From the Muddy Banks of the Biddinghuizen Polder
Behalve deze titel zal ik het over de weersomstandigheden maar niet meer hebben: de was is gedaan en alles is weer droog, op mijn schoenen na. Over de muziek dan, want het restprogramma kan wat mij betreft gevoeglijk bewaard worden voor de Uitmarkt.
Vrijdag
Ikara Colt was het eerste bandje dat ik dit jaar op Lowlands zag: ze speelden slordig en snotty, hadden te lijden onder een slecht geluid, maar kregen het publiek meer dan verwacht mee. Het leek bij tijd en wijle alsof
Paul Weller een jong en verwend neefje heeft dat oomliefs punkroots ontdekt heeft en er met de twee akkoorden die hij kent een eigen versie van maakt. Een
overdosis snerende arrogantie, inzet (verbeeldde ik het me nu of speelde de bassist met een bloedende pols?) en een aandoenlijk-stoere gitariste maakten het tot een meer dan aardig optreden. Riep iemand daar overigens
The Fall?
In de tegenoverliggende Charlie-tent waren
The Apers zo aardig om te flyeren voor het optreden dat stadsgenoten
Face Tomorrow de volgende ochtend zouden geven. Ik denk dat
The Apers geen slechte optredens kunnen geven. In de Charlie-tent deden ze het geroutineerd en toch enthousiast: de publieksfoto-met-middelvinger, een rock 'n' roll-medley en grappige opmerkingen tussen de songs; Kevin A. en co. weten hoe rock 'n' roll werkt.
The Jon Spencer Blues Explosion weet dat ook al een tijdje, misschien zelfs iets te lang. Na een stief kwartiertje ben ik voor dat ellendige Dommelsch-podium weggegaan om
The Notwist te gaan zien. Speelden ze de vorige keer op Lowlands (1998? 1999? - teveel drank, te slecht eten en te weinig slaap zijn funest voor je geheugen) erg voorzichtig en voor een klein publiek, deze keer speelden ze vooral de stevigere nummers. Het succes van
Neon Golden zorgde voor een volle tent. Geheide krakers als
Pilot en
Chemicals waren de verwachte publieksfavorieten. Het blijven nerds en hun electronisch aangestuurde gitaarmantra's zijn soms erg arty, maar zelfs op een verwende-kinderenfestival als Lowlands hadden ze veel succes.
Voor
The Notwist zag ik een flink stuk van het optreden van
Flip Kowlier die blijkbaar geen singer-songwriter-set durft te spelen op festivals en het dus over een andere boeg gooide: veel publieksparticipatie, geheide festivalstijlen als ska, een idiote housecover en een enthousiaste podiumuitstraling zorgden voor een kolkende tent. Het was mij soms te plat en gemakkelijk, maar
Flip Kowlier hield de toeschouwers makkelijk bij de les.
The Cooper Temple Clause zorgden voor de overtreffende trap in de categorie jong, snotty en luid. Zwaarbeladen liedjes werden zo gemeen hard en onstuimig de Charlie-tent ingeslingerd dat ik binnen een paar minuten om was. Topband!
Aansluitend speelde
Black Rebel Motorcycle Club in de Golf en dat deden ze vooral erg hard. Hun optredens eerder dit jaar lieten wisselende reacties zien, maar ik vond het gisteravond errug leuk. Natuurlijk,
Jesus & Mary Chain deden het beter: die konden niet kiezen tussen oorsplijtende noise en briljante melodieen en deden het dus maar beide.
B.R.M.C. willen de keuze ook niet maken , maar hun combinatie is zo nu en dan wel erg wankel: of een goeie vondst laten verzuipen in misplaatste distortionstormen, of kolereherrie produceren die geen ruimte laat voor ook maar een schaduw van een goeie melodie. Desondanks bleek het lekker om met het piepen van hun show in je oren te gaan bierdrinken: dan lijkt het of de duizeligheid zo hoort.
Zaterdag
Veel te vroeg en dankzij de te laat geopende toeganspoort met te weinig publiek, mocht
Face Tomorrow de tweede dag openen. Materiaalpech en te lange stops maakten het soms een wat trage show, maar de heftige dynamiek in de geweldig gezongen songs hielden me wakker. Jammer dat de geluidsman die dynamiek niet altijd op waarde wist te schatten. Waar Kevin Aper het
publiek gisteren massaal de middelvinger op liet steken voor de publieksfoto, kreeg de zanger van
Face Tomorrow de tent zo gek dat men zich massaal omdraaide. Nog wat meer brutaliteit en
Reflections Records is zijn bestverkopende band kwijt.
Waarschijnlijke mede dankzij de regen was de Golf-tent in no-time overvol voor
Peter Pan Speedrock, waardoor ik maar een deel van de set meegekregen heb. Lekker, maar mijn lichtgevoelde kater kregen ze niet weg.
