Dubbel Mono

  NME Carling Awards Shows 2003
-Kinesis: ze kregen twee pagina's in de Awards-folder van de NME, worden vergeleken met de Manic Street Preachers en lijken hard op weg hun nieuwe knuffelbaby te worden. Hun grootste kracht zit 'm in de vakkundige manier waarop ze indiecliché's hergebruiken. Leuk als popquiz, maar als band vond ik het niks en al helemaal niet wanneer ze hun optreden afsluiten met het op de grond smijten van hun gitaren.

-Eighties Matchbox B Line Disaster: en over hergebruik gesproken. Deze band doet het met The Cramps, The Butthole Surfers en The Birthday Party. De zanger lijkt op het debiele broertje van Gibby Haynes, de bassist doet het monster van Frankenstein na, terwijl één van de twee gitaristen en de drummer shockabilly's zijn. De andere gitarist beweegt als een spasticus over het podium, zwaaiend met zijn hanekam en onderwijl zijn eigen feestje vierend. Het was allemaal wel erg gebaseerd op de theaterrol die de zanger leek te spelen, maar het boeide de volle veertig minuten gekte. Intussen kom ik hun naam steeds meer tegen (je onthoudt 'm wel, hoe lelijk de naam ook klinkt). Zal na elektroclash en rawk de nieuwe trend de terugkeer van de cowpunk en psychobilly zijn?

-Face Tomorrow: zelfs als ze niet in hetzelfde hotel sliepen als ik, zou ik geen kwaad woord over hun optreden durven zeggen. Behalve dan misschien dat ze behoorlijk zenuwachtig begonnen en dat het geluid vrij beroerd was (maar dat gold voor alle bands). Verder hielden ze zich goed staande en zag je zowaar regelmatig hoofden meeknikken.

-Aardig om te horen dat hoofdact A Fire Inside een nummer aan hen opdroeg. Een uitverkochte Astoria scandeerde bijna elke song woord voor woord mee. En aan de liedjes lag het ook niet. Zelfs niet aan de kleding van de gitaristen (een kopie van The Hives, die het op hun beurt natuurlijk van The Godfathers gestolen hebben, die het op hun beurt...), het intro-tapeje of het uiterlijk van de zanger (Glen Danzig-light, zullen we maar zeggen). De combinatie van dat alles oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op een heleboel zestienjarige Londonse punkrockers. Ik moest er vooral erg om lachen. Wat HIM deed met de Sisters of Mercy, doet A Fire Inside met The Misfits. En eigenlijk had één van de kids die uren van te voren al op de stoep van de Astoria zaten te wachten mijn plekje in de zaal tijdens de soundcheck, of later op de avond in de VIP-ruimte op het balkon mogen hebben. Maar dan alleen bij de optredens van Kinesis en AFI. Dan ging ik wel een tijdje aan de bar zitten (waar ze overigens blikjes Grolsch hadden).

|| 3:44 p.m.