Dubbel Mono

  Lowlands pt IV
Ik heb gewonnen! De griep is eindelijk verslagen, zodat ik mijn verslag van Lowlands 2004 (godbeterehet alweer een week geleden) eindelijk af kan maken. We waren aangeland bij de zondag, waar de dag begon met een theatraal, om niet te zeggen: gothic countrycombo onder aanvoering van een dubbelganger van Lyle Lovett. De band, bestaande uit een drumster, een bassiste, een pedalsteelspeler/zanger, een banjo-speler en de genoemde zanger/gitarist, speelde een set die in het verlengde ligt van wat The Handsome Family, 16 Horsepower en iemand als Sparklehorse doet. Blanche bleek zo populair dat de CD al direct na het optreden uitverkocht was bij de Boudisque-tent. En terecht: een hoogtepunt van het weekend. (Overigens wederom met een bassiste in de gelederen. Valt het patroon u op? Bands met een vrouw op bas zijn beter!)
Het kiezen was hierna tussen de gitaarmuren van Oceansize, Archive en een lunch/ontbijt. Makkelijke keuze. Helemaal wanneer je verteld wordt dat Archive aan progrock doet.
De tweede band van de zondag heette dus Radio 4. Het is Dance to the underground wat ze doen, net als eerder dit weekend Spektrum, en later deze zondag Franz Ferdinand. (En vorig jaar The Rapture, als we toch niet aan nuances doen.) Of het nu komt dat dit de muziek was die ik hoorde toen ik naar de middelbare school ging of dat het echt lekkere muziek is, feit is dat het me ontzettend vrolijk maakt. Franz Ferdinand kreeg er een hele Alpha mee op z'n kop en Radio 4 de hele Charlie, eh, India.
Toen we na Franz Ferdinand ex-Blur-gitarist Graham Coxon zijn eigen ding zagen doen, bleek het hoogtepunt dan ook diens hevig punkende versie van That's When I Reach For My Revolver. Van weer zo'n jaren 80-icoon: Mission of Burma. Zowiezo was het leukste deel van Graham Coxon's set de heftige songs die hij aan het eind speelde. Al was het maar omdat het dan minder opviel hoe vals hij soms zong. Het meest opvallende was uiteraard de kleine hoeveelheid mensen in de enorme Grolsch-tent. Is Blur's populariteit verdwenen of is het iets anders?



De twee laatste bands van Lowlands 2004 die ik - en met mij velen - zag waren Soulwax en The White Stripes. Bij de eersten was het geluid ontzettend brak, waardoor er weinig te zeggen valt over hun nieuwe tracks. Des te meer over hun nogal eh, zwart-witte presentatie. Het achterdoek bestaat uit een projectie van hun CD-hoes (overigens zo ongeveer de lelijkste CD-cover van dit jaar) en het licht en hun pakken hebben dezelfde kleurcombinatie. The White Stripes deden het met de iets gewaagdere combinatie rood-wit en een pakket sterke songs. Als je de liedjes van hun platen zo door elkaar hoort, valt op hoeveel Jack White's riffs aan Led Zeppelin te danken hebben, maar ook hoe sterk ze eigenlijk zijn. Toffe set, al hebben we veruit het grootste deel in de auto naar huis gehoord.
Overall: goeie Lowlands? Ja. De beste? Nee, niet bepaald. Wellicht qua organisatie (de doorstroming bij de ingangen was excellent, de security zowaar sympathiek en het statiegeldsysteem voor bekers hielp in elk geval 1 dag aan een iets schoner terrein), maar qua programmering was het maar zozo. Een paar onverwacht goeie dingen (Blanche, Andre Manuel, Auf der Mauer), veel aardige dingen (Franz Ferdinand, Radio 4), maar ook veel mediocre of ronduit beroerde optredens (The Streets!). Als er voor de editie van 2005 weer een podium afgehaald gaat worden, lieve organisatie, zorg er dan in elk geval voor dat het geluid bij de overblijvende podia aanvaardbare kwaliteit krijgt. dEUS, Soulwax en een heleboel toeschouwers hebben hooggestemde verwachtingen de modderige grond ingeboord zien worden.

|| 10:31 a.m.