Sterker nog, bij de
Lowlands All Stars werd die alleen maar erger. Een door de afschuwelijke
Wipneus & Pim gepresenteerde medley van Nederlandse bands die ooit op Lowlands stonden. Het gerucht ging - mede door de stapels CD's in de Boudisque-stand - dat ook
The Fatal Flowers een setje zouden doen, in navolging van het optreden bij de verzamelaar die van ze
verscheen. Maar na vier acts en vier keer de onzin van
Wipneus & Pim voorbij te hebben zien komen, ben ik maar snel verdwenen. De rest van de dag nauwelijks muziek gezien, behalve een stukje
Junkie XL (professioneel, maar ook erg gemakkelijk) en
Dimmu Borgir (jammer van al die weggeregende corpse-paint bij het publiek). De rest van de dag stond in het teken van ouwehoeren met vrienden en bier drinken.
Zondag
Stuurbaard Bakkebaard stond wel op de planning, maar heb ik gemist vanwege teveel alcohol en te weinig slaap. De rode draad tijdens dit soort weekenden. Was toch wel benieuwd hoe ze het er op een festival vanaf zouden brengen. In zaaltjes hebben ze zich al bewezen, Essent-award of niet.
Van
Zornik ben ik vooral benieuwd hoe ze klinken wanneer ik niet met een kater en op een afstandje ga toekijken. Deze ochtend kon het maar zeer matig boeien.
16 Horsepower bleek in no-time in staat om de kater en het slaapgebrek te doen verdwijnen. Ondanks dat de tent voor een groot deel gevuld was met pubers die op Within Temptation zaten te wachten, kreeg David Eugene Edwards het voorste deel van de veel te grote Alpha-tent in bedwang met zijn bezwerende en donkere (voor het eerst in 24 scheen de zon: Gods zegen?) songs.
Hoeveel beter zou het gisteravond hebben geklonken, toen de donder in de verte rolde en de regen hard op de tenten kletterde?
DJ Shadow wist me ongeveer twintig minuten te boeien, voordat een telefoontje mij de Bravo-tent uitlokte. Genoeg om te besluiten naar de overkant te lopen waar
The Breeders net iets te routineus hun slordige liedjes de Golf-tent instuurden. Onverwacht bleken de laatste twintig minuten van
Josh Davis mij de veel te hete Bravo-tent in te krijgen en te houden. De eeste live-mixen van
DJ Shadow die ik op het net vond klinken nog beroerder dan de bonus-CD van
The Private Press,
dus als je gaat zoeken, probeer dan de set van vandaag in handen in te krijgen. (Deze laatste zin typte ik live en onwetend tijdens het festival, later hoorde ik dat de sets van zijn hele tour hetzelfde zijn, inclusief de aandoenlijk-onzekere teksten richting het publiek.)
Welk hippiefestival was het ook alweer, dat iedereen bijna verzoop in de modder en rotzooi, hetzelfde waar
The Free zijn finest hour had? Dan zal het antwoord Lowlands 2002 zijn:
Motorpsycho doet zijn best om een zompige groove neer te zetten (terwijl ze er uit zien als John Paul Jones & co.), waar met behulp van een setje koperblazers (dwarsfluit including) de boel niet al te oubollig moest maken. Wel mooi: vorig jaar waren het de liedjes van
Let Them Eat Cake, dit jaar de hardrockende songs van
Angels And Daemons At Play die de show moesten maken. Zo nu en dan ontspoorden de grooves in een soort foute fusion, maar de uitvoering van
Vortex Surfer was zowaar tranentrekkend mooi.
Voor dit optreden zag ik nog een stukje van de skankende punkrockers van
Jaya The Cat. Tien jaar geleden openden
The Mighty Mighty Bosstones de eerste aflevering van Lowlands, was het niet mooi symbolisch geweest om
Jaya The Cat te laten afsluiten? Weliswaar gebruiken ze meer reggae dan ska, maar ze spelen het bijna net zo heftig.
Na
Motorpsycho kwamen nog
Underworld (Niet gezien; de Alpha meed ik liever vanwege de achterlijke drukte en het beroerde geluid) en ook
Danko Jones en
22 Pistepirkko.
Danko Jones blijkt een 21ste eeuwse klassieke grote-bek-en-raggen-hardrocker. Lekker, maar leuker nog waren de vrolijke liedjes van
22 Pistepirkko, of in elk geval beter bij mijn stemming van dat moment passend.
Volgend jaar kies ik - wanneer de programmering weer zo beperkt is (de zaterdag!) - voor Pukkelpop of Reading (al zal dat festival wel niet doorgaan, gezien de rellen), maar zoals elk jaar ben ik toch weer redelijk tevreden. Al heb ik het saldo van mijn bankrekening nog niet bekeken.
