Dubbel Mono

  From the Muddy Banks of the Biddinghuizen Polder - Lowlands dag 1
Kort en ongecontroleerd, maar toch een tussentijds verslag.
Vrijdag
-Ikara Colt speelde slordig en snotty, had te lijden onder een slecht geluid, maar kreeg het publiek meer dan verwacht mee. Het leek bij tijd en wijle alsof Paul Weller een jong en verwend neefje heeft dat oomliefs punkroots ontdekt heeft en er met de twee akkoorden die hij kent een eigen versie van maakt. Een overdosis snerende arrogantie, inzet (verbeeldde ik het me nu of speelde de bassist met een bloedende pols?) en een aandoenlijk-stoere gitaristen maakten het tot een meer dan aardig optreden. Riep iemand daar The Fall?
-Flip Kowlier durfde blijkbaar geen singer-songwriter-set te spelen en gooide het dus over een andere boek: veel publieksparticipatie, geheide festivalstijlen als ska en een hondsbrutaal gedrag zorgde voor een kolkende tent. Het was mij soms te plat en gemakkelijk, maar Flip Kowlier hield de toeschouwers makkelijk bij de les.
-The Cooper Temple Clause zorgden voor de overtreffende trap in de categorie jong, snotty en luid. Zwaarbeladen liedjes werden zo gemeen hard en onstuimig de Charlie-tent ingeslingerd dat ik waarachtig om was. Topband!
-The Apers (ik ben zowaar de volgorde kwijt) deden een aardig ding: ze flyerden voor het optreden van stadsgenoten Face Tomorrow de volgende ochtend. Ik denk dat The Apers geen slechte optredens kunnen geven. In de Charlie-tent deden ze het geroutineerd en toch enthousiast: de publieksfoto-met-middelvinger, een rock 'n' roll-medley en goeie teksten, Kevin A. en co. weten hoe rock 'n' roll werkt.
-Jon Spencer weet dat ook al een tijdje, misschien zelfs iets te lang. Na een kwartiertje ben ik weggegaan om
-The Notwist te gaan zien. Speelden ze de vorige keer op Lowlands (1998? 1999? - teveel drank, te slecht eten en te weinig slaap zijn funest voor je geheugen) erg voorzichtig en voor een klein publiek, deze keer hadden ze iets bijgeleerd en speelden vooral de stevigere nummers. Het succes van Neon Golden zorgde voor een volle tent. Geheide krakers als Pilot en Chemicals waren de verwachte publieksfavorieten. Het blijven nerds en hun electronisch aangestuurde gitaarmantra's zijn soms erg arty, maar zelfs op een verwende-kinderenfestival als Lowlands hadden ze veel succes.
-Black Rebel Motorcycle Club speelde vooral erg hard. Hun optredens eerder dit jaar lieten wisselende reacties zien, maar ik vond het gisteravond errug leuk. Natuurlijk, Jesus & Mary Chain deden het beter: die konden niet kiezen tussen oorsplijtende noise en briljante melodieen en deden het dus maar beide. B.R.M.C. willen de keuze ook niet maken, maar hun combinatie is zo nu en dan wel erg wankel: of een goeie vondst laten verzuipen in misplaatste distortionstormen, of kolereherrie die geen ruimte laat voor ook maar een schaduw van een goeie melodie.
Toch lekker om met het piepen van hun show in je oren te gaan bierdrinken: dan lijkt het of de duizeligheid zo hoort.

Zaterdag
Veel te vroeg en dankzij de te laat geopende toeganspoort met te weinig publiek, mocht
-Face Tomorrow de tweede dag openen. Materiaalpech en te lange stops maakten het soms een wat trage show, maar de heftige dynamiek in de geweldig gezongen songs hielden me wakker. Jammer dat de geluidsman die dynamiek niet altijd op waarde wist te schatten. Waar Kevin Aper het publiek massaal de middelvinger op liet steken voor de publieksfoto, kreeg de zanger van Face Tomorrow de tent zo gek dat men zich massaal omdraaide. Nog wat meer brutaliteit en Reflections Records is zijn bestverkopende band kwijt.

[Update: de titel van dit stuk maar even veranderd: zover je kijken kunt is het modder, modder en modder. Als we morgen niet verzopen zijn, ga ik morgen verder, waarna maandag volgt gecontroleerder en meer overdacht verslag volgt.]

|| 9:22 a.m.