Dubbel Mono

  Bettie Serveert / Caesar @ Burgerweeshuis, Deventer
Waarom heeft Bettie Serveert zich niet naar een voetballer genoemd? Johan Scoort klinkt zeker niet minder. Dan had ik tenminste genoeg metaforen gehad voor hun show van vanavond. Zo van: een rommelig begin met veel foute passes. En: zo nu en dan leek het alsof er een speler teveel in het veld stond (kut-electronica). Maar vooral teksten als: de eerste opening werd gevonden tijdens De Diva, maar het was vooral het magistrale doelpunt dat Tom Boy heette dat het overvolle stadion deed juichen. En wat geeft het dan dat de passeerbewegingen van de gitarist nog steeds op die van Piet Keizer, eh, Neil Young lijken? Nu zit ik vooral te piekeren over hoe-dat-ook-al-weer-heet bij tennis. Advantage? Bettie Serveert speelde voor een vrijwel uitverkochte zaal. Zoiets als het thuisvoordeel bij een Davis-Cupwedstrijd. De rackets: Carol van Dijk had een heel erg coole Rickenbacker in haar handen terwijl ze het bij Caesar nog steeds doen met die saaie Gibsons.



Deuce? Het was zeker geen love-game voor Bettie Serveert. Want hoewel de zaal fluks leegliep bij Caesar leek het publiek in deze set de tegenstander luidruchtiger te steunen. Caesar liet geen subtiele dropshots zien, maar mepte wel harder richting baseline. De effectballen van Caesar ken ik daarentegen na drie shows in vier weken wel en bovendien bleek Bettie Serveert die na de eerste liedjes niet meer echt nodig te hebben. Laten we zeggen dat er een tie-break nodig was in deze vijf-setter. Laten we zeggen dat er een tie-break nodig was in deze vijf-setter waarin Bettie Serveert nipt won. Game, set, match in een spannend potje voetbal.

|| 5:44 p.m.