Dubbel Mono

  Je Ne Veux Pas
en nog steeds wil ik niet weten, of ik Vive la Fete nu een slimme, maar eendimensionale act vind, of juist een liefdevol eerbetoon aan de jaren tachtig. Hun CD's, twee volwaardige en een EP, laten vooral een geluid horen dat klinkt als een mix van Jane Birkin/Serge Gainsbourg met ouwe New Order-liedjes. Live klinkt het meer als donkere wave die het kirrende stemgeluid van Els Pynoo begeleidt. Waarmee de meest duistere doemklanken plots niet meer zo gevaarlijk klinken. Ook klinken er soms geluidjes door van computerspelletjes zoals we die in diezelfde jaren tachtig speelden. Kortom: wave en electro en geile stemmetjes. Er wordt nog in het Frans gezongen ook. Zelf noemen ze het kitsch-pop.
Hoe dan ook, optreden kunnen ze. Aankondigen niet, maar dat is een ander verhaal: zelden zo krampachtig iemand zien nadenken wat hij ook al weer wilde zeggen tussen de liedjes door. Charmante zenuwen die de stoere zonnebril en het leren jasje van zanger/mainman Danny 'Cool Rocket' Mommens moeten compenseren? Ze speelden gisteravond 1-2-2002 in elk geval een lekkere en spannende set in een veel te leeg Atak in Enschede.
Zoals Barry zei: twee keer achter elkaar een vol huis dankzij bekende namen en nu een bandje dat alleen dEUS-diehards kennen. Daarom was er maar een jaren tachtig feest omheen gezet. Helaas, helaas, de zaal was halfvol en de band begon anderhalf uur later dan gepland te spelen, omdat er niet meer dan een man of tien rondliep. En daarvoor is Vive la Fete toch echt te leuk. Het laatste nummer was - hoe toepasselijk hier - Attaque Suprise en eindigde zowaar in stampende beats onder furieuze black lights.
Op hun site is een liedje te downloaden, hun kerstgeschenk voor 2001.



Deze officiele site schijnt nog al 'ns down te zijn, maar op een fanpage vond ik zowaar een kort fragment van hun single Tokyo.

|| 4:10 p.m.