Dubbel Mono

  Sparklehorse @ Tivoli, 22-11-2002
Een paar seconden stond hij scherp uitgelicht tegen de afbeelding van een spinnenweb met een feloranje lucht. De gitaar losjes in zijn handen, zijn ogen gericht op het balkon. Geen idee waar hij naar keek, vanaf mijn plek leek het een prachtige sociaal-realistisch portret. Man in een door hemzelf gecreeerde wereld. Zelfbewust. Maar waar een sociaal-realistisch schilderij optimisme moet uitdrukken, klinken Mark Linkous' liedjes vooral donker en dramatisch. Twee regels tekst en dan een heftig gitaarstuk. Ondanks titels als It's A Beautiful Life moesten vijf, zes gitaaraanslagen-met-distortion de schoonheid in de war schoppen.
Sparklehorse deed er minder dan een uur over om de zaal mee te trekken in zijn wereld van surrealistische, naar horror neigende beelden van klein-burgerlijk Amerika. Gezien door de ogen van die man met dat warrige haar en zwarte baardje.
It's a sad but beautiful world. Een muzikale wereld die Twin Peaks op het netvlies brengt, maar in zwart-wit afbeeldt. Een homemade horrorflick zoals Harmony Korine er ongetwijfeld eentje in gedachten heeft. Dale Cooper got it all wrong.
Voorprogramma Norfolk & Western speelde saaie, ietwat naar Low neigende slowcore, maar dan zonder de mooi opgebouwde spanning die dat trio weet op te roepen. Het publiek reageerde er dan ook op door na de eerste vier, in steeds hetzelfde tempo uitgevoerde songs, zich massaal richting bar te bewegen. Het geroezemoes overstemde de op plaat ongetwijfeld veel beter klinkende liedjes.
Een nummer lang mochten ze meedoen met de maestro zelf. Het was niet het beste nummer van het optreden, net zo min als de enige toegift. Dat werd Homecoming Queen, waarbij Mark Linkous het publiek uitnodigde om het refrein mee te zingen. De andere songs waren meer dan prachtig. Laura Palmer was een klein uurtje terug in mijn gedachten.

Update: niet iedereen is het met mij eens, getuige het verslag van de Midnight Cowboy..

|| 4:59 p.m.