Dubbel Mono

woensdag, februari 28, 2007

 
Bill Kirchen - Hammer of the Honky-Tonk Gods

Als er één popbiografie verplicht zou moeten zijn, dan is het Hammer of the Gods, de biografie van Led Zeppelin. Alle ranzigheid die de gemiddelde trucker uit zou willen halen, wordt hier in beschreven. Die spectaculaire gorigheid hoor je niet terug in Hammer of the Honky-Tonk Gods, Bill Kirchen’s cd die zo opzichtig knipoogt naar dit boek.



Bill Kirchen noemt zich in zijn biografie ook wel King of Dieselbilly, maar werd bekend doordat hij meespeelde met Commander Cody & His Lost Planet Airmen, Gene Vincent en Nick Lowe. De laatste doet ook mee op deze nieuwe soloplaat van Bill Kirchen. De ideale muziek voor op de weg: vrolijke countrystampers, boogie-achtige dreunen en zowaar honky-tonk in "Get A Little Goner".
Lees verder...
|| 10:25 a.m.

dinsdag, februari 27, 2007

 
Richmond Fontaine - Thirteen Cities

De band rond Willie Vlautin had al een stevige handvol platen in de Verenigde Staten uitgebracht, voor ze met hun vorige CD, The Fitzgerald, voet aan de grond kregen in Europa. Toen ging het ook hard: de debuutroman The Motel Life van Willie Vlautin kreeg nota bene een Engelse uitgever en hun nieuwste release, Thirteen Cities, komt aan beide kanten van de Atlantische Oceaan in de winkels te liggen.



(Overigens brengt de kleine Nederlandse uitgever Rothschild & Bach binnenkort een vertaling uit van The Motel Life als, jawel, Motelleven.) Net als in zijn roman zijn in de teksten van Willie Vlautin de losers en verschoppelingen het onderwerp. Met Steve Earle's compassie wordt de ellende en treurigheid, maar stiekem ook wel een beetje de romantiek van de onderkant van de samenleving beschreven.
Lees verder...
|| 6:40 a.m.

vrijdag, februari 16, 2007

 
The Shimmys - Shake! Stomp! Shimmy!

"Money! That's What I Want!" Nou, dat kunnen de heldinnen van The Shimmys wel vergeten. Er is een heel wat betere wereld voor nodig om met dit soort trashy rock 'n' roll een luxe belegde boterham te verdienen. Babs Dior op drums, Kitty Deluxe op bas en Suzy Watusi (op gitaar natuurlijk) vormen de boze stiefzusjes van The Pipettes en spelen die rol met verve.



Hun debuut-EP Shake! Stomp! Shimmy! staat vol met buiten de lijntjes ingekleurde rock'n' roll op een onopgemaakt bedje van ranzige gitaren, basaal drumwerk en hier en daar een vuil orgeltje. De Australische dames noemen zichzelf ranziger dan Poison Ivy's lingerie en primitiever dan Wilma Flinstone en beschrijven zichzelf daar redelijk adequaat mee.
Lees verder...
|| 10:14 a.m.

maandag, februari 12, 2007

 
Two Dollar Guitar - The Wear and Tear of Fear: a Lover’s Discourse

Het was een langdurige bevalling, deze nieuwe plaat van Two Dollar Guitar. Zes jaar geleden bracht Tim Foljahn zijn laatste plaat uit onder deze nom de plume en daarna is het angstvallig stil gebleven. The Wear and Tear of Fear: a Lover’s Discourse is geen cd geworden waarmee die stilte heftig doorbroken wordt, eerder een langzaam op gang komende herinnering.



Zijn donkerbruine stem is dezelfde gebleven, de liedjes - schetsen en sfeerstukken zijn wellicht betere termen - nu vooral langzaam, verstild en melancholiek. Naast gitaar horen we ijle synthesizerklanken en een eenzame steelgitaar.
De één zal het verstilde schoonheid vinden, een ander gekmakende saaiheid.
Lees verder...
|| 12:21 a.m.

zaterdag, februari 10, 2007

 
Triffids - In the Pines / Calenture

Het beste bewijs voor de schade die dure studio’s en productietechnieken aan een in essentie goede plaat kan veroorzaken, is Calenture van The Triffids. Na het voor een schamele $300 opgenomen In the Pines - letterlijk in een ouwe schuur in elkaar gezet - moest de volgende plaat een dure producer krijgen.





Geen idee of Gil Norton toen ook al een grote naam was, maar ik denk niet dat de Foo Fighters produceren kleingeld oplevert. In elk geval nam hij The Triffids mee naar Liverpool en Londen, trok David McComb een zo dramatisch mogelijk hoofd voor de hoesfoto - en bleek Calenture vooral een verbazend gelikte plaat te zijn.
Lees verder...
|| 2:08 a.m.

zondag, februari 04, 2007

 
Nicole Willis and The Soul Investigators - Keep Reachin’ Up

De naam Jimi Tenor doet meer belletjes rinkelen dan die van de muzikanten die zich The Soul Investigators noemen: Jukka Sarapää, Didier Selin en Pete Toikkanen zijn in elk geval geen namen die mij iets zeggen. En deze Finnen associeer ik al helemaal niet met de stomende Northern Soul waar Keep Reachin’ Up vol mee staat.. Eerlijk is eerlijk, ook voor Nicole Willis, de leading lady van deze outfit, had ik geen direct referentiekader en een stem die zo hitsig, smachtend, furieus en vooral diep kan klinken kan toch niet zomaar uit de lucht komen vallen?



Dat klopt: Leftfield, Brand New Heavies en Dee-Lite schijnen gebruik te hebben gemaakt van Nicole Willis’ stem, alvorens ze twee soloplaten maakte die vooral onopgemerkt zijn gebleven.
Lees verder...
|| 7:40 a.m.