Dubbel Mono

  Bonnie Prince Billy @ Motel Mozaique, Rotterdam
Een mager mannetje, kalend maar met volle baard, komt het podium op. Hij draagt een lichtblauw, hooggesloten jasje (type lullig), een afgezakte spijkerbroek (rode boerenzakdoek in kontzak) en draagt in zijn armen eeen gitaar, een flesje bier en een fles Spa Blauw. De in no-time volgestroomde grote zaal van de Rotterdamse schouwburg (denk aan de Belle & Sebastian-taferelen van vorig jaar) zit al bijna een half uur zenuwachtig te wachten.
Wel eens devote fans gezien? En dan bedoel ik echt devote fans: in aanbidding voor hun Grote Held, de geheimzinnige, zich in pseudoniemen hulllende muzikant, die - de fans weten het zeker - de grootste liedjesschrijver van deze tijd is. Om deze heilige goed te stemmen nemen ze een extra dag vrij, (vertel het Hem en hij speelt de song die je wilt horen - I See A Darkness was het en Het Lied voltrok zich); dragen ze een t-shirt dat hem goed zal stemmen (drie keer Johnny Cash geturfd) en zelfs de belangrijksten der belangrijken zoeken een plaats (ueber-Mojo Willem Venema duwde zijn vriendin de zaal in).
Tot zover mijn pogingen om Het Optreden te relativeren. De rest laat ik aan Hem over.
Want Hij doet alles om Zijn zo dieptrieste liedjes in een andere context te plaatsen. De arrangementen klinken anders dan op plaat of met band achter zich. Logisch, want Hij doet het vanavond alleen: stem en gitaar. En tussen de liedjes staat er een clown op het podium.
Een volle baard, een gezicht als een 19de eeuwse Russische schrijver, maar tegelijk drie oorringetjes. And then I see a darkness en prompt een vrolijke horlepiep dansen wanneer de dame-van-dienst twee nieuwe flesjes bier op het podium zet. Clownesk doen bij zijn pogingen om een gitaarplectrum te pakken en vervolgens Ohio River Boat Song inzetten: She's my joy and sorrow too/ Though I know she is untrue/ Ah but I cannot live without her. Hij trekt gekke bekken richting een fotograaf, spreekt half afgemaakte zinnen richting roepend publiek, begint te grijnzen en zingt dan weer met dramatisch overslaande stem She loves a soul that I have never been.
De volle Schouwburgzaal ziet het aan, luistert met volle overgave, zucht het allerdiepst respect, veegt een traan weg en is blij en dankbaar dat ze Hem mogen zien, aanschouwen en ondergaan. God is even in Nederland.
Zo schreef mijn rationele en observerende ik.
De rest van mij gloeit nog na van het stief uur - ha! op de eerste rij! - waarin het mocht luisteren naar de Grootste Liedjesschrijver van deze tijd.

|| 5:50 p.m.