Dubbel Mono

  Circle / The Spirit That Guides Us @ Hedon, Zwolle
Shirtjes van Peacedog en Flevo-Totaal, een zanger die tijdens het intro demonstratief op het podium bidt en vooral: jonge en heel erg nette hardcorekids. Als rokende en alcohol drinkende concertbezoeker zou je voor minder op de loop gaan. Maar de combinatie van het Belgische Circle (en hun voortreffelijke nieuwe CD Vaudeville) en de reli-emo's van The Spirit That Guides Us maakt dat ik me wel een avondje een ongezonde ketter wil voelen. Circle mag voor een voorprogramma lang spelen (de bassist kijkt op zijn horloge, zich overduidelijk afvragend wanneer ze van het podium worden gehaald) en kan zo ongeveer de hele nieuwe plaat laten horen. Hun op heftige riffs gebaseerde nummers slaan soms de perfecte brug tussen screamo, metal en indie en als ze de geest krijgen (en je je ogen sluit) lijkt het bij tijd en wijle zowaar alsof At the Drive-In gereincarneerd is in je buurjongen-met-zuidelijke-tongval. Want als ik iets van kritiek mag laten horen: van show hebben ze nauwelijks gehoord. Op de zanger na zijn de bandleden vooral hun eigen en ietwat timide feestje aan het bouwen, terwijl hun songs erom vragen meegebruld te worden door een vaste aanhang fans. Laten we hopen dat Vaudeville goed verkoopt, dan komt dat laatste vanzelf.
The Spirit That Guides Us heeft al zo'n vaste schare fans. Ergens in de set werd een nummer opgedragen aan ene Willem vanwege zijn 17de bezoek aan een TSTGU-show. Duh. Preken voor eigen parochie is makkelijk en ik neem het hen ook niet kwalijk dat ze niet geprobeerd hebben mij te bekeren. Want bij tijd en wijle verwacht je iemand die bij een stilte tussen nummers heel hard "Satan Rules!" gaat schreeuwen. Niks tegen christenen, niks tegen devote fans (hey, je had mij moeten zien toen Will Oldham een paar weken geleden in Rotterdam optrad). Als je muziek in orde is, hoor je mij niet gauw klagen. En TSTGU heeft een goede vondst gedaan door een gruntende screamo-zanger te combineren met een, eh, echte zanger. Op teksten let ik toch al niet zo en de overduidelijke podiumtrics die op een religieuze grondslag wijzen beschouw ik gewoon als show. Ongeveer zoals ik van Henry Rollins verwacht dat 'ie boos doet en van Peter Pan Speedrock dat ze stoer zijn. Maar als zelfs de drie aanwijzige Hell's Angels lid blijken te zijn van iets als Bikers for Jesus kan ik het niet laten om thuis eventjes Slayer te draaien. The devil made me do it, want The Spirit That Guides Us is wel een erg goede band. Goddomme.

|| 5:55 p.m.