Steve Earle @ Tivoli, Utrecht (maandag j.l.)
The Life and Near Death of Steve Earle is de ondertitel van zijn biografie en als er een serieuze biografie over je gaat verschijnen wordt het tijd dat je bij je optredens een doorsnee van je oeuvre speelt. En dat deed Steve Earle dus ook. Ik heb niet geturfd of van elk van zijn albums een song voorbijgemen is, maar het zou best wel eens kunnen. Gelukkig is hij - en da's niet zo verwonderlijk na een heftig leven als het zijne - niet bang voor iets nieuws en dus speelt hij onverwachte covers. Bij zijn vorige concertreeks was dat een nummer van
Nirvana, nu speelde hij
hippieshit (dixit een medebezoeker) van
The Youngbloods (
Get Together: Smile on your brother
Everybody get together/ Try to love one another/ Right now). Het kwam uit een goed hart, voorafgegaan als het werd door een
rant tegen de oorlog in Irak. Zijn standpunt daarover was al duidelijk bij binnenkomst door de protestposter op de bassdrum. Daarnaast speelde hij ook nog
Elvis Costello's
(What's So Funny 'Bout) Peace, Love and Understanding? (of is die song nu van
Nick Lowe? Wij kwamen er die avond niet uit.) en nodigde hij zijn jongste zoon uit om mee te zingen. Een andere zoon bespeelde het tweede drumstel (opgesteld achter de bas- en gitaarversterkers en ik zag het niet voor hij aangekondigd werd).
Jawel, ueber-outlaw Steve Earle is een lieve man geworden. Hij neemt zijn kinderen mee op tour, speelt anti-oorlogssongs en komt vooral ontstellend sympathiek over op het overwegend dertigplus publiek.
Niet dat het een braaf en dus vervelend concert was, verre van dat. Al was het maar omdat hij - voor het eerst dat ik het live hoorde -
Billy Austin speelde.
Toch verbazingwekkend dat de man van zes vrouwen en zes scheidingen (
each marriage was another hell), diverse verslavingen, rechterlijke veroordelingen en ander wangedrag, over wist te komen als die aardige buurman die zulke prachtige songs kan maken. De oplossing zal in het ouder en wijzer liggen: lees zijn biografie and you'll get my drift.