Dubbel Mono

  REM @ Tivoli, Utrecht
Onbetwist hoogtepunt van een verder behoorlijk matte show: Linda Hopper die haar eigen Favorite Writer mocht doen.
Wat me vooral door het hoofd spookte: wat gebeurt er met een rockster die in plaats van op een megapodium in een arena, in een kleine rocktempel gaat spelen?
Ik vrees dat het antwoord is: hij lijkt ouder, vermoeider en te theatraal voor het formaat van de zaal. Of werd die indruk vooral getriggerd door die ene gitarist, gekleed in een donkere zonnebril en een kapsel dat doet vermoeden dat hij ooit bijkluste als roadie voor Journey of Styx of, wie weet, Kiss? De andere extra toetsenist/gitarist/bassist leek volgens R. vooral op Ric Ocasek, een ook al bijna vergeten popicoon. Daarbij vergeet ik gemakshalve maar even dat de hoogtijdagen van Linda Hopper's Magnapop ook al weer zo'n tien jaar achter ons liggen.
Net als de hoogtijdagen van REM, fluistert het duiveltje op mijn linkerschouder. Allemaal niet waar, zegt het duiveltje op mijn rechterschouder. Het lag aan de songkeuze (starten met een half uur midtempo), de hitte (waarom werkten de ventilatoren niet?) en de te hoog gespannen verwachtingen.
Stiekem komen de duiveltjes tot overeenstemming en fluisteren in mijn oor: jouw hoogtijdagen lagen in de tijd van Green en Document, en van die twee platen werden stomweg te weinig songs gespeeld (laat staan van Fables of the Reconstruction/Reconstruction of the Fables?).
Daar doet zelfs een fragmentje van oma Patti Smith's People Have The Power niets aan af.

[Muziekmania publiceert wellicht nog een paar foto's van het concert. Een uitgebreider verslag is te vinden bij Gé en bij Brighterhell. Het nieuwe Incendiary Magazine belooft voor vandaag - zondag - een bespreking. Lees dan meteen Indulging in Dutch, overpeinzingen van een buitenlander over de Nederlandse muziekscene.]

|| 5:33 p.m.