Dubbel Mono

  Dead Man Ray / King Me @ Doornroosje, Nijmegen
Sommige bands zeggen helemaal niets tussen de liedjes, of houden het bij een thanks of dank je aan het eind van een optreden. King Me, bijvoorbeeld. Voorman Michael Milo sprak geen woord, maar zong alleen zijn liedjes, soms bijgestaan door de hoogzwangere toetseniste. De kritiek dat ze soms nogal saai klinken, werd vanavond gepareerd door een fikse dosis dynamiek die inderdaad hielpen om het optreden boeiend te houden. Vooral wanneer de cellist flink lawaai begon te maken en de gitaristen hem ondersteunden, kwam de ingehouden melancholie tot een uitbarsting.
Er zijn ook bands die wel babbelen tussen de nummers, maar waar je dan weer geen moer van verstaat. Zoals bij Dead Man Ray vanavond. Sterker nog, vrijwel elk nummer werd ingeleid door een korte en meestentijds onverstaanbare tekst. En als ik het dan verstond, leek het nergens op te slaan. Maar de charmante grijns van mainman Daan Stuyven vergoedde steeds het oponthoud. Zonder bassist, maar met een toetsenist, drummer en drie gitaristen speelden ze een vlijmscherpe set. Duidelijker dan op plaat klonk hoe ze door de jaren tachtig zijn beinvloed (nee, ik doel niet op het asymetrische kapsel van Daan Stuyven), zozeer zelfs dat sommige intro's leken alsof er een Joy Division-cover werd gestart. Maar voor zwargalligheid moet je niet bij Dead Man Ray zijn en al helemaal niet voor synthesizer-gestuurde dansliedjes. Als het daar soms al op leek, werd het door de heftige uitbarsting in de toegift wel teniet gedaan. Topband en een topoptreden.

|| 5:15 p.m.