van in fraaie retrojurkjes geklede damesgroepen oproepen? Het Scandinavische Those Dancing Days heeft zojuist haar debuutplaat afgeleverd en roept wel erg duidelijk de vergelijking met het Engelse trio op.



De vrolijk stemmende kwaliteit van We Are The Pipettes haalt In Our Space Hero Suits jammer genoeg bij lange na niet. Ik geef grif toe dat van We Are The Pipettes het grootste deel ook niet bleef hangen, maar dan was het in elk geval nog een prettig behang.
Lees verder...
|| 1:56 p.m.

zondag, november 16, 2008

 
Ryan Adams & The Cardinals - Cardinology

Er zijn van die types waar je werkelijk alles van kunt verwachten: van briljante oprispingen via middelmatige vingeroefeningen naar armetierige probeersels en weer terug. Ryan Adams is één van die muzikanten die deze omschrijving past als een handschoen.



Twee briljante soloplaten, Heartbreaker en Gold, gevolgd door veel middelmatigs, een paar armetierige cd's en enkele hoopvol stemmende release . Gelukkig stond er op vrijwel elke plaat wel iets dat de moeite waard was, of soms zelfs het keurmerk 'briljantje' verdiend had. Cardinology valt wat mij betreft in de categorie 'hoopvol stemmend'.

Lees verder...
|| 7:28 a.m.

woensdag, november 12, 2008

 
The Legendary Pink Dots - Plutonium Blonde

Zo langzamerhand hebben The Legendary Pink Dots het eerste deel van hun bandnaam waar gemaakt. Na vijfentwintig jaar en een output om u tegen te zeggen hebben ze hun plek in de popgeschiedenis wel veroverd. Niet dat een grote en opvallende plek is.



Een donkere hoek is een beter woord. Een straathoek waar atmosferische psychedelica zachtjes overgaat in naar de jaren tachtig ruikende elektronica. Een onverlichte plek, precies tussen twee straatlantaarns in. Alleen wat indirect licht van synthesizerlampjes en soms het strijkende licht van een voorbijrijdende auto met een kapotte uitlaat zorgt dat we zo nu en dan de hoek wat beter te zien krijgen. Edward Ka-Spel staat er nog steeds zijn ding te doen.
Lees verder...
|| 10:31 a.m.

zondag, november 09, 2008

 
Roy Brown - Saturday Night! King and Imperial Recordings

Het is geen schande als je nog nooit gehoord hebt van Roy Brown. Wel zonde. Want hij is één van die vele jump-bluesgiganten, bluesshouters en rhythm & blueshelden die vrijwel niemand zich nog herinnert. Platenmaatschappijen zaten blijkbaar op grotere sterren te wachten (Elvis moest zijn status nog veroveren).



Bovendien hadden deze zangers en zangeressen ongetwijfeld nog een nadeel: ze maakten race-music.De zaaltjes waar Roy Brown optrad moeten gek geworden zijn van de man, opgejut door de vunzige teksten, opzwepende stem en intense voordracht van de voormalige crooner.
Lees verder...
|| 10:30 a.m.

woensdag, november 05, 2008

 
R.I.P. Jimmy Carl Black



'Hi, I'm Jimmy Carl Black, and I'm the indian of the group'
|| 12:59 p.m.

 
Johnny Cash - At Folsom Prison (Legacy Edition)

Het moest er uiteraard van komen: twee jaar nadat Johnny Cash At San Quentin in driedelig pak - pardon, in een driedelige editie - verscheen, kunnen we de definitieve versie van die andere legendarische gevangenisplaat van the man in black aanschaffen. Is er ook werkelijk reden om dat te doen? We hebben tenslotte al drie of vier verschillende uitgaves in de kast staan.



Buiten de afgedraaide lp hebben we de gecensureerde cd uit begin jaren negentig, de cd waar we Johnny Cash wel 'hell' en 'shit' horen zeggen ('How does that grab you, Bob?' voegt Johnny Cash de producer toe) en de uitgebreide cd die samen met At San Quentin verscheen. Er zijn drie redenen om toch maar de portemonnee te trekken voor deze Legacy Edition.
Lees verder...
|| 12:50 p.m.

zondag, november 02, 2008

 
Sex & Drugs & Rock 'n' Roll Higschool 2

Je moet maar lef hebben: de tijdschriftenbranche ligt op z'n gat (als je blad geen Linda heet, tenminste) en de bestaande poptijdschriften delen mee in de malaise, zijn ernstig op hun retour of hebben hun bestaansrecht volledig afgestaan aan het internet.



En dan toch met een tijdschrift over muziek te komen dat je neerlegt om gratis mee te laten nemen. Ruim 300 pagina's dik ook nog. Maar het 'gratis glossy' Sex Drugs & Rock 'n' Roll Highschool heeft zijn tweede aflevering. Wat het makkelijker maakt is uiteraard dat ze er een jaar over hebben kunnen doen. Nummer één verscheen vorig najaar, dit nummer kun je nu in je plaatselijke popzaal afhalen.
Lees verder...
|| 5:43 a.m